Στη σκοτεινή, μίζερη και ευτελή εποχή των Τοκογλύφων όπου κυριαρχούν οι δούλοι τους και οι γραικύλοι που προσκυνούν και υποτάσσονται ακόμα και η ανάμνηση λαμπρών κατορθωμάτων, σπουδαίων πράξεων και Άθλων της Εποχής των Ηρώων που έφτιαξαν το Έθνος μας, φαντάζει ενέργεια αλλόκοτη, παράξενη και επικίνδυνη. Σκέψου, όμως, Συναγωνιστή και Συναγωνίστρια τους Αγέννητους. Στοχάσου το Μέλλον και με τους οφθαλμούς της Ψυχής σου φαντάσου τη Ροή του Ποταμού Αίματος του Γένους μας, που στροβιλίζεται Μαιανδρικά στο Χώρο και το Χρόνο. Θα 'ναι στην Κοίτη που χάραξαν οι Δυνάστες, οι ανθρωπίσκοι των αγορών και του χρήματος που αφήνουν την κοινωνία να βρομίζει όπως οι στάβλοι του Αυγεία ή θα ακολουθήσεις τα ίχνη του Τρανού Ηρακλή που έσκαψε νέα κοίτη και έφτιαξε νέα ροή, τη ροή της Αρετής;
Ο Μύθος του Περσέα
Πρόγονος του Ηρακλή ήταν ο Περσέας. Ο Περσέας, αμέσως μετά τη γέννησή του, εξαιτίας ενός χρησμού καταδικάστηκε σε θάνατο. Μαζί με τη μητέρα του, Δανάη, αδύναμο βρέφος, σφραγίστηκε σε ένα κιβώτιο και ρίχτηκε στη θάλασσα από ανθρώπους του βασιλιά του Άργους. O βασιλιάς δεν ήταν άλλος παρά ο πατέρας της μητέρας του, ο Ακρίσιος που το όνομά του μαρτυρά τον άνθρωπο που δεν έχει κρίση. Ο Ακρίσιος, έχοντας πάρει χρησμό πως δε θα αποκτήσει αρσενικό παιδί, μα θα βρισκε το θάνατο από το γιο της κόρης του φυλάκισε τη Δανάη στο δωμάτιο ενός πύργου. Όμως, ο Δίας είχε ερωτευθεί τη νεαρή κόρη, και με τη μορφή χρυσής βροχής, κατόρθωσε να σμίξει με τη Δανάη και να της χαρίσει ένα γιο που ονομάστηκε Περσέας: αυτός που εκπορθεί, που κυριεύει.
Ο Ακρίσιος ακούγοντας από τον πύργο που είχε φυλακίσει την κόρη του, κλάμα μωρού, έντρομος για την προφητεία του χρησμού, σπεύδει να "ξεφορτωθεί" το μελλοντικό φονιά του. Για να μη φορτωθεί όμως το κρίμα του θανατικού, αφήνει στη σκοτεινή θάλασσα και τα κύματα να επιτελέσουν το ανίερο έργο. Όμως, όπως λέει ο Μύθος, ο αδερφός του Δία, ο Ποσειδώνας, για να προστατέψει την αγαπημένη και το μωρό του αδερφού του, πρόσταξε τη θάλασσα να είναι ήρεμη. Τύχη αγαθή και θεία πρόνοια, μητέρα και βρέφος βγήκαν ασφαλείς στην ακτή ενός νησιού του Αιγαίου: τη Σέριφο.
Ένας φτωχός ψαράς σε αυτή τη βραχώδη και Περήφανη γωνιά του Αιγαίου, ο Δίκτης, ψάρευε με τρόπο αλλόκοτο για την εποχή του, χρησιμοποιώντας τέχνασμα που του είχε εμπνεύσει η θεά Αθηνά. Ήταν τα γνωστά σήμερα δίκτυα. Με τα δίκτυα του λοιπόν, ο ψαράς, τράβηξε το σεντούκι-λάρνακα και ακούγοντας ανθρώπινες φωνές το άνοιξε όσο πιο γρήγορα γινόταν. Ο Δίκτης, λοιπόν, πήρε στη φτωχική του καλύβα τη Δανάη και το μικρό Περσέα όπου η γυναίκα του, τους πρόσφερε τροφή. Μεγαλώνοντας και ο Περσέας έγινε και 'κείνος ψαράς και ζούσαν με τη μητέρα του κοντά στην καλύβα του Δίκτη. Όμως, η ομορφιά της Δανάης, ήταν τέτοια, που παρά τις κακουχίες της ζωής της, τράβηξε την προσοχή του βασιλιά του νησιού, Πολυδέκτη, ο οποίος ήταν και αδερφός του Δίκτη.
Η Δανάη απέφευγε τον Πολυδέκτη, μα η πολιορκία του γινόταν όλο και πιο επίμονη με αποτέλεσμα ο νεαρός μα περήφανος γιος του Δία να πάει στο παλάτι του βασιλιά και να του ζητήσει να αφήσει τη μητέρα του ήσυχη. Μαθαίνοντας, ο Πολυδέκτης πως ο Περσέας έρχεται στο παλάτι του κατέφυγε σε ένα τέχνασμα για να απομακρύνει τον Περσέα από το νησί του και έτσι όπως πίστευε να είναι πιο ευάλωτη η Δανάη στην ερωτική του πολιορκία. Έβαλε τους αυλικούς του, να του δίνουν ως δώρο ένα άλογο δήθεν πως θα πήγαινε να ζητήσει το χέρι της Ιπποδάμειας. Ο Περσέας, χάρηκε αναπάντεχα μιας και θα ησύχαζε η οικογένειά του δεν είχε όμως να προσφέρει λόγω της φτώχειας του και του επαγγέλματός του ίππο στο βασιλιά και έτσι του ευχήθηκε πως και ίππο και το κεφάλι του Μέδουσας θα του προσέφερε εάν επρόκειτο να απαλλαγεί η μητέρα του από τις φορτικές του προτάσεις. Το κεφάλι της Μέδουσας, έλεγαν πως έκανε ακαταμάχητο τον κάτοχό του καθώς διατηρούσε τη δύναμη να απολιθώνει όποιον το κοίταζε όπως και όταν η Γοργόνα ήταν ζωντανή. Ο Πολυδέκτης άδραξε την ευκαιρία και του είπε πως αυτό ακριβώς θέλει! Ο Περσέας για να μη φανεί δειλός αναλαμβάνει την αποστολή!
Οι Άρχοντες του Ολύμπου και Αθάνατοι αδερφοί του, αποφασίζουν να βοηθήσουν τον Περσέα και να τον εξοπλίσουν με τα μέσα που θα τον βοηθήσουν να κερδίσει τη Νίκη. Η Αθηνά του δίνει την τρομερή πανοπλία-ασπίδα της, την Αιγίδα. Ο Ερμής δίνει στον Περσέα, τα φτερωτά του πέδιλα και το αδαμάντινο κυρτό δίκοπο σπαθί του. Ο Άδης, του χαρίζει την Περικεφαλαία του Κυνός, που όποιος τη φοράει γίνεται αόρατος ώστε να μπορέσει να πλησιάσει αθέατος και να μην τον εντοπίσουν οι δύο αθάνατες Γοργόνες και αδερφές της Μέδουσας: τη Σθενώ και την Ευρυάλη γιατί τότε ήταν καταδικασμένος και ένα σάκο που μπορούσε να χωρέσει τα πάντα ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλο μπορούσε να ήταν, ώστε να μπορέσει να μεταφέρει το κεφάλι της Μέδουσας με ασφάλεια. Έπειτα, οι Θεοί, του δίνουν τις πληροφορίες που χρειάζεται για να ξεκινήσει δράση και να κατευθυνθεί προς το στόχο. Πρέπει πρώτα, να απευθυνθεί προς τις τρεις Γραίες με το ένα μάτι, που γνώριζαν την ακριβή τοποθεσία που κατοικούσαν οι τρεις Γοργόνες. Ο Περσέας, τις πλησιάζει την ώρα που ακριβώς αντάλλασσαν το μάτι και έτσι τη στιγμή που δεν έβλεπαν πλησίασε και άπλωσε το χέρι του και το άρπαξε. Έπειτα αφού τις απείλησε πως δε θα το δώσει ποτέ πίσω αν δεν του αποκαλύψουν πού ζει η Μέδουσα. Εκείνες υπέκυψαν και του φανέρωσαν τη μυστική τοποθεσία.
Ο Περσέας πλησιάζει την τοποθεσία τάχιστα χάρη στα φτερωτά πέδιλα του Ερμή. Φορώντας την Περικεφαλαία του Άδη, γίνεται αθέατος και έτσι δεν γίνεται αντιληπτός από τις δύο Αθάνατες Γοργόνες. Έπειτα, με την καθοδήγηση της Αθηνάς, βγάζει το σπαθί του Ερμή και κόβει το σκληρό λαιμό του Τέρατος! Από το Αίμα της Μέδουσας που πετάχτηκε στον Ωκεανό γεννήθηκαν ο Πήγασος, ο γίγαντας Χρυσάωρ με το χρυσό σπαθί που έγινε πατέρας του τρισώματου Γηρυόνη και τα δηλητηριώδη φίδια της Αφρικής.
Έβαλε στο μαγικό σάκο, ο Περσέας το κεφάλι της Μέδουσας: το Γοργόνειο και πήρε το δρόμο της επιστροφής όπου έγιναν ακόμα δύο περιστατικά: το πρώτο ήταν η απολίθωση του Άτλαντα, που έγινε η οροσειρά της Βόρειας Αφρικής καθώς εκεί πιστευόταν πως είχε καταδικαστεί να κρατάει τον Ουρανό στις πλάτες του και το δεύτερο ήταν η απελευθέρωση της νεαρής Παρθένας, της Ανδρομέδας που είχε δοθεί βορρά και θυσία στο θαλάσσιο δράκο που είχε πέσει σα μάστιγα και θεϊκή τιμωρία στην αρχαία ελληνική αποικία στην Αφρική της Κυρήνεια
Επιστρέφοντας στη Σέριφο, ο Πολυδέκτης, μην αντέχοντας την άρνηση της Δανάης ετοιμαζόταν να τη σκοτώσει στο ναό της Θεάς Αθηνάς όπου είχε καταφύγει ικέτιδα. Ο Περσέας, τον σταματά και του λέει πως του έφερε το Γοργόνειο! Ο Πολυδέκτης, τον προκαλεί να του φανερώσει το τρόπαιο και να μην καυχιέται μιας και για το θρασύδειλο φάνταζε νεανικός κομπασμός τα λόγια του Περσέα. Αφού προειδοποιεί τους δικούς του να κλείσουν τα μάτια τους, ο Περσέας, βγάζει από το σάκο το Γοργόνειο και όλοι πέτρωσαν! Έτσι έλεγαν, πως γέμισε η Σέριφος με μεγάλες πέτρες που έχουν το μέγεθος και σχήμα ανθρώπου.
Ο Περσέας, έκανε βασιλιά του νησιού τον Δίκτη και εκείνος αποφάσισε να επιστρέψει με τη γυναίκα του πλέον, Ανδομέδα και τη μητέρα του Δανάη στο Άργος. Ο παππούς του μαθαίνοντας πως ο εγγονός του ζει, εγκατέλειψε το παλάτι του και κατέφυγε στη Λάρισα για να γλυτώσει τη ζωή του. Όμως, ο Περσέας έχοντας πάρει μέρος σε αθλητικούς αγώνες στη Λάρισα, έριξε τόσο δυνατά το δίσκο που βγήκε έξω από το στάδιο και έπεσε στο κεφάλι ενός περαστικού γέροντα που δεν ήταν άλλος από τον Ακρίσιο. Έτσι, βγήκε ο χρησμός... Ο Περσέας, έχτισε και την πόλη των Μυκηνών και από το γιο του Αλκαίο, ξεπήδησε ο τρομερός Ηρακλής. Τα όπλα των Ολύμπιων, ο Περσέας τα επέστρεψε και το κεφάλι της Μέδουσας, το Γοργόνειο, ο Περσέας, το χάρισε στην Αθηνά όπου έκτοτε κοσμεί την Αποτρόπαια Αιγίδα της.
Ιστορικός Πυρήνας
Έχει κάποιο ενδιαφέρον, να αναφερθούν οι αναζητήσεις και οι έρευνες των αρχαίων συγγραφέων γύρω από τον ιστορικό πυρήνα που έγινε αφορμή, οι πιο αρχαίοι Σοφοί Πατέρες να πλάσουν το Μύθο του Περσέα. Λέγεται πως οι τρεις Γοργόνες, ήσαν είτε πριγκίπισσες που κληρονόμησαν είτε αντικατόπτριζαν τη δύναμη που είχαν τα τρία νησάκια ανάμεσα στις ισπανικές ακτές και τη βόρεια Αφρική. Το όνομα Γοργώ, ίσως να σημαίνει "γεωργία" και να είχε ληφθεί λόγω της αγροτικής δύναμης που είχε το ένα από τα τρία νησάκια όπου βρισκόταν αποθηκευμένος χρυσός ή ένα χρυσό άγαλμα της Αθηνάς. Εκεί, στο λυκαυγές της Μυκηναϊκής Αυτοκρατορίας, ο νεαρός Περσέας, επέδραμε καταδρομικά και άρπαξε το εν λόγω Άγαλμα. Ο Διόδωρος υποστηρίζει την άποψη πως οι Γοργόνες ήσαν μία μητριαρχική φυλή γυναικών-πολεμιστριών αντίστοιχο των Αμαζόνων που κατοικούσαν στη Βόρεια Αφρική και πιο συγκεκριμένα στην περιοχή της Λυβύης στη λίμνη Τριτωνίδα και ο Παυσανίας, πως η Μέδουσα, ήταν η βασίλισσα των άγριων κατοίκων της περιοχής που διαδέχτηκε στην εξουσία τον πατέρα της Φόρκου. Η ερωτική συνεύρεση με τον Ποσειδώνα, ίσως μαρτυρά κάποιο ναυτικό αποκλεισμό των Ελλήνων στην περιοχή με αποτέλεσμα, ο Περσέας, έκανε εκστρατεία και στη μάχη νίκησε τη Μέδουσα. Έκοψε το κεφάλι της και το έφερε στην Ελλάδα ως σημείο της νίκης του.
Διδάγματα
Πολλά έχει να διδάξει τους Αγωνιστές του Λαϊκού Εθνικισμού ο Μύθος του Περσέα και της Μέδουσας. Ο Περσέας, όπως και η σημερινή γενιά των Ελλήνων, είναι καταδικασμένοι σχεδόν από τη γέννησή τους από τους δίχως κρίση κυβερνώντες να ριχτούν και στη θάλασσα χρεών και μίας κοινωνίας αδηφάγας γεμάτη ανθρωπόμορφα ανθρωποφάγα θηρία. Έπειτα, η αναζήτηση του Περσέα στα όρια του φανταστικού, στα άκρη του Ωκεανού όπως πίστευαν πως κατοικούσαν οι Γοργόνες, είναι ισοδύναμη με την αναζήτηση και η δράση του Εθνικιστή.
Η Πίστη, το Θάρρος και η Αγνή μα αποφασισμένη για Νίκη Καρδιά του Νέου Χρυσαυγίτη σήμερα, δεν είναι παρά η ίδια καρδιά που χτυπούσε στα δυνατά στήθη του Νέου Περσέα. Είναι η ίδια καρδιά που πάλλεται και αναβλύζει το ίδιο Αίμα: Αίμα Ελληνικό. Την Αρετή του Νέου για την Αποστολή και καταβολή του ανίκητου κακού στο Μύθο, συνδράμουν οι Ολύμπιοι Άρχοντες, που προσωποποιούν τις επιμέρους Αρετές στις οποίες πρέπει να προστρέξει και να καταφύγει ο Αγωνιστής του Έθνους και με τις οποίες πρέπει να εξοπλιστεί. Η Αθηνά, είναι η Σοφία και η Πρόνοια. Η Αιγίδα της, συμβολίζει την πνευματική θωράκιση. Ο Ερμής, είναι ο Λόγος. Το Ξίφος, μαρτυρά την οξύνοια και τα κοφτερά σα σπαθί λόγια που πρέπει να πείθουν ή να κόβουν τα δεσμά. Τα φτερωτά σανδάλια καταδεικνύουν την ταχύτητα με την οποία πρέπει να ενεργεί στα πεδία της δράσης. Τη νίκη επί της αδράνειας. Δίπλα στον ψυχοπομπό, ο Άρχοντας του Σκιερού Βασιλείου των Νεκρών, όπου με την Περικεφαλαία του Κύνα, του ιερού ζώου της Εκάτης, μαρτυρά τη μυστικότητα που πρέπει να έχουν οι πολεμικές επιχειρήσεις και συνάμα τον Πόλεμο που γίνεται στον "αόρατο" κόσμο των πνευματικών δυνάμεων, όπως διασώζει ο μεγάλος θεωρητικός του Εθνικισμού: Ιούλιος Έβολα.
Ο εξοπλισμός λοιπόν, από ελληνικές Αρετές που συμβολίζουν οι Ολύμπιοι, αναδεικνύουν μέσα από τη Δύναμη του Μύθου των Προγόνων, σε ποιες δυνάμεις πρέπει να καταφύγει και σε ποιες δυνάμεις πρέπει να καταστεί φορέας ο Έλληνας που αποφασίζει να Αγωνιστεί υπέρ του Λαού και της Πατρίδας πριν περάσει στη δράση. Κι ας μη λησμονούμε πως το Τέρας πετρώνει τις ψυχές των αδύναμων που δειλιάζουν το κεφάλι του Θηρίου. Η δύναμή του, η αποτρόπαια δύναμη του Γοργόνειου ανήκει μονάχα στη Μεγάλη Πολεμική Θεά της Φυλής, της Ελληνικής Ψυχής και Σοφίας και σε όσους πολεμούν για τα Ιδανικά αυτά, όπως οι Έλληνες μαχητές των Περσικών ή του Μεγάλου Αλέξανδρου που όπως ο ίδιος πολεμούσαν τον Προαιώνιο Εχθρό φέροντας το Αποτρόπαιο Σύμβολο στις ασπίδες ή τους θώρακες τους που σκορπά τον πανικό και σημαίνει θανατικό. Όπως ο Περσέας, που είχε ωραίο χαρακτήρα και έκανε λαμπρά κατορθώματα και βοήθησε με τις πράξεις του το Λαό της εποχής του (κι όχι απλά γιατί ήταν γιος του Δία), οι αρχαίοι Πατέρες, τον εναπόθεσαν στα άστρα, φωτεινό και άσβεστο οδηγητή για τους Νέους της Φυλής στους Αιώνες που η καρδιά του πυρώνει από το Φως το Ελληνικό και τα μάτια τους πετάνε αστραπές και κεραυνούς...
.jpg)
