Απόφαση – σταθμός για την ασυδοσία και όχι την ελευθερία του Τύπου.
«Απόφαση-σταθμό για την ελευθερία του Τύπου» χαρακτήρισε η Εφημερίδα των Συντακτών την αχαρακτήριστη απόφαση της προέδρου πρωτοδικών κ. Χριστίνας Σαλάπα, προέδρου του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών (αδιανόητο η Δικονομία να επιτρέπει σε μία μόνο πρωτοδίκη να λαμβάνει μόνη της τόσο σοβαρές αποφάσεις – αλλά αυτό είναι άλλο θέμα), με την οποία απήλλαξε τον δημοσιογράφο κ. Δημήτρη Ψαρρά από τις κατηγορίες της παραβίασης του νόμου περί προσωπικών δεδομένων και της εξύβρισης (και τον εκδότη της Εφημερίδας των Συντακτών κ. Νικόλαο Βουλέλη για το πρώτο αδίκημα) που κατά το κατηγορητήριο διέπραξε κατά του κ. Ηλία Κασιδιάρη, τον οποίο εκπροσώπησα στη δίκη αυτή από τη θέση της πολιτικής αγωγής, κόντρα στην εισαγγελική πρόταση – καταπέλτη κατά των κατηγορουμένων του εισαγγελέα της έδρας κ. Κωνσταντίνου Μιχαλόπουλου. Κάποιοι, δε, έκαναν και ανίερο παραλληλισμό με την τραγωδία της Γαλλίας: Πρέπει, λοιπόν, να καταστεί εξαρχής σαφές ότι ο κ. Ψαρράς ούτε σκιτσογράφος είναι ούτε σάτυρα ασκεί (όπως οι αδικοχαμένοι δημοσιογράφοι στη Γαλλία) ούτε το επίδικο δημοσίευμα ήταν σατυρικό. Ο κ. Ψαρράς έλαβε στην κατοχή του ένα βίντεο με αυστηρά προσωπικές οικογενειακές στιγμές του κ. Κασιδιάρη, τα δύο αδέλφια του και έναν φίλο τους, στο οποίο έκαναν την πλάκα τους αναπαριστώντας ελληνική τανία-παρωδία της δεκαετίας του 1980, και με βάση αυτό το βίντεο, το οποίο ανέβασε στο διαδίκτυο, καθιστώντας το προσβάσιμο σε χιλιάδες επισκέπτες του διαδικτύου (από το οποίο το αναπαρήγαγαν εν συνεχεία και τα υπόλοιπα Μ.Μ.Ε., με ούτε ένα από αυτά όμως να λάβει στα σοβαρά το περιεχόμενό του και να γράψει αυτά που έγραψε ο κ. Ψαρράς και για τα οποία του ασκήθηκε ποινική δίωξη και
παραπέμφθηκε), συνοδεύοντας τη δημοσιοποίηση αυτή με ένα κείμενο στην εφημερίδα του, το οποίο επίσης ανέβασε στο διαδίκτυο, στο οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ ισχυρίστηκε ότι αυτά τα οποία έπαιζε σε «ρόλο» στο βίντεο ο κ. Κασιδιάρης (που, επαναλαμβάνω, ήταν πιστή αντιγραφή ελληνικής κωμωδίας), τα κάνει και στην πραγματικότητα, μεταξύ δε των άλλων, το βαρύτερο και χυδαιότερο, ότι προβαίνει σε βασανισμούς ανθρώπων, είναι δηλαδή κατά συρροή βασανιστής. Το ότι ο κ. Ψαρράς έλαβε στην κατοχή του το επίμαχο βίντεο μετά από επέμβαση σε αρχείο κατά την έννοια του νόμου 2472/1997 κατέστη αυταπόδεικτο. Κατ’ αρχήν ο κ. Ψαρράς ουδέποτε ισχυρίστηκε ότι το βρήκε στο διαδίκτυο (όπως τα υπόλοιπα Μ.Μ.Ε.) αλλά ομολόγησε ότι ήταν αυτός που το ανέβασε αλλά αρνήθηκε κατηγορηματικά να κατονομάσει αυτόν που το έδωσε. Και είναι αυτονόητο γιατί δεν το έπραξε: Μετά την έφοδο της Αντιτρομοκρατικής στην οικία του κ. Κασιδιάρη, ελήφθησαν όλα τα δεδομένα από τον προσωπικό υπολογιστή του, μεταξύ των οποίων και το επίμαχο βίντεο, όλα δε αυτά τα δεδομένα εισήχθησαν στη δικογραφία που σχηματίστηκε σε βάρος του (στη γνωστή υπόθεση) στην Αστυνομία. Αυτή η δικογραφία είναι αναμφισβήτητα αρχείο προσωπικών δεδομένων εις ό,τι αφορά τα αυστηρώς προσωπικά δεδομένα του κατηγορουμένου (που παρέμειναν τέτοια, αφού, φυσικά, το επίμαχο βίντεο δεν αξιοποιήθηκε, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, από τις διωκτικές και ανακριτικές-εισαγγελικές αρχές σε βάρος του κ. Κασιδιάρη, και είναι γνωστό ότι αμφότερες οι ανωτέρω αρχές δεν χαρίστηκαν στον κ. Κασιδιάρη -τουναντίον), αρχείο στο οποίο πράγματι επενέβη ο κ. Ψαρράς, όπως τίθεται ως προϋπόθεση για το παράνομο της περαιτέρω επεξεργασίας του, στην οποία επεξεργασία και εν συνεχεία πράγματι προέβη, δημοσιοποιώντας το επίμαχο βίντεο χωρίς τη συναίνεση του κ. Κασιδιάρη, όπως επίσης απαιτεί ο νόμος για το αξιόποινο της πράξης (τη μη συναίνεση). Ο λόγος, λοιπόν, για τον οποίο δεν κατονόμασε τον άνθρωπο που συνήργησε στην επέμβαση είναι πράγματι αυτονόητος: Θα ήταν ποτέ δυνατόν να «κάψει» τον επίορκο αστυνομικό υπάλληλο ο οποίος του χορήγησε παρανόμως αντίγραφο του βίντεο με τα προσωπικά δεδομένα;
Στην απόφαση λοιπόν: Κατ’ αρχήν για τα προσωπικά δεδομένα: Όπως ανακοίνωσε το σκεπτικό από έδρας η κ. Σαλάπα (και δημοσιεύεται και στην Εφημερίδα των Συντακτών της επόμενης ημέρας), μας άφησε όλους άφωνους: «Το συγκεκριμένο βίντεο δεν αποτελεί αρχείο με την έννοια του νόμου – αθώοι»!!! Μα ποτέ δεν ετέθη ούτε θα μπορούσε ποτέ να τεθεί ζήτημα εάν αποτελεί αρχείο το … ίδιο το βίντεο με τις προσωπικές στιγμές του κ. Κασιδιάρη! Αυτό που κρινόταν ήταν αν ο κ. Ψαρράς το βίντεο το έλαβε από αρχείο, στο οποίο αυτό είχε εισαχθεί και αποτέλεσε περιεχόμενό του (η δικογραφία που αναφέρω ανωτέρω), όχι το βίντεο αυτό καθ’ εαυτό: Ο απόλυτος νομικός παραλογισμός! Από έδρας η κ. Σαλάπα μας ενημέρωσε ότι τα υπόλοιπα (του αιτιολογικού) θα τα διαβάσουμε στο σκεπτικό της απόφασης «εφόσον ζητηθεί». Βλέπετε, θα προτιμούσε να μην γράψει την απόφαση –επειδή είναι αθωωτική– και μόνο αν ζητηθεί θα την γράψει: Δεν θα της χαριστούμε της κ. Σαλάπα, φυσικά και θα ζητήσουμε να γράψει την απόφαση και να διαβάσουμε λέξη-λέξη το καταπληκτικό νομικό σκεπτικό της, που δεν περιορίζεται στα προσωπικά δεδομένα και στο «αρχείο», καθώς έπεται συνέχεια παρακάτω και με την, επίσης από έδρας, «αιτιολόγηση» της αθώωσης για την εξύβριση. Όταν θα έρθει αυτή η ώρα, λοιπόν, δεν αποκλείεται να διαβάσουμε άλλη εκδοχή στην απόφαση, ότι δηλαδή εν τέλει αρχείο δεν είναι το ίδιο το βίντεο αλλά αυτό από το οποίο έλαβε το βίντεο ο κ. Ψαρράς, οπότε, σε αυτήν την περίπτωση, με μεγάλη περιέργεια θα αναμένουμε να μάθουμε, εάν δεν ήταν αρχείο τί τέλος πάντων ήταν… Καθώς, αντί να αναζητάται η ταυτότητα του προσώπου που παραβίασε το καθήκον του και χορήγησε αντίγραφο του βίντεο στον κ. Ψαρρά για την απόδοση σε αυτό των σχετικών ποινικών ευθυνών (και στον κ. Ψαρρά της ηθικής αυτουργίας σε αυτές), έχουμε την κ. Σαλάπα να αθωώνει τον κ. Ψαρρά «επειδή το βίντεο … δεν είναι αρχείο»… Το γεγονός, δε, επαναλαμβάνω, ότι επρόκειτο για αυστηρά προσωπικές και οικογενειακές στιγμές, η δημοσιοποίηση των οποίων ως σκοπό είχε την προσβολή της προσωπικότητας του κ. Κασιδιάρη και αποτέλεσε το πρόσχημα για να εκτοξευτούν ύβρεις εναντίον του περί βασανισμών στην πραγματική ζωή του, και ότι επουδενί συνδέονταν με την ιδιότητά του ως δημοσίου προσώπου ούτε φυσικά θα μπορούσαν να ενδιαφέρουν την κοινή γνώμη οι στιγμές αυτές στην οικία του κ. Κασιδιάρη, αποδεικνύεται και από το ότι το βίντεο αυτό δεν χρησιμοποιήθηκε εναντίον του κ. Κασιδιάρη ούτε ποτέ (πριν ή μετά) του απαγγέλθηκε κατηγορία για βασανισμό.
Και φτάνουμε έτσι στην κατηγορία της εξύβρισης, όπου πραγματικά εδώ ξεπεράστηκε κάθε όριο, κυριολεκτικώς στον υπέρτατο βαθμό. Και αν ο μη νομικός αναγνώστης δεν είναι πολύ εύκολο να κατανοήσει τα περί αρχείου, στο θέμα της εξύβρισης, που κατελύθη ο νόμος και η λογική, εκεί που το έκανε σημαία της η Εφημερίδα των Συντακτών και μίλησε για απόφαση-σταθμό για την ελευθερία του Τύπου, τα πράγματα είναι πολύ απλά. Διαβάστε προσεχτικά: η κ. Σαλάπα ξέρετε τί είπε από έδρας για την αθώωση για τα περί βασανισμών (για να μην κουράζω τους αναγνώστες με όλο το κατηγορητήριο αναφέρομαι στην πλέον κραυγαλέα ύβρη); Ότι, λέει, αυτό δεν είναι εξύβριση αλλά … αυστηρή κριτική σε ένα δημόσιο πρόσωπο!!! Τί και αν απολύτως ξεκάθαρα ανέφερε στην καταπλητική πρότασή του ο εισαγγελέας κ. Μιχαλόπουλος, ότι άλλο η αυστηρή κριτική και η ελευθερία του Τύπου και άλλο η υπέρβαση του μέτρου, η υπέρβαση των ορίων της ελευθερίας αυτής και η προσβολή της προσωπικότητας ενός προσώπου, έστω δημοσίου, με ύβρεις και χαρακτηρισμούς που δεν συνδέονται με συγκεκριμένες πράξεις και παραλείψεις του προσώπου αυτού (ώστε να δικαιολογείται ακόμη και η οξεία κριτική και έκφραση, όπως έχει δεχθεί και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο). Τί σχέση έχει με την έστω αυστηρή κριτική ο ισχυρισμός του κ. Ψαρρά ότι ο κ. Κασιδιάρη βασανίζει ανθρώπους (φτάνοντας μάλιστα στο σημείο στην απολογία του να ισχυριστεί ότι υπάρχει και … παραπομπή του κ. Κασιδιάρη για βασανισμό – τερατώδες ψεύδος, το οποίο δεν πήρε πίσω παρά την έντονη δική μου αντίδραση και του κ. Κασιδιάρη, χωρίς, ταυτόχρονα, φυσικά, να αντιλέξει και να αποδείξει τον ψευδή ισχυρισμό του); Ο εισαγγελέας στην πρότασή του ανέδειξε σε όλους τους τόνους το καταλυτικό γεγονός ότι ο κ. Κασιδιάρης ούτε έχει ποτέ κατηγορηθεί ούτε παραπεμφθεί ούτε –πολλώ μάλλον– καταδικαστεί για βασανιστήρια (ακόμη και συνολικά στην υπόθεση της Χρυσής Αυγής δεν έχει υπάρξει τέτοια κατηγορία, για κανέναν!), και ότι επομένως ο κ. Ψαρράς αυτονοήτως δεν είναι δυνατόν να συζητάμε ότι ασκούσε «αυστηρή κριτική» στον κ. Κασιδιάρη αποκαλώντας τον βασανιστή, χωρίς η βαρύτατη αυτή κατηγορία-χαρακτηρισμός-«κριτική» να συνδέεται καθ’ οιονδήποτε τρόπο με την πραγματικότητα, με τη δράση του κ. Κασιδιάρη ως δημοσίου προσώπου, αλλά στόχευε άνευ αμφισβήτησης και πέραν πάσης αμφιβολίας ευθέως στο να πλήξει την προσωπικότητα του κ. Κασιδιάρη. Ανεδείχθη, άλλωστε, στο Δικαστήριο (επειδή ετέθη αρχικώς το ερώτημα από την εισαγγελική έδρα για ποιό λόγο τέλος πάντων ο κ. Ψαρράς να θέλει να προσβάλει και να απαξιώσει τον κ. Κασιδιάρη) ότι ο κ. Ψαρράς δεν είναι ένας δημοσιογράφος που ασχολήθηκε περιστασιακά τότε με την υπόθεση της Χρυσής Αυγής ή τον κ. Κασιδιάρη, αλλά πρόκειται για τον δημοσιογράφο που διώκει όσο κανένας άλλος δημοσιογράφος ή δημοσιογραφικό μέσο τη Χρυσή Αυγή επί σειρά ετών, έχοντας γράψει έως και βιβλία για τη Χρυσή Αυγή (Βλ. π.χ. «Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής») και είναι γνωστό ότι συνεργάστηκε στενά με τις δικαστικές αρχές πριν και μετά τη σύλληψη των πρώτων βουλευτών τον Σεπτέμβριο του 2013. Εν κατακλείδι, η απόφαση αυτή, κατ’ εμέ, δεν αποτελεί σταθμό για την ελευθερία του Τύπου αλλά σταθμό για την ασυδοσία του Τύπου. Ελεύθερα εγώ μπορώ αύριο ως δημοσιογράφος, να αρθρογραφήσω σε μία εφημερίδα και να αποκαλέσω παιδόφιλο και βιαστή ένα δημόσιο πρόσωπο που αντιπαθώ, ακόμη και αν δεν υπάρχει κατηγορία, και ούτε κατά διάνοια υπάρχει το ελάχιστο στη ζωή του προσώπου αυτού που να τον συνδέει με τέτοιες απαξιωτικές κατηγορίες. Διότι, κατά την κ. Σαλάπα και την απόφασή της, ο χαρακτηρισμός του δημοσίου προσώπου ως παιδόφιλου και βιαστή δεν είναι εξύβριση αλλά αυστηρή κριτική στο δημόσιο αυτό πρόσωπο. Σκέφτομαι, λοιπόν, σοβαρά να εγκαταλείψω τη δικηγορία και να γίνω δημοσιογράφος. Σκέφτομαι μάλιστα να αρχίσω αναφερόμενος στην ίδια, η οποία άλλωστε είναι πλέον δημόσιο πρόσωπο, μετά την διάσημη καταπληκτική απόφαση που εξέδωσε, σε αυτήν άλλωστε ονομαστικά αναφέρεται ο δισέλιδος διθύραμβος της Εφημερίδας των Συντακτών την επομένη της απόφασής της. Και για να γίνω συγκεκριμένος: Εκτός από βασανιστή, ο κ. Ψαρράς για τον κ. Κασιδιάρη, σχολιάζοντας (προσέξτε) όχι το δημόσιο βίο του αλλά την πλάκα που έκανε στην αυστηρώς προσωπική του οικογενειακή στιγμή στο σπίτι του, έγραψε ότι «χρήζει ειδικής επιστήμης», εννοώντας την ψυχιατρική. Με την απερίγραπτη λοιπόν απόφαση που εξέδωσε η κ. Σαλάπα, με την οποία παραβίασε νομοθεσία και λογική, μου έδωσε η ίδια το δικαίωμα με το αιτιολογικό που δημοσιοποίησε από έδρας (και αναπαράχθηκε και από την εφημερίδα του κ. Ψαρρά), να ασκήσω αυστηρή κριτική στο πρόσωπό της στα πλαίσια της ελευθερίας του Τύπου, και να γράψω ότι η χρήζει (με την απόφαση που εξέδωσε, επαναλαμβάνω) ειδικής επιστήμης. Η ίδια με νομιμοποιεί να το γράψω. Με τη δική της άδεια το γράφω. Να είναι καλά.
Νίκος Αντωνιάδης-Ποινικολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου