ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΡΜΕΝΗΣ : Η ΦΛΟΓΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΗΣ ΑΡΝΗΣΗΣ

Άρθρο του παράνομα προφυλακισμένου βουλευτή Β΄ Αθηνών της Χρυσής Αυγής, Γεώργιου Γερμενή στην εφημερίδα “Στόχος“

Έφηβος ήμουν όταν έγραψα σε κάποιους τοίχους των Αθηνών το συγκεκριμένο σύνθημα, παρέα με συνομηλίκους μου, που εκείνο τον καιρό δεν γνωρίζαμε καλά-καλά τα βαθύτερα νοήματα ενός τέτοιου συνθήματος. Θέλαμε όμως και εμείς να συμβάλλουμε από το δικό μας μετερίζι γράφοντας ένα σύνθημα σε έναν τοίχο, προσθέτοντας ένα ακόμη μικρό λιθαράκι σε αυτό που σήμερα αποκαλούμε εθνικιστικό κίνημα.

Φέτος έκλεισα 22 χρόνια στον πατριωτικό αγώνα. Κάποιοι από εκείνη την νεανική παρέα, παρέμειναν έως και σήμερα συναγωνιστές, άλλοι καταναλώθηκαν από τα αδυσώπητα γρανάζια της μικροαστικής ζωούλας τους. Άλλοι πάλι κρύφθηκαν πίσω από την δειλία τους και θέλησαν να αναλωθούν σε πισώπλατες  μαχαιριές, μεταμορφώθηκαν σε δοσίλογους και κυριεύτηκαν από μια  ευθυνοφοβία, απαλλάσσοντας τους εαυτούς τους από το «στίγμα των καταραμένων», όλα εκείνα τα σημάδια του Χρόνου που φέρουν πάνω στο κορμί τους. Πείθοντας παράλληλα τον εαυτό τους ότι ο πόλεμος χάθηκε, είπαν «ας αγκαλιαστούμε με τον πρόσκαιρο νικητή και ας θάψουμε ήσυχα τους Νεκρούς μας, μιας και μας δίδεται αυτό το προνόμιο από τους μεγαλόψυχους νικητές της Λατρείας του Μαμωνά». Εξάλλου, ποιο είναι το πρόβλημα, αφού κάθε χρόνο θα τους τιμούμε με λαμπρές ομιλίες, γεμάτες στόμφο και εντυπωσιακά στεφάνια!

ΤΑ ΚΑΣΤΡΑ ΕΠΕΣΑΝ ΜΑ ΕΜΕΙΣ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ ΟΡΘΙΟΙ!

Δεν είμαι από αυτούς που κρατάνε κακία, ούτε πιστεύω πως θα είμαι εγώ αυτός που θα τους κρίνει, άλλωστε πιστεύω ακράδαντα στην τελική Νίκη και στη Θεά Νέμεση που αποδίδει  Δικαιοσύνη. Έτσι και αλλιώς «τα αισθήματα άλλοτε φέρνουν την έξαρση του πάθους, άλλοτε βυθίζουν στην θλίψη, πάντα όμως στην ζωή των αγωνιστών αποτελούν γαλήνη θείας μελωδίας ικανής να διακόψει τον ορυμαγδό της καθημερινής μάχης. Από τα αισθήματά του ο αγωνιστής αντλεί ισχυρότατες δυνάμεις και πολλές φορές μάλιστα αυτά τα ίδια τα αισθήματα είναι εκείνα που βαρύνουν την πλάστιγγα στη μεριά της νίκης».

Η Χρυσή Αυγή, από την αρχή της δεκαετίας του ‘90 που την ακολουθώ, ήταν και είναι ένα κίνημα σφόδρα Αντικαπιταλιστικό και Αντικομουνιστικό, Ριζοσπαστικό, Λαϊκό, Επαναστατικό, Εθνικιστικό! Δεν ήταν απλώς άλλο ένα πολιτικό κόμμα που άνηκε στην μπουρζουαζία της δεξιάς ή στην μεγαλοαστική τάξη κάποιων λούμπεν ακροδεξιών που αρέσκονταν να φορούν γραβάτες και κοστούμια μιας άλλης δεκαετίας, να απαγγέλλουν ποιήματα «καταραμένων ποιητών» ή να εκθειάζουν ανδραγαθήματα των αρχαίων προγόνων μας ή αγωνιστών της νεότερης ιστορίας που έχυσαν το αίμα τους  για την ιδεολογία τους, την φυλή και την πατρίδα (και φυσικά, αυτοί οι αστούληδες μόλις περάσει η ώρα και βγουν πάλι έξω από τους τοίχους των γραφείων τους για να επιστρέψουν πίσω στην σκληρή πραγματικότητα, φορούν και πάλι το κοστούμι του «καθώς πρέπει» Δεξιοαστούλη).

Καλώς ή κακώς, η γενιά η δικιά μου σίγουρα δεν κατάφερε να μεγαλώσει με τα απατηλά όνειρα της Κόκκινης Μηλιάς και του Μαρμαρωμένου Βασιλιά, ή ότι η πρωτεύουσα της Ελλάδας είναι η Κωνσταντινούπολη. Όπως επίσης ποτέ δεν κατάλαβε την Επανάσταση των Συνταγματαρχών, αφού τελικά όπως και απέδειξε ο χρόνος, δεν έγινε επανάσταση ολοκληρωτική, να φτιαχτεί νεολαία εθνικιστική όπως είχε κάνει επί 4ης Αυγούστου ο Ιωάννης Μεταξάς με την Ε.Ο.Ν. Αντίθετα, επέτρεψε στην Αριστερά να γιγαντωθεί, να ανδρωθεί μέσα στα Πανεπιστήμια και στα συνδικάτα, ενώ η ταυτόχρονα σύνταξη στέλνονταν κανονικά στο Παρίσι, στον «Εθνάρχη» Καραμανλή. Θα αναφερθώ κάποια άλλη στιγμή σε αυτό πιο εμπεριστατωμένα.

Με λίγα λόγια, η δικιά μου γενιά ανδρώθηκε αγωνιζόμενη να καταφέρει να κάνει τις γειτονιές της ξανά ελληνικές, αγωνίστηκε για την ανακατάληψη των γειτονιών μας, για να ξανακουστούν εκεί ελληνικές φωνές και όχι να νομίζει κάνεις ότι βρίσκεται σε πλατεία των Τιράνων, αγωνίστηκε για να καταφέρει να επιβιώσει σε πολυκατοικίες που για να μπεις από το ισόγειο και να πας μέχρι τον τέταρτο όροφο έπρεπε να ξέρεις να μιλάς τρείς γλώσσες. Όπως επίσης αγωνίστηκε για το ποιος θα επικρατούσε στο προαύλιο του σχολείου: οι Έλληνες ή οι βάρβαροι.

Εν τέλει, αυτή ήταν η νεολαία που εκείνα τα χρόνια στελέχωσε κατά δεκάδες και αργότερα κατά εκατοντάδες το Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα. Από εκείνη την γενιά καταφέραμε σήμερα να έχουμε εκλεγμένους βουλευτές όπως Παναγιώταρους, Ηλιόπουλους, Λαγούς, Κασιδιάρηδες, Ματθαιόπουλους και πολλούς άλλους λαμπρούς αγωνιστές που ξεκίνησαν, νέοι τότε, με αγωνιστική διάθεση και αγάπη για την πατρίδα και τον Εθνικισμό, που απεχθάνονταν την χλιαρή ζωή, την γεμάτη πλήξη και ανία, γεμάτη από υλισμό και ψεύτικα όνειρα.

Βέβαια υπήρχε πάντα η καθοδήγηση του Νικολάου Μιχαλολιάκου, ενός ανθρώπου που πίστευε και πιστεύει στον αγώνα, μένοντας πάντα νέος στην καρδιά, αδιαφορώντας επιδεικτικά για τους εκάστοτε κινδύνους εναντιότητας που κάθε φορά ξεπρόβαλλαν.

Δεδομένης της καταστάσεως που βρισκόμαστε, δεν είναι η ώρα να μοιρολογούμε και να επιρρίπτουμε δεξιά και αριστερά κατηγορίες. Αντιθέτως επιθυμούμε την συσπείρωση των Εθνικιστών και πατριωτών υπό το Λάβαρο του Λαϊκού Συνδέσμου. Πιστεύουμε στον αγώνα, πιστεύουμε στην Νίκη των Εθνικιστών ενάντια στους Διεθνείς Τοκογλύφους, ενάντια στην εκ των έσω προδοσία που εδώ και 40 χρόνια βιώνει η πατρίδα μας από την εγκληματική οργάνωση των πράσινο-κόκκινο-ροζ-μπλε! Η θέληση της Δυνάμεως ενός κινήματος νέων στην καρδία, γεμάτων θέληση για ζωή, ΠΡΕΠΕΙ να νικήσει και θα νικήσει!

Ή ΕΛΛΑΣ Ή ΤΕΦΡΑ!

ΓΕΡΜΕΝΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ
7-10-2014