Ὦ ξεῖν', ἀγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ὅτι τῇδε κείμεθα, τοῖς κείνων ῥήμασι πειθόμενοι.
Οφείλω να ομολογήσω ευθύς εξαρχής ότι είναι εξόχως δύσκολο να πραγματοποιήσει κανείς μία ιστορική προσέγγιση, στερούμενη των αναπόφευκτων και κατά τη γνώμη μου θεμιτών μεταφυσικών συνειρμών που επάγονται από την Μάχη των Θερμοπυλών. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να πραγματοποιηθεί τοιαύτη η προσπάθεια, διότι πολύ απλά μία τέτοια προσπάθεια θα εδραζόταν σε ψευδεπίγραφα θεμέλια και ως εκ τούτου θα ήταν εκ προοιμίου λειψή, αφού είναι αδύνατη η ερμηνεία πράξεων που ξεπέρασαν την ανθρώπινη φύση, με ανθρώπινα κριτήρια. Όπως αναλόγως στρεβλή είναι θεώρηση ή η προσπάθεια θεώρησης άλλων ιστορικών γεγονότων εθνοφυλετικής υφής με βάση μεταγενέστερες θεωρίες οικονομικού – υλιστικού περιεχομένου.
Φυσικά, το παρόν δεν αποτελεί πρόλογο μίας μεταφυσικής προσεγγίσεως, αλλά αντιθέτως μία απόπειρα συγκερασμού του μύθου και των ιστορικών γεγονότων, αφού στην Ελληνική Σκέψη, όπως αυτή επάγεται από τους προσωκρατικούς φιλοσόφους και καταλήγει στους σύγχρονους Τιτάνες της Σκέψεως, όπως ο Παλαμάς, ο Σικελιανός, ο Καζαντζάκης, ο Νίτσε, αλλά και την Θεία Λαϊκή Παράδοση, η οποία μεταλαμπαδεύει την αλήθεια του Γένους μας από τις παλαιότερες γενιές στις νεότερες, αυτά είναι αλληλένδετα. Σε μία Λαϊκή Παράδοση, σημειωτέον, που προκαλεί αλλεργία στο σύνολο του μεταπολιτευτικού κατεστημένου, είτε μιλάμε για την εθνοαποδομητική αριστερά, είτε για την εξίσου εθνοαποδομητική δεξιά.
Εξετάζοντας τα γεγονότα πέριξ της Μάχης των Θερμοπυλών, οφείλουμε να άρξουμε την σκέψη μας από την πρώτη περσική εισβολή στην Ελλάδα και να καταλήξουμε στον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μόνο έτσι μπορεί ιστορικά να αντιμετωπιστεί το ζήτημα, αφού σε κάθε ιστορικό γεγονός είναι εξίσου σημαντική η εξέταση του ιστορικού υποβάθρου, αλλά και των αποτελεσμάτων που αυτό έφερε. Αντιθέτως κοιτώντας το ζήτημα από την μεταφυσική σκοπιά, αρκεί να εστιάσουμε στην στιγμή του θανάτου του Βασιλέα Λεωνίδα, ώστε να πλησιάσουμε όσον το δυνατόν εγγύτερα στην πνευματική αποθέωση του Λεωνίδα, την στιγμή που ο Βασιλέας των Λακεδαιμονίων ποίησε εαυτόν ισόθεο, γενόμενος η ζωντανή και πιο ισχυρή κατάφαση της Αρχαίας Ελληνικής Σκέψεως, αλλά και των πόθων ολόκληρου του Γένους μέχρι σήμερα, γεγονός αναμενόμενο που οφείλεται, στην αδιάσπαστη φυλετική συνέχεια των Ελλήνων, αλλά και την επιβεβαιώνει με άλλον έναν τρόπο.
Ξεκινώντας από την πρώτη εισβολή των Περσών και το «μέμνησο των Αθηναίων» που είχε διατάξει ο Δαρείος να του λένε οι υπηρέτες του για να μην ξεχνάει την Ιωνική Επανάσταση, φτάνουμε στη Μάχη του Μαραθώνα και την αποφασιστική νίκη, όπου «Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι Μαραθώνι, χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν» και οδήγησε στην αποχώρηση των Περσικών δυνάμεων από τον ελλαδικό χώρο, πλην των Κυκλάδων, της Θράκης και της Μακεδονίας. Ήταν η πρώτη φορά που η ασιατική πλημμυρίδα, αρχόμενη από τους Πέρσες, σταματούσε πριν κατακλύσει ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο. Λίγα χρόνια αργότερα θα ερχόταν η δεύτερη, όμως κανείς δεν μπορεί να περάσει έστω και νοητά από τον Τύμβο των Μαραθωνομάχων, χωρίς να μνημονεύσει τον Κυναίγειρο, τον αδερφό του Αισχύλου, ο οποίος προσπάθησε να σταματήσει μόνος του, με τα χέρια του, μία περσική τριήρη, και βρήκε τραγικό θάνατο και περνώντας στο πάνθεον των Ηρώων του Γένους μας.
Ο Λεωνίδας
Πριν προχωρήσουμε στο πεδίο της Μάχης, αξίζει να δούμε κάποιες λεπτομέρειες σχετικώς με το πρόσωπο του Βασιλέα Λεωνίδα, του αδιαμφισβήτητου πρωταγωνιστή, τόσο της Μάχης, όσο και του μύθου που έχει δημιουργεί γύρω από αυτήν. Ο Λεωνίδας ήταν ένας από τους τέσσερις γιούς του Αναξανδρίδα και συγκεκριμένα ο τρίτος στην σειρά. Καταγόταν από την Δυναστεία των Αγιαδών, η οποία έπαιρνε το όνομα της από τον Άγι, εγγονό του Αριστόδημου του Ηρακλείδη που πιστευόταν ότι ήταν απόγονος του Ηρακλή. Ανέβηκε στο ένα σκέλος του διπλού σπαρτιατικού θρόνου το 488 π.Χ., 8 χρόνια πριν από την Μάχη των Θερμοπυλών και μόλις δύο χρόνια μετά από την Μάχη του Μαραθώνα. Παντρεύτηκε την κόρη του Κλεομένη, Γοργώ, και απέκτησε έναν υιό τον Πλείσταρχο. Κάποια σημεία που αξίζει να τονισθούν σχετικώς με τον Βασιλέα Λεωνίδα είναι πρώτον ότι γνώριζε εκ του χρησμού της Πυθίας την κατάληξη της Μάχης των Θερμοπυλών και δεύτερον ότι συμμετείχε σε αυτή την μάχη, όντας υπερήλικας για την εποχή του, ήτοι εξήντα χρονών.
Τα παραπάνω δύο γεγονότα φανερώνουν την ερασιθάνατη φύση και σκέψη, τόσο του Βασιλέα των Βασιλέων, Λεωνίδα, αλλά και γενικότερα της ελληνικής φυλετικής προδιάθεσης , όπως αυτή έχει εκφραστεί από την Αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας, με Ήρωες όπως ο Λεωνίδας, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο Κολοκοτρώνης, οι μαχητές του Αλβανικού έπους, οι νικητές του Συμμοριτοπολέμου και φυσικά τα παλικάρια της ΕΟΚΑ, που κρεμούσαν οι αγγλοσάξωνες «σύμμαχοι» μας. Δείχνουν τον απαράμιλλο ηρωισμό και την διάθεση για αυτοθυσία που διακατέχει τους Έλληνες, όταν το διακύβευμα είναι η Πατρίδα, η Φυλή και η Ελευθερία. Αυτό, σε πείσμα των θιασωτών του ιστορικού και διαλεκτικού υλισμού, ουδέποτε μετρήθηκε με βάση το χρήμα, ούτε μπόρεσε ποτέ να «ιδιωτικοποιηθεί», όντας ένα ψυχικό – φυλετικό χάρισμα, βαθύτατα κρυμμένο μέσα στο Αίμα των Λευκών Λαών. Ένα ψυχικό χάρισμα υπεράνθρωπο, τροχιοδεικτικό της ειμαρμένης ολοκλήρου της Φυλής.
Πριν από την Μάχη
Πλέον στον θρόνο της Περσίας βρισκόταν ο γιος του Δαρείου, ο Ξέρξης, ο οποίος ξεκινά άμεσα τις προετοιμασίες για να κάνει το όνειρο του πατέρα του πραγματικότητα. Ανακαταλαμβάνει την Αίγυπτο και περνά τον υπέρογκο στρατό του από τον Ελλήσποντο, όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος στον 35ο στίχο της Πολύμνιας. Από τους Έλληνες λαμβάνεται η απόφαση να κρατηθεί το στενό των Θερμοπυλών, που ήταν απαραίτητο για την διέλευση του περσικού στρατού, στην Νότια Ελλάδα, ενώ παράλληλα οι Αθηναίοι θα αντιμετώπιζαν τον περσικό στόλο στα στενά του Αρτεμισίου. Όσον αφορά την ναυτική δύναμη των δύο στρατευμάτων ο Ηρόδοτος κάνει λόγο για 271 Ελληνικά πλοία που αντιμετώπισαν 800 περσικά.
Την περίοδο που επρόκειτο να γίνει η Μάχη, οι Σπαρτιάτες γιόρταζαν τα Κάρνεια και μια σύγκρουση σε εκείνη την δεδομένη στιγμή θα ήτο ιεροσυλία. Ο Χρησμός της Πυθίας, όμως, ήταν κατηγορηματικός: «ὑμῖν δ᾽, ὦ Σπάρτης οἰκήτορες εὐρυχόροιο, ἢ μέγα ἄστυ ἐρικυδὲς ὑπ᾽ ἀνδράσι Περσεΐδῃσι πέρθεται, ἢ τὸ μὲν οὐχί, ἀφ᾽ Ἡρακλέους δὲ γενέθλης πενθήσει βασιλῆ φθίμενον Λακεδαίμονος οὖρος. οὐ γὰρ τὸν ταύρων σχήσει μένος οὐδὲ λεόντων ἀντιβίην· Ζηνὸς γὰρ ἔχει μένος· οὐδέ ἑ φημί σχήσεσθαι, πρὶν τῶνδ᾽ ἕτερον διὰ πάντα δάσηται.». Η Σπάρτη θα χαθεί εκτός αν θρηνήσει έναν Βασιλέα. Αυτό στο μυαλό του Λεωνίδα, αλλά και των εφόρων κάνει την ανάγκη να σταλεί δύναμη στις Θερμοπύλες, υπό τον Λεωνίδα, επιτακτική. Σε πείσμα των ατομιστών και των υλιστών, είτε αυτοί ονομάζονται μαρξιστές, είτε φιλελεύθεροι, ο Βασιλέας Λεωνίδας δια του χρησμού που έλαβε από το Μαντείο των Δελφών, θέτει την ζωή του στην υπηρεσία του Έθνους, φτύνοντας κατάμουτρα, όπως θα δούμε και στην συνέχεια, την ταξική πάλη που ευαγγελίζεται ο κομμουνισμός και την ευημερία του χρήματος που υπόσχεται δόλια ο φιλελευθερισμός.
Έτσι αποφασίζεται μία δύναμη σπαρτιατική με επικεφαλής τον Βασιλέα Λεωνίδα να κινήσει άμεσα για τις Θερμοπύλες. Αυτή η δύναμη αποτελείται από τριακοσίους Ομοίους, οι οποίοι άφηναν γόνους, ώστε να συνεχιστεί η γενιά τους, συν φυσικά τους είλωτες και τους περίοικους που πάντα συνόδευαν τις σπαρτιατικές αποστολές. Στην πορεία ενώνονται με άλλους 2800 Πελοποννησίους, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ή 3000 σύμφωνα με τον Διόδωρο Σικελιώτη. Στην πορεία ενώθηκαν με τους 700 Θεσπιείς που έμελε να δεθούν μοιραία μαζί, αλλά και με πολεμιστές από την Θήβα, την Φωκίδα, αλλά Οπούντιους Λόκρους. Συνολικά σύμφωνα με τον Ηρόδοτο ένα στράτευμα 5 ή 6 χιλιάδων ανδρών κίνησε προς τις Θερμοπύλες, ενώ ο Διόδωρος ο Σικελιώτης κάνει λόγο για 7 με 7,5 χιλιάδες. Ο Παυσανίας, διαφωνώντας για τον αριθμό των Λόκρων με τους προηγούμενους δύο κάνει εν τέλει λόγο για 11 χιλιάδες άνδρες που έφτασαν στις Θερμοπύλες για να αντιμετωπίσουν τα στίφη των βαρβάρων, τον πολυφυλετικό και πολυεθνικό στρατό των Περσών, για τον οποίο ο Ηρόδοτος λέει ότι αποτελούταν από δυόμιση εκατομμύρια άνδρες.
Κώστας Αλεξανδράκης
Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου και άλλα πολλά στο πέμπτο τεύχος του περιοδικού "Μαίανδρος" που κυκλοφορεί
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου