Pegida - Αποκλειστική συνέντευξη στην εφημερίδα “Εμπρός”: “Οι πολιτικοί πρέπει να ενισχύσουν τις ευρωπαϊκές οικογένειες”

Τι συμβαίνει στην πλούσια Γερμανία τους τελευταίους μήνες; Χιλιάδες κόσμος απλός, έχει ξεσηκωθεί ενάντια στους ισλαμιστές με τεράστιες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας σε διάφορες πόλεις της Γερμανίας. Ποιοι είναι τελικά αυτοί οι ΡΕGIDA; Τι θέλουν να πετύχουν σε ένα κράτος που έχει ποινικοποιήσει ακόμη και την σκέψη του να αγαπάς την πατρίδα σου;

Για να καταλάβουμε κάποια πράγματα, επικοινωνήσαμε με έναν από τους υπεύθυνους, τον Johannes Schuller, συντάκτη του περιοδικού Blau Narzisse, ενός ιντερνετικού περιοδικού των νεαρών φοιτητών που θα μπορούσαμε να τους εντάξουμε στην λεγόμενη Νέα Δεξιά της Γερμανίας.

Johannes, θα μπορούσες να μας εξηγήσεις πώς γεννήθηκε το κίνημα αυτό αλλά κυρίως τι είναι αυτό που θέλει;

Η ΡEGIDA ήταν στην αρχή ένα κίνημα πολύ μικρό. Μάλιστα σε μια εκδήλωση στην Δρέσδη ενάντια στην ισλαμοποίηση της Ευρώπης, δεν ήμασταν πάνω από 300 άτομα. Οι οργανωτές της, ένας από αυ­τούς και ο Lutz Bachmann, κάτοικος Δρέσδης, οι οποίοι δεν ανήκαν σε κανένα πολιτικό κόμμα, είχαν σαν στόχο από την αρχή την μη χρήση βίας στις εκδηλώσεις, όχι στην κατανάλωση αλκοόλ κατά την διάρκεια αυτών και  καμία δήλωση στους δημοσιογράφους. Επίσης απαγορευόταν η χρήση πολι­τικών συμβόλων, γι αυτό και όλοι κρατούσανε τις γερμανικές σημαί­ες.

Η μη χρήση αλκοόλ αλλά και η μη χρήση βίας βοήθησε να γίνει συμπαθείς η PEGIDA στους κατοί­κους της Δρέσδης αλλά και στην αστυνομία σε αντίθεση με ό,τι συ­νέβη στην Κολωνία με την εκδή­λωση των χούλιγκανς εναντίον των Σαλαφιστών.

Ο Lutz Bachmann, έχει μια με­γάλη εμπειρία στο να οργανώνει εκδηλώσεις, αφού είχε σχεδιάσει και μια εκδήλωση το 1989 ενάντια στην DDR. Μάλιστα για μας του περιοδικού Blau Narzisse, είχε δη­λώσει: «Αν εμείς οι ανατολικογερμανοί μπορούμε να κάνουμε κάτι είναι να διαδηλώνουμε». Έτσι σιγά σιγά σε εβδομαδιαία βάση πλέον, ειρηνικά, άρχισαν να συγκεντρώνουν όλο και περισσότερο κόσμο. Πολλές οικογένειες αλλά και άλλοι απλοί πολίτες έπαιρναν μέρος στο κίνημά μας με αποτέλεσμα τον Δεκέμβριο να γί­νουμε από 300 πάνω από 10000, την επόμενη εβδομάδα 15000 και γρήγορα φθάσαμε τις 20000. Έτσι μετατραπήκαμε σε ένα κίνημα λαϊκό. Αυτό που εντυπωσίασε τους συμμετέχοντες ήταν ο παλμός των εκδηλώσεων και ο αγνός πατριω­τισμός με την αποφασιστικότητα που υπήρχε.

Επίσης φτιάξαμε και ένα πρό­γραμμα 19 σημείων μέσα από το οποίο ασκούμε κριτική στην γερ­μανική πολιτική σε ό,τι αφορά το δικαίωμα του ασύλου. Εμείς αυτό που ζητάμε είναι το να δεχόμαστε σαν κράτος τους πολιτικούς και θρησκευτικούς πρόσφυγες, αλλά κριτικάρουμε έντονα τους λεγόμενους οικονομικούς πρόσφυγες, οι οποίοι καταφτάνουν στην Γερμανία σε απίστευτους ρυθμούς και όλοι παράνομα. Σχεδόν ποτέ δεν συλλαμβάνονται και ποτέ δεν τους ξαναστέλνουν πίσω. Οι πολιτικοί μας ποτέ δεν ασχολήθηκαν με το θέμα και επιμένουν να το αγνοούν.

Η PEGIDA λοιπόν είναι κάτι σαν απάντηση, σαν μια συνηθισμένη αντίδραση των πολιτών ενάντια στην αδιαφορία των πολιτικών στο θέμα του ασύλου. Ο αριθμός των μεταναστών έχει αυξηθεί αρκετά μετά το 2013 και δεν ήταν έτσι η κατάσταση στην περιοχή μας παλιότερα. Για να δοθεί στέγη στους μετανάστες έχουν κλείσει σχολεία και άλλα δημόσια κτήρια, χωρίς να αναφέρουμε την προβληματική εγκατάσταση τους.

• Για ποιον λόγο όλα τα ΜΜΕ, οι πολιτικοί αλλά και η Μέρκελ έχουν καταδικάσει την PEGIDA;

Διότι φοβούνται να έρθει στο φως η αποτυχημένη πολιτική τους και η προπαγάνδα τους. Τους τελευταίους μήνες έχουν ανοίξει στην Γερμανία πολλές εγκαταστά­σεις για αυτούς που ζητάνε άσυλο, ακόμη και στην Δρέσδη και πρόκει­ται να ανοίξουν και άλλα, ενώ στην συνοικία Kreuzberg του Βερολίνου, για δυο χρόνια ένα μεγάλο σχο­λείο είχε καταληφθεί από μετανά­στες.

Το κράτος έχει χάσει τον έλεγ­χο της κατάστασης. Αν οι πολιτικοί μας θέλουν πραγματικά να αναμετρηθούν μαζί μας, πρέπει πρώτα να παραδεχθούν την αποτυχία τους. Ακόμη και τα ΜΜΕ πολλλές φορές σχολιάζουν την μετανά­στευση με έναν τρόπο μονόπλευ­ρο: οι εγκληματικές ενέργειες ενα­ντίον των γερμανών πολιτών αποσιωπούνται σχεδόν πάντα. Στην Γερμανία λοιπόν δεν υπάρχει ελεύθερη συζήτηση πάνω σε αυτό το θέμα άρα δεν μπορεί να υπάρ­ξει καμιά αντίδραση ενάντια στην βία που δέχονται οι γερμανοί.

• Η ΡEGIDA χαρακτηρίζεται ένα κί­νημα ανοιχτό σε όλους. Στις γερ­μανικές εφημερίδες έχει γραφτεί ότι έχουν διεισδύσει και αρκετοί νεοναζί. Είναι αλήθεια αυτό ή α­πλά αναφέρεται για να δημιουρ­γήσει πρόβλημα στο κίνημα;

Κατά την αναφορά της αστυνο­μίας της Δρέσδης, υπάρχουν περί­που 250 οπαδοί ομάδων που μπορεί να έχουν σχέση με διάφορα κλαμπ χούλιγκανς. Και μιλάμε για 250 άτομα ανάμεσα σε 15000 - ­20000. Μέχρι στιγμής οι διαδηλω­τές ήταν πολύ ειρηνικοί και δεν εμ­φανίστηκε ποτέ καμιά σημαία κόμ­ματος ή οργάνωσης ναζιστικής. Μάλιστα σε μια από τις πορείες μας, τον δρόμο μας τον είχαν κλεί­σει οι διάφοροι αντιφασίστες και εμείς απλά αλλάξαμε διαδρομή χωρίς να δημιουργήσουμε το πα­ραμικρό. Αρχή μας είναι ότι οποιοσδήποτε μπορεί να έρθει στις πορείες μας και δεν είναι λο­γικό να ελέγχουμε τον κόσμο για τις πολιτικές του ιδέες.

Ο υπουργός των εσωτερικών του κρατιδίου της Ρηνανίας- Βε­στφαλίας, ο Ralf Jaker (σοσιαλ­δημοκράτης), έχει δηλώσει ότι εμείς είμαστε ναζιστές με κου­στούμι. Αυτό δεν είναι σωστό διό­τι η ΡΕGIDA δεν είναι ναζιστική. Η κατηγορία του ναζισμού στην Γερ­μανία χρησίμευε πάντα για να δη­μιουργήσει πρόβλημα σε κάθε αί­σθημα πατριωτικό. Κάθε τι που δεν είναι ..σύμφωνο με την γραμ­μή θεωρείται ναζιστικό. Αλλά αυ­τό στην Γερμανία συμβαίνει κάθε μέρα: αυτή η λέξη είναι πλέον ένα όπλο που χρησιμοποιείται ενάντια σε όποιον σκέφτεται διαφορετικά. Η ΡΕGIDΑ είναι ένα κίνημα ειρηνι­κό, με διαδηλωτές απλούς πολί­τες. Ό,τι άλλο ακούγεται, είναι φα­ντασία και γίνεται για να εμποδίσει την αύξηση της συμμετοχής.

• Το πρώτο θέμα και το κυριότερο που θίγετε είναι η «Ισλαμοποίηση της Ευρώπης». Τ ι θέλετε να πεί­τε με αυτήν την έκφραση; Ποια εί­ναι η κατάσταση στην Γερμανία με τους μουσουλμάνους πρόσφυ­γες;

Ισλαμοποίηση της Ευρώπης σημαίνει ότι η Ευρώπη δέχεται αργά αλλά με ανοδική τάση μιαισλαμοποίηση των εθνών της με μια ραγδαία αύξηση των θρη­σκευτικών συγκρούσεων αλλά και των εθνικών. Στο Ρότερνταμ για παράδειγμα σήμερα ζούνε πιο πολλοί ξένοι – μουσουλμάνοι κατά τεράστιο ποσοστό – από ό,τι Ολ­λανδοί. Ο δήμαρχος της πόλης είναι μουσουλμάνος. Αλλά και στην Γαλλία και την Μεγάλη Βρε­τανία υπάρχουν παρόμοιες κατα­στάσεις. Κοινωνίες που έτσι κι αλλιώς ζούνε παράλληλα και είναι αναπόφευκτο να μην γίνονται συ­γκρούσεις. Στην Γερμανία το φθι­νόπωρο έγιναντεράστια επεισό­δια μεταξύ κούρδων και υποστηρικτών της Isis. Αυτά όλα σημαί­νουν ότι δεν παίρνονται τα κατάλ­ληλα μέτρα για αντιμετώπιση των προβλημάτων αυτών με αποτέλε­σμα στην Ευρώπη να μεταφέρονται οι διαμάχες των διαφόρων πληθυσμών από τρίτες χώρες. Και με όλα αυτά οι πολιτική γίνεται όλο και πιο αδύνατη. Αλλά η ορολογία Ισλαμοποίηση της Ευρώπης, είναι μόνο η κορυ­φή του παγόβουνου. Το πραγμα­τικό πρόβλημα είναι η γενική διείσδυση του ξένου στοιχείου μέ­σα στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Σί­γουρα αρκετοί μουσουλμάνοι εί­ναι ειρηνικοί και ήσυχοι. Το πρό­βλημα είναι από οργανωμένα γκρουπ ριζοσπαστικού χαρακτή­ρα τα οποία ανεβάζουν και την ένταση των συγκρούσεων. Στην συνοικία Neukolln της Βρέμης, οι παράλληλες κοινωνίες είναι μια πραγματικότητα και η αστυνομία δεν τολμά να μπει.

• Εκτός από τις διαμαρτυρίες του κόσμου ενάντια στους μουσουλ­μάνους, υπάρχει και μια πιο βα- θειά ρίζα στα αισθήματα του λαού. Είναι ίσως μια κριτική αρνητική ενάντια στο πολιτικό σύστημα της Γερμανίας;

Ασφαλώς. Οι πολιτικοί μας που κυβερνούν για δεκαετίες χωρίς να ενδιαφέρονται για το τι χρειάζεται ο λαός. Ακόμη και η καγκελάριος Μέρκελ, αντιπροσωπεύει την ελίτ όχι μόνο της Γερμανίας αλλά και των ΗΠΑ, και εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα και όχι τα δικά μας. Δεν έχει κάνει τίποτε για να δείξει στον λαό ότι προστατεύει τα δικαιώματα του. Υπακούει τυφλά τις ΗΠΑ, όπως έγινε και στην περί­πτωση των κυρώσεων ενάντια στην Ρωσία. Και αυτό στον κόσμο δεν άρεσε καθόλου. Ένα ακόμη παράδειγμα που αποδεικνύει ότι κοροϊδεύουν τους ψηφο­φόρους είναι ο « κανόνας της τηλε­όρασης και της ραδιοφωνίας» : όλοι οι ιδιοκτήτες ακινήτων στην Γερμα­νία είναι υποχρεωμένοι να πληρώ­νουν στο κράτος ανεξάρτητα αν βλέ­πουν ή δεν βλέπουν τα κανάλια αυ­τά. Μερικοί διαδηλωτές της ΡΕGIDΑ διαμαρτυρήθηκαν και γι αυτό.

• Ακόμη και η πλούσια Γερμανία φαίνεται να αρχίζει να ομιλεί για την οικονομική κρίση. Πώς είναι η κατάσταση στην ανεργία και στο συνταξιοδοτικό σύστημα;

Σε σχέση με την νότια Ευρώπη, σε εμάς τα πράγματα είναι καλύτε­ρα. Αλλά είναι μόνο θέμα χρόνου. Το σύστημα του Ευρώ είναι πολύ ασταθές και απειλεί τους ευρωπα­ϊκούς λαούς. Είναι αλήθεια ότι η ανεργία στην Γερμανία είναι μικρή, περίπου 10% σύμφωνα με επίση­μες πηγές, με αυτήν των νέων στο 7%. Τέλος πάντων σε σχέση με τα νούμερα της Ελλάδος, είναι πράγ­ματι νούμερα παραδείσου. Παρόλ’ αυτά οι στατιστικές της ανεργίας στην χώρα μου είναι ψεύτικες: ο αριθμός των εργαζομένων με χα­μηλό ημερομίσθιο συνεχίζει και ανεβαίνει. Επίσης το ποσοστό των γεννήσεων είναι πολύ χαμηλό και το συνταξιοδοτικό κάποια στιγμή θα έχει πρόβλημα. Οι πολιτικοί μας σκέφτονται μόνο να φέρνουν μετα­νάστες στις δουλειές για να λύ­σουν το πρόβλημα. Αλλά και αυτοί δεν μπορούν να κρατήσουν για πο­λύ καιρό το θέμα των συντάξεων. Είναι ένα λάθος πολύ επικίνδυνο. Οι πολιτικοί μας έπρεπε να ενι­σχύουν τις γερμανικές οικογένειες σε όλα τα θέματα.

• Είναι από το 1989 που οι Γερμα­νοί δεν έκαναν μεγάλες διαδηλώ­σεις. Μαζί με την Γαλλία και την Ιταλία, φαίνεται ότι και η Γερμανία αρχίζει να ξυπνάει. Μετά από την φάρσα της λεγόμενης «αραβικής άνοιξης», πιστεύεις ότι μπορεί να υπάρξει μια πραγματική «Ευρωπα­ϊκή άνοιξη» η οποία θα ξεκολλήσει από τις Βρυξέλλες και θα γυρίσει στα χέρια των ευρωπαϊκών εθνών;

Η Γερμανία μέχρι στιγμής δεν έχει πάρει στα σοβαρά την μάχη ενάντια σε αυτά που λένε οι Βρυξέλλες και η Ουάσιγκτον. Η ΡΕGIDΑ προσφέρει αυτήν την ελπίδα. Ελπίζουμε και εμείς όπως έκανε και η Lega Nord στο Μιλάνο τον Οκτώβριο, να κατεβάσει στους δρόμους από 40000 ως 100000 διαδηλωτές . Ακόμη και με κόμμα­τα όπως το Alternative fur Deutscland τα πράγματα θα άλλα­ζαν προς το καλύτερο. Ήδη σε χώ­ρες όπως η Δανία, Ολλανδία, Γαλ­λία Νορβηγία, υπάρχουν αρκετοί υποστηρικτές της ΡΕGIDΑ. Και αυ­τοίπρέπει να κατεβούν στους δρό­μους και να διαμαρτυρηθούν με το όνομα τους και το δικό τους στυλ.Αν αυτό συνέβαινε ταυτόχρο­να θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια ευρωπαϊκή άνοιξη. Πρέπει όμως οι διαδηλώσεις αυτές να μεί­νουν μακριά από κόμματα , πρέπει να είναι κάτι το αυθόρμητο κάτι πραγματικά λαϊκό. Για την ώρα εί­μαστε στην αρχή και υπάρχει πολύ δουλειά να κάνουμε.