ΟΙ ΜΑΝΕΣ ΦΤΙΑΧΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΝΔΡΕΣ

Άρθρο της διευθύντριας της «Εμπρός», Ειρήνης Δημοπούλου στην στήλη «Εγέρθητι»

Γυναίκες απ’ τα σύνορα
κόρες γριές κυράδες
φωτιά μες τους βοριάδες
εσείς θα είστε σίγουρα
της λευτεριάς μανάδες.

Γυναίκες Ηπειρώτισσες
ξαφνιάσματα της φύσης
εχθρέ γιατί δε ρώτησες
ποιον πας να κατακτήσεις

(Στίχοι: Πυθαγόρας, Μουσική: Γ. Κατσαρός. Ερμήνευσε η Μαρινέλλα, 1973)

Πριν από μερικές μέρες, διασχίζοντας εποχούμενη τον δρόμο ενός αθηναϊκού προαστείου, είδα το σχόλασμα των παιδιών. «Ελληνάκια!», σκέφτηκα μεγαλοφώνως, και σταμάτησα να τα καμαρώσω  να περνούν. Στις σχολικές εορτές, πάνω στην σκηνή του Σχολείου, δεν περίμενα να δω και να καμαρώσω μονάχα τα δικά μου παιδιά. Οι άγουροι ακόμα καρποί του Γένους μας, με τα μπλε παντελόνια και τις φούστες, τα άσπρα πουλόβερ και πουκάμισα, οι θυγατέρες με τα ξανθοκάστανα μαλλιά τους στους ώμους ή σε κοτσίδες, και οι γιοι με την χωρίστρα στο πλάι, καθαρά, ροδαλά, συγυρισμένα, ένιωθα ψυχή τε και σώματι, πως ήσαν και δικά μου παιδιά. Ελληνάκια.

Το τραγούδι που παρέθεσα, εγράφη στο κλίμα της «επαράτου», σε μια προσπάθεια αναζωπύρωσης του εθνικού φρονήματος που έφθινε μετά τον προδομένο από την Δεξιά του Καραμανλή Κυπριακό Αγώνα του ’50, και ασφυκτιούσε από την νέα ξενομανία ηθών και συνηθειών του ’60. Λέω νέα, γιατί την πρώτη, αυτή που εξαπλώθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα, βρέθηκαν φωτισμένοι Έλληνες να την πολεμήσουν, στήνοντας στην θέση του Σουσουδισμού την Ρωμαλέα Ελλάδα που αναβλύζει αδιαίρετη σαν το νερό από τις πηγές της Αιγηίδος, στις υπώρειες του Ταϋγέτου, στην πεδιάδα των Μεσογείων, στην ελεύθερη Ιωνία, στην Βασιλίδα των Πόλεων, στην Ναύπακτο, στα Δερβενάκια, στην Τριπολιτσά. Την Ελλάδα ενός  Βυζαντίου της νίκης, του Βυζαντίου του Βασιλείου Βουλγαροκτόνου που υπερασπίστηκε στο έργο της η Πηνελόπη Δέλτα.

Μα σαν ο σπόρος της Φυλής να αδυνατίζει, από τον εγωισμό, πότε των αδελφικών μαχαιρωμάτων και πότε του Δυτικού καταναλωτισμού. Κι αναρωτιέμαι αν σήμερα χρειάζεται να ρωτήσει ο εχθρός «ποιον πάει να πολεμήσει». Λες και δεν τις βλέπει τις ξεδοντιασμένες Ένοπλες Δυνάμεις, τους κοιλαράδες πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγήτορες, και, κυρίως τις μάνες που έπαψαν να γεννούν άντρες, αλλά βρέφη με αδυναμίες και συμπλέγματα που θα έκαναν τους προγόνους μας να φτύνουν τα στιβάλια και τους χιτώνες τους.

Έγραφε η αγαπημένη Πηνελόπη Δέλτα στο «Περί της Ανατροφής των Παιδιών μας» πως «τα μεγάλα έθνη είναι εκείνα που έχουν καλές μητέρες». Κι αν το 1940 ο εχθρός δεν ρώτησε ποιον πήγαινε να κατακτήσει, τώρα έχει μάθει, δυστυχώς, και φέρεται αναλόγως. Γιατί οι σημερινές μάνες και πατέρες δεν μαθαίνουν στα παιδιά του ούτε πώς να διαφυλάξουν μια σταλιά τόπο στο πανεπιστήμιό τους και να περιφρουρήσουν τις σχολές τους από τους τραμπούκους της Αριστεράς. Αυτοί θα διαφεντέψουν το βιος της φαμίλιας τους; Αυτοί που φεύγουν κακήν κακώς αναζητώντας την άσπρη μέρα στην Δύση και στην Ανατολή, αντί να ξεριζώσουν τους ψεύτες και τους κλέφτες που κατήντησαν ζήτουλες τους γονιούς και τους παππούδες τους;

Ζούμε σε έναν κόσμο που καταρρέει, παραδομένος στο θέαμα του χαμού του. Ζούμε «τις μεγαλύτερες ντροπές της ιστορίας μας», την μανία καταστροφής που έχει ως δαιμονοκαταληψία παρεισφρήσει στην ζωή του Έθνους, την «φοβερή αρρώστια αυτή που έχουμε να γκρεμίζουμε αδιάκοπα, χωρίς να βάζουμε τίποτα στη θέση του γκρεμισμένου», όπως αναφέρει η Πηνελόπη σε επιστολή της προς τον Φώτη Φωτιάδη, μία κατάρρευση όχι μόνο υλική, αλλά κυρίως εθνική, επίπονη και ψυχοφθόρο. Κατά την άποψη της Δέλτα, οι μητέρες που δεν ανέθρεψαν σωστά τα παιδιά τους είναι υπεύθυνες για τις εθνικές καταστροφές και τους διχασμούς. Μετά τον «αξιοθρήνητο» πόλεμο του 1897, όταν μαθεύτηκε η ντροπιασμένη φυγή του Ελληνικού Στρατού στην Λάρισα, οι περισσότερες γυναίκες ανησύχησαν για το πλήθος των θυμάτων. Μα η Πηνελόπη αναρωτήθηκε, σε πόσες μητέρες να γεννήθηκε η πιο μεγάλη και η πιο σωστή «εθνική ανησυχία»: «Τουλάχιστον να χύθηκε αίμα αρκετό που να έπλυνε την εθνική ντροπή;»

Ποιες μανάδες θα αναρωτιόνταν σήμερα το ίδιο; Απαντώ: Οι ίδιες που αναρωτιόνταν και τότε. Αυτές που μέσα στον «ατυχή πόλεμο» του 1897, ανέθρεψαν τους άνδρες που θα έγραφαν λίγα χρόνια μετά το παραγκωνισμένο, το άβολο για τα «υπουργεία Άμυνας» που αντικατέστησαν τα Υπουργεία Πολέμου, έπος του 1912-13.

Σήμερα, ποιες γυναίκες θα γεννήσουν άνδρες άξιους να κρατήσουν την Πατρίδα μας ελεύθερη; Μην βιαστείτε κάποιοι να απαντήσετε με μικροαστική υποκρισία και πολυμασημένα κλισέ, πως «σήμερα όλες οι γυναίκες είναι πόρνες», γιατί όλοι ξέρουμε ότι αυτά που κατηγορείτε, τις εκπορνεύσεις των κοριτσιών από τους τηλεοπτικούς σταθμούς, την χύδην νυχτερινή ζωή, την φτήνια και την αποστροφή προς την οικογένεια, δεν την παρήγαγαν οι γυναίκες, αλλά την προήγαγαν οι άνδρες, γιατί αυτοί διευθύνουν τα κανάλια, τα κλαμπ, την βιομηχανία της μόδας, και, κυρίως, αυτοί είναι που ηγούνται, αυτοί που παίρνουν αποφάσεις για την Ελλάδα, αυτοί που δίνουν τον ρυθμό για την πορεία της στο Αύριο. Είναι αυτοί οι ηγέτες που βυσσοδομούν στο σώμα της Ελλάδος όπως στα σώματα των Ελληνίδων, παράγοντας ανομία, καταστροφή, παρακμή και ζόφο. Είναι αυτοί που έχτισαν τους σοσιαλιστικούς παραδείσους του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Γράφει η Πηνελόπη το 1909 σε επιστολή της στον Φώτη Φωτιάδη: «… Είναι απελπιστικό να βλέπει κανείς, μέσα στα μαύρα μας χάλια, να βγαίνουν κάθε λίγο οι εφημερίδες, με σοσιαλιστικά άρθρα, γυρεύοντας να γεννήσουν τάσεις που δεν έχουν καν λόγο να υπάρχουν στα μέρη μας όπου δεν υπάρχει proletariat, για να σβήσουν τις τελευταίες σπίθες του πατριωτισμού ίσως υπάρχει ακόμα, αν και αδύνατος και σπάνιος στο λαό μας».

Ποια ρωμαλέα, αντρίκεια καρδιά και πένα μπορεί να της ανταπαντήσει το γιατί αφέθηκε η Πατρίδα να φθάσει ως εδώ, ποιοι είχαν αναλάβει να την υπερασπιστούν, όμως την άφησαν να σβήσει, πόρνη ζητιάνα στις αυλές των αγριογούρουνων της Εσπερίας;

Αν πρέπει σήμερα να αναζητήσουμε ποιες γυναίκες θα γεννήσουν και θα αναθρέψουν Έλληνες, ας ψάξουμε με ποιους ζευγαρώνουν. Εκεί ακριβώς έγκειται η μεγάλη ευθύνη των θηλυκών, κυριολεκτικά, και μεταφορικά, των θηλυκών μαζών που επιλέγουν τους επιβήτορες του κράτους. Στην επιλογή των αρσενικών με τα οποία θα ζυμώσουν στις μήτρες τους την Νέα Ελλάδα. Θα εξακολουθήσουν να διαλέγουν ανδρείκελα μασκαρεμένα ή άνδρες υπεύθυνους, αξιόπιστους, δυναμικούς, ικανούς να σπείρουν την αυριανή γενιά; Όταν απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό, θα αναλάβουμε επακόλουθα και τις δικές μας ευθύνες, για την προσοχή, την παιδεία, την τροφή του πνεύματος και του σώματος, την αρχέγονη Αλήθεια που θα μοιράσουμε στο δισάκι των παιδιών μας.

Και αυτήν την απάντηση την έχει,  όπως άλλωστε πάντα, και σε όλα τα διλήμματα η ζωοδότρα πηγή της Ελλάδος.

Γράφει ο Πλούταρχος στα «Λακαινών Αποφθέγματα» αναφερόμενος στην Γοργώ, κόρη του βασιλέως Κλεομένη και γυναίκα του βασιλέως Λεωνίδα: «Ερωτηθείσα δε υπό τινος Αττικής «δια τι υμείς άρχετε μόναι των ανδρών αι Λάκαιναι;», «ότι, έφη, και τίκτομεν μόναι άνδρας». (Όταν ρωτήθηκε από κάποια γυναίκα της Αττικής «γιατί μόνο εσείς οι Λάκαινες έχετε εξουσία πάνω στους άνδρες», απάντησε: «Επειδή είμαστε και οι μόνες που γεννάμε άνδρες».)

Προτρεπομένη δε τον άνδρα Λεωνίδαν εξιόντα εις Θερμοπύλας άξιον της Σπάρτης φανήναι, ηρώτα τι χρη πράττειν. ο δε έφη «αγαθόν γαμείν και αγαθά τίκτειν». (Προτρέποντας τον άνδρα της τον Λεωνίδα κατά την εκστρατεία του στις Θερμοπύλες να φανεί αντάξιος της Σπάρτης, τον ρώτησε τι έπρεπε να κάνει εκείνη. Κι αυτός της απάντησε: «Να παντρευτείς ενάρετο άντρα και να αποκτήσεις ενάρετα παιδιά».)

Καλύτερη Τιμή στους Νεκρούς από τους Ζωντανούς, είναι η δικαίωση του Αγώνα τους. Ας γίνει επιτέλους ετούτος ο αγώνας περί αρετής, στα έργα που παράγουν, κι όχι στα λόγια που μωραίνουν. Αυτό ζητά ο Λαός, αυτό αξίζει στην Ελλάδα, αυτό απαιτούν οι πανδαμάτορες Καιροί.