Θα το πω όσο πιο σύντομα γίνεται : έκλεισα κάποτε ένα (απευθυνόμενο στον κάθε πληρωμένο από το σύστημα κονδυλοφόρο) άρθρο με την εξής φράση : «Μόνο που δεν κατάλαβες κάτι : αυτοί που πολεμάς δεν υπαινίχθηκαν καν πως είναι ανθός κάποιου δένδρου για να επιθυμούν την εικόνα τους απαστράπτουσα. Σπόρος είναι του φυτού που βλασταίνει με λίπασμα την θυσία κι’ αδιαφορούν αν η μυσταγωγία του καρπίσματος φαντάζει στα μάτια των ηλιθίων μ’ αποκρουστικήν αποσύνθεση. Γιατί ξέρουν καλά για ποιον ανθό θυσιάζονται». Πολύ φοβούμαι πως πριν τους πληρωμένους κονδυλοφόρους της καθεστωτικής προπαγάνδας θα ‘πρεπε να το καταλάβουν αυτό οι εκτός Χρυσής Αυγής αυτοπροσδιοριζόμενοι ως «ιδεολογικά καθαροί». Ο αγώνας δεν γίνεται μέσα σε αποστειρωμένες κι’ ακίνδυνες για το σύστημα σέχτες «ιδεολογικής καθαρότητας». Γίνεται μέσα στην κοινωνία. Κι’ εδώ είναι και η ουσία του ζητήματος, που καταδεικνύει και την αντίφαση στο σκεπτικό των εκ του ασφαλούς και καθ’ έξιν «κριτικάριων», οι οποίοι αναπόφευκτα θα κληθούν ν’ απαντήσουν στο απλούστατο ερώτημα : Αν αυτή η κοινωνία είχε τα προσδόκιμα «ποιοτικά» χαρακτηριστικά, ποιος θα ‘ταν ο λόγος να αγωνίζεται κανείς για την αλλαγή τους ; Η «κοινωνία» όμως δεν είναι ιδεοσχηματική απεικόνιση υποκειμενικών νοητικών διεργασιών. Είναι μια ζώσα πραγματικότης. Πριν λοιπόν «ιδεολογικά καθαρέ», διακηρύξεις πως «όποιος δεν διατίθεται να κάμει θυσίες για τις ιδέες του ή οι ιδέες του δεν αξίζουν ή αυτός», θυμήσου τη λαϊκή έκφραση που υπαγορεύει πως «αξία έχει να ‘σαι καλόγερος στην πόλη, γιατί στο βουνό είσαι καλόγερος έτσι κι’ αλλοιώς». Όσο πιο πολύτιμο είναι για σένα αυτό που θυσιάζεις, τόσο μεγαλύτερη αξία έχει η θυσία σου. Ακόμη κι’ αν αυτό σημαίνει πως ίσως χρειαστεί να βουτήξεις στο βόθρο, για ν’ ανασύρεις από τον πάτο τον πεταμένο χρυσό…
ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΠΑΤΕΡΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου