Γράφει η Αναστασία Κόνη.
Στη χώρα μας το δικαίωμα ελέγχου της εξουσίας από την αντιπολίτευση απωλέσθη με τις παράνομες και δη αντισυνταγματικές διώξεις και φυλακίσεις στελεχών του Εθνικιστικού Κόμματος, τρίτου σε εκλογική δύναμη, σύμφωνα με τη βούληση του ελληνικού λαού.
Από την πλευρά της μείζονος αντιπολίτευσης μάλιστα (βλ. ΣΥΡΙΖΑ, δηλώσεις Σταθάκη κ.ά.) το δικαίωμα ελέγχου, παραχωρήθηκε, αφού η ίδια η αξιωματική αντιπολίτευση προτίμησε να κατεβάσει τη μάσκα του αντιμνημονιακού κόμματος, βλέποντας ότι παρ’ όλες τις θετικές γι’ αυτή συγκυρίες, δε μπόρεσε να πλησιάσει ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα, τέτοιο ώστε να της δώσει τον αέρα ως δύναμη ανατροπής.
Είναι τοις πάσι γνωστό, ότι διανύουμε μια νέα προεκλογική περίοδο, όπου οι παλμογράφοι πρόθεσης ψήφου δεν καταγράφουν αυτοδυναμία κάποιου εκ των
μεγίστων πολιτικών κομμάτων. Αυτό, θα έχει ως αποτέλεσμα, είτε μια επαναλαμβανόμενη προσφυγή στις κάλπες, είτε μια συγκυβέρνηση των μεγαλύτερων κομμάτων. Δηλ. σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, την τελευταία ετυμηγορία του ελληνικού λαού και τις πρόσφατες δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών και αυτών του ΣΥΡΙΖΑ, τα δυο κόμματα που συγκεντρώνουν τα μεγαλύτερα ποσοστά (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ), δηλώνουν έτοιμα για μια μορφή συγκυβέρνησης.
Εδώ βρίσκεται και η πρώτη είδηση για τον αναγνώστη, καθότι του δίνεται λίαν συντόμως η ευκαιρία να αποφασίσει για την τύχη της χώρας του και φυσικά να επιλέξει αν πράγματι θέλει να τον κυβερνά το “δίπολο” ΝΔ (επιτρέψτε μου να το προσδιορίσω ως Πολιτική Άνοιξη) – ΣΥΡΙΖΑ (το κόμμα των ριζο-σπαστικών στην κυριολεξία) και ιδίως πως θα γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ “δεξιών καραμανλικών” και “αριστερών συνιστωσών” που μαζί μάλλον θα παραπέμπουν σε “νεο-τρομοκρατία” ή ΝΕΑ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Η δεύτερη είδηση κρίνεται ως πιο τολμηρή κι αυτό γιατί εάν επαληθευθεί, για πρώτη φορά στο ιστορικό γίγνεσθαι της χώρας θα υποστούμε μια χαώδης πολιτική μεταξύ δελφίνων και αριστερίζουσων συνιστωσών, μεταξύ δυο πρωθυπουργών – προφανώς όχι πια του Σαμαρά – με άρωμα γυναίκας ίσως και ενός ηγέτη-αρμοστή των ευρω-ατλαντικών επικυρίαρχων μιας μεταλλαγμένης αριστεράς, που θα εναλλάσσονται στον πρωθυπουργικό θώκο.
Επιστρέφω όμως στην τοποθέτηση περί συγκυβέρνησης των δυο πολυ-πολιτικών κομμάτων για να την ισχυροποιήσω παραθέτοντας ένα παράδειγμα, αυτό της Γερμανίας.
Το 2005 λοιπόν, ενώ ο γερμανικός λαός δεν έδωσε αυτοδυναμία σε ένα από τα δυο μεγάλα κόμματα, αυτό των σοσιαλιστών ή αυτό των χριστιανοδημοκρατών, μετά από διαβουλεύσεις αποφάσισαν να συγκυβερνήσουν και παρ’ όλες τις προστριβές κι αντιδράσεις έκλεισαν τετραετία. Το ίδιο συνέβη και πάλι το 2013, μόλις πρόσφατα δηλ. Να προσθέσω ότι πριν λίγες μόλις μέρες διέρρευσε στον τύπο η θέση της Μέρκελ, όπου καθιστούσε σαφές, πως είτε με Σαμαρά, είτε με Τσίπρα, το χρέος θα πληρωθεί όλο, δεν επιδέχεται αναδιαπραγμάτευσης, πόσο μάλλον κουρέματος. Άλλο ένα πρόσθετο στοιχείο αποτελεί η πρόσφατη έκθεση του Γραφείου της Βουλής, όπου γίνεται σαφές ότι οι ανάγκες για τη διετία 2014-2015 δεν καλύπτονται και θα χρειαστεί Νέα Δανειακή Σύμβαση (Μνημόνιο).
Ερωτάται εν τέλει ο αναγνώστης, πόσο μακριά βρισκόμαστε από μια συγκυβέρνηση των παραπάνω και αν αυτή είναι επιθυμητή, μετά τα δείγματα μειοδοσίας και ολοκληρωτισμού των μεν και ανθελληνικών πολιτικών θέσεων των δε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου