Για την Ελλήνιδα ...

Ψυχή μεγάλη και γλυκιά, μετά χαράς στο λέω:
Θαυμάζω τες γυναίκες μας και στ’ όνομα τους μνέω.
(Διον. Σολωμού, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι)
Η μορφή της γυναίκας στις σελίδες της Ελληνικής μας ιστορίας έχει γραφτεί με χρυσά γράμματα αν και πολλές φορές ξεχνάμε το σημαντικό της ρόλο κατά καιρούς και αυτό είναι πράγματι λυπητερό. Οι Ελληνίδες έχουν προσφέρει πολλά όπως είναι αξίες, ιδανικά, παιδεία, ψυχή, πίστη και έχουν θυσιάσει άλλα τόσα, παιδιά, εγγόνια, άντρες, αδέλφια, πατεράδες, και το λιγότερο για εκείνες ήταν η ίδια τους η ζωή.
Από τα αρχαία χρόνια ο ρόλος της Ελληνίδας περιτριγυριζόταν από τη θυσία και το θάρρος. Το πιο γνωστό παράδειγμα είναι ίσως αυτό της αρχαίας Σπάρτης όπου οι γυναίκες έλεγαν στους συζύγους και στα παιδιά τους το θρυλικό πλέον "ἢ τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς ". Από τότε μεγάλωναν τους άνδρες με τέτοιο τρόπο ώστε να γνωρίζουν ότι ο θάνατος για την πατρίδα μπορούσε να είναι η μεγαλύτερη τιμή στη ζωή, ενώ δεν υπήρχε μεγαλύτερη ατίμωση από τη φυγή του πολέμου και τη δειλία. Κάλλιο να έρχονταν νεκροί πάνω στην ασπίδα ή ζωντανοί μαζί με αυτή, παρά να έτρεχαν και να άφηναν την ασπίδα και την τιμή τους στο πεδίο μάχης.

Ο ρόλος της Ελληνίδας ήταν μεγάλος και ειδικά κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας. Τόσα χρόνια στην σκλαβιά η Ελληνίδα είναι αυτή που δεν επέτρεψε στον κατακτητή να την ατιμάσει. Η Ελληνίδα είναι αυτή που έκανε Ελληνόπουλα και τα μεγάλωνε με τον πόθο της λευτεριάς και με τα ιδανικά της πίστης, της πατρίδας και της οικογένειας. Αλλά σαν γνήσια Ελληνίδα δεν έμενε μόνο στο σπίτι, όταν χρειαζόταν έπαιρνε και τα όπλα και πολεμούσε με τη ζωή της για την υπεράσπιση του Ελληνισμού. Κορυφαία είναι η μορφή της Ζαμπέτας Κολοκοτρώνη που πολέμησε και ανδραγάθησε στους πύργους της Καστάνιτσας, όπου και σκοτώθηκε ο άνδρας της ο Κωνσταντίνος Κολοκοτρώνης. Κόρη οπλαρχηγού, γυναίκα ήρωα και μάνα ηρώων αφού γέννησε κι ανάστησε το γέρο του Μωριά μαζί του και ένα ολόκληρο έθνος.


Τρανό αλλά ξεχασμένο παράδειγμα είναι αυτό της Μαρίας της Συγκλητικής, μιας νεαρής Ελληνίδας της Κύπρου μας. Όταν το 1570 οι τούρκοι κατέκτησαν την Κύπρο και μετά από την άλωση της Λευκωσίας, άρπαξαν και επιβίβασαν 2000 Έλληνες στα πλοία τους. Σκοπό είχαν να κάνουν τους νέους γενίτσαρους και τις νέες, γυναίκες τους. Η Μαρία η Συγκλητική, η οποία δεν ήθελε να ατιμαστεί από τούρκο κατάφερε να αποδράσει και να βάλει φωτιά στην πυριτιδαποθήκη της γαλέρας. Η έκρηξη που ακολούθησε ήταν τεράστια και είχε ως αποτέλεσμα να ανατιναχθεί στον αέρα η γαλέρα και δυο πλοία αγκυροβολημένα δίπλα της. Με αυτό τον τρόπο μια μόνο γυναίκα κατάφερε να βάλει φωτιά σε πολύτιμα λάφυρα και λεία της σκλαβιάς και έκανε απεριόριστη ζημιά στον κατακτητή, χτυπώντας όχι μόνο τα υλικά αγαθά, αλλά και το ηθικό, δείχνοντας ότι οι νέοι της Κύπρου προτιμούσαν να γίνουν ολοκαύτωμα και θυσία σαν Έλληνες παρά να ατιμαστούν στα χέρια των τούρκων.
Στον Ελλαδικό χώρο την περίοδο της τουρκοκρατίας πέρασαν πολλές αξέχαστες μορφές γυναικών ή καλύτερα καπετανισσών με φλόγα άσβηστη στην ψυχή, με τόλμη, με πόθο για τη λευτεριά και περιφρόνηση του θανάτου και του κινδύνου. Μια εξ αυτών ήταν και η Μόσχω Τζαβέλα για την οποία το δημοτικό τραγούδι λέει:
"Πολεμάει η Τζαβέλλαινα με το σπαθί στο χέρι
με το παιδί στην αγκαλιά, με το τουφέκι στ’ άλλο
με τα φυσέκια στην ποδιά…"


Μια άλλη είναι η Χάιδω Γιαννάκη Σέχου, που πολέμησε στο Σούλι, στην Κιάφα, στο Κούγκι και στην Πάργα και την αποθανάτισε το δημοτικό τραγούδι:
"Ας έρχονται οι Παλιότουρκοι, τίποτα δεν μας κάνουν
να μάθουν Λάμπρου το σπαθί, Μπότσαρη το τουφέκι,
τα άρματα των Σουλιωτών, της ξακουσμένης Χάιδως."
Κατά τον ίδιο τρόπο η Ελένη Μπότσαρη πολέμησε με θάρρος λέγοντας:
"Εγώ είμαι η Λένω Μπότσαρη, η αδελφή του Μάρκου
και ζωντανή δεν πιάνομαι εις των Τούρκων τα χέρια."
Η Δέσπω Μπότση θυσιάστηκε κι αυτή στον αγώνα της λευτεριάς μαζί με δυο γενιές κόρες, νύφες και εγγόνια όταν στις 20 Δεκεμβρίου 1803 ανατίναξε τον πύργο της και έτσι έμεινε στην αιωνιότητα μέσα από τους λαϊκούς στίχους:
"- Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά ντουφέκια πέφτουν….
- …. η Δέσπω κάνει πόλεμο με νύφες και μ’ αγγόνια…
- ….Η Δέσπω αφέντες Λιάπηδες δεν έκανε, δεν κάνει…
Δαυλί στο χέρι άρπαξε, κόρες και νύφες κράζει:
-Σκλάβες Τούρκων μη ζήσωμε, παιδιά μαζί μ’ ελάτε….
Και τα ντουφέκια ανάψανε κι όλες φωτιά γενήκαν."
Τα παραδείγματα είναι πολλά και αναδεικνύουν με αξιόλογο τρόπο το ρόλο που είχαν οι Ελληνίδες και ιδιαίτερα οι μάνες που δε δίσταζαν να θυσιάσουν τα παιδιά τους. Η Ελισάβετ Υψηλάντου αφού είχε χάσει ήδη ένα γιο είχε πει: «Αν είναι να ελευθερωθεί η Ελλάς από την αποστολήν και αυτού του παιδιού μου, που μου έμεινεν, ας το στερηθώ και αυτό. Ας πάει με την ευχή μου.» Δικαίως μπορεί κάποιος να πει πως η Ελληνίδα μάνα κράτησε για γενιές ολόκληρες τα θεμέλια του Ελληνισμού. Από τη στιγμή που οι άντρες έλειπαν στα βουνά, ήταν στο χέρι της μάνας ο μεγάλος ρόλος της ανατροφής του παιδιού με υπέρτατες αξίες, αυτές της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας.
Ακόμα και σήμερα, αν και δεν έχουμε πόλεμο με την κλασσική έννοια της λέξης, ο Ελληνισμός δέχεται χτυπήματα από το διεθνισμό και την παγκοσμιοποίηση, αφήνοντας τον Ελληνισμό ευάλωτο. Οι Ελληνίδες πρέπει να φανούμε αντάξιες των προγόνων μας και να διατηρήσουμε τις αξίες και τα ιδανικά του Ελληνισμού. Η κάθε μάνα μεγαλώνοντας το παιδί της δεν πρέπει να αμελεί τη σωστή παιδεία, θυμίζοντάς του καθημερινά τις ρίζες μας, την ιστορία και τον πολιτισμό μας. Ιδανικά όπως πατρίδα, θρησκεία και οικογένεια δεν πρέπει να ξεχνιούνται και να αφανίζονται με το χρόνο αλλά πρέπει να διατηρούνται και να καλλιεργούνται σωστά. Οι νέοι Έλληνες του σήμερα, θα είναι αυτοί που κάποτε με το θέλημα του Θεού θα οδηγήσουν το νησί μας στην ελευθερία και θα διεκδικήσουν τα χαμένα μας εδάφη. Ο καιρός γαρ εγγύς.

Κ.Α.

Μέτωπο Γυναικών
Εθνικού Λαϊκού Μετώπου (Ε.ΛΑ.Μ.)