«Κάθε φορά που γεννιέται ένας Έλληνας, έχει κηδεία ένας Εβραίος». Το λέει ο θυμόσοφος λαός. Και παρά το γεγονός ότι δεν μας αρέσουν οι γενικεύσεις, δεν έχουμε λόγο να μην πιστέψουμε τις πολυπληθείς λαϊκές παραδόσεις αλλά και τα απομνημονεύματα ηρώων, οπλαρχηγών αλλά και εθνικών ευεργετών που έχουν καταγράψει τις πιο μαύρες αλλά και τις πιο ματωμένες σελίδες της ιστορίας μας. Ο λαός του «Γιαχβέ», έχει κάθε λόγο να αισθάνεται ντροπιασμένος με όσα έχουν γραφεί από Έλληνες. Αυτά που γράφονται και τώρα από κάποια ελάχιστα Μέσα που δεν είναι προσκολλημένα στους Γραικύλους. Τα εγκλήματα πολέμου της Γάζας, δεν χρειάζονται πιστοποίηση της πιο ανείπωτης φρικωδίας. Αλλά και τα φρικιαστικά ανομήματα των «Οβριών» των πρώτων επαναστατικών χρόνων του 1821, αποδεικνύουν ότι όπου υπάρχουν ελεύθεροι λαοί και τα συμφέροντα τους αντιμάχονται τους φιλάργυρους «περιούσιους», υπάρχουν και μαζικά εγκλήματα των Σιωνιστών.
Σταχολογώντας, έχουμε πολλά να αναφέρουμε. Σημειώνουμε από ιστορικά κείμενα της εποχής:
«… Η κήρυξη της Επαναστάσεως του 1821 αποδεικνύει πλέον και στον πιο κακοπροαίρετα και δύσπιστο, την στάση των Εβραίων έναντι των Ελλήνων. Τώρα πιά οι εβραίοι δεν είναι κατάσκοποι, φοροεισπράκτορες, προδότες, δολοφόνοι, όπως ήταν πρίν. Τώρα δρουν ομαδικά σαν Εβραίοι και σφάζουν τους Ελληνες. Γιά το ολοκαύτωμα των Ελλήνων από τους Εβραίους το 1821 δυστυχώς δεν γραφήκανε βιβλία. Ότι γνωρίζουμε το ξέρουμε από τα αξιόπιστα Απομνημονεύματα των Αγωνιστών Του 1821. Τα παιδιά μας στο σχολείο μαθαίνουν για τις σφαγές, που διέπραξαν οι Τούρκοι. Για τα εγκλήματα των Εβραίων δεν τους λέγουν τίποτε. Παραδείγματος χάριν, από τα απομνημονεύματα του Λ. Κουτσονίκα {«Απομν. αγωνιστών 1821» τόμος 6ος, σελ. 91} μαθαίνουμε για την εισβολή των εβραίων στη Νάουσα: « …oι δέ θρασύδειλοι εχθροί του Χριστιανισμού Ιουδαίοι της Θεσσαλονίκης τρέχοντες, αυθορμήτως έγένοντο δήμοι, σφύζοντες ως ζώα τους ανθρώπους. Φρίκη κατελάμβανε πάσαν ψυχήν ζώσαν διά τάς τρομερωτάτας άνοσιουργίας αυτών, και έν τούτοις ουδεμία των βαρβάρων εκείνων ψυχών ελάμβανε το ελάχιστον αίσθημα οίκτου ».
«…Μιά περιοχή της Ελλάδος που είχε επισύρει το έξαλλο μίσος των εβραίων ήταν η ηρωϊκή Χίος. Είναι ιστορικώς βέβαιον, ότι οι Ιουδαίοι προκαλέσανε την καταστροφή της από τους Τούρκους για να λεηλατήσουν τον πλούτο των πολυαρίθμων Χιακών εργαστηρίων. Επί πλέον συμμετείχαν και οι ίδιοι με τον φρικτότερο τρόπο στίς σφαγές. Ο αγωνιστής του 1821, γραμματεύς του Κανάρη και μετέπειτα βουλευτής Σύρου Ανδρέας Μάμουκας {1801 – 1884} έχει περιγράψει σαν αυτόπτης μάρτυς τα αίμοσταγή Εβραϊκά εγκλήματα. Η μανία των Εβραίων κατά των Ελλήνων βεβαιώνει « ήτο απερίγραπτος » παρακάτω λέγει, ότι δεν μπορεί να εκφράσει τον τρόπο με τον όποιο οι Ιουδαίοι μετεχειρίζονται τα νεκρά σώματα των Ελλήνων. Αξιοσημείωτον είναι ότι αποκαλεί τους Εβραίους « μεμισημένον γένος εις όλον τον κόσμον » και κατόπιν αναφέρει ότι οι Εβραίοι δεν συνεκινούντο πρό των γυμνών κρεμασμένων Ελλήνων, αλλά τους κατεκομμάτιαζαν « ως κρέας έν μακέλλω » {σφαγείον}. Η περιγραφή είναι πραγματικά ανατριχιαστική και μπορείτε να την διαβάσετε στο « Χιακόν Αρχείον » που έπεμελήθη ο Ίω. Βλαχογιάννης {τόμος 1ος, έκδ. «Αρχείων της Νεωτέρας Ελληνικής Ιστορίας» Αθήναι 1924, σελ. 314-315}.
-Να ακόμη ένα: {ένθ. άνωτ. σελ. 383, λ. «Γκελμπερής»} Γκελμπερής Αναγνώστης ή Κελπερής. Αγωνιστής από την Κυνουρία. Επολέμησε ως μικροκαπετάνιος κατά το 1821. Στήν έφοδο που έγινε κατά τα ξημερώματα της 4ης Δεκεμβρίου 1821 κατά του Αναπλιού και απότυχε, είχε πάρει μέρος και ο Γκελμπερής. Μιά μπάλα κανονιού του έσπασε το ένα πόδι στο μερί, και δεν μπορούσε να φύγη. Εβρήκαν οι Τούρκοι τον πήραν μέσα στ’ Ανάπλι. Ο θάνατος του ήταν μαρτυρικός.
Ο Φωτάκος αναφέρει τα εξής: « Oi δέ Εβραίοι δια να δείξουν εις τους Τούρκους, ότι έχουν το αυτό πάθος με αυτούς κατά των Ελλήνων, τον έσυραν εις τους δρόμους της πόλεως και ενόσω έζη του έκαμαν μύρια μαρτύρια, εμπαιγμούς και ύβρεις, και μάλιστα τινές έξ αυτών έμάσαγαν τα αυτιά του, τάχα ότι έκινούντο από ύπερβολικόν πάθος και διά να ευχαριστήσουν τους Τούρκους. Αφού δέ άπέθανεν ο Κελμπερής, έπειτα τον έρριψαν εις την θάλασσαν ». Περισσότερα μπορείτε να βρείτε στα « Απομνημονεύματα » του Φ. Φωτάκου {εκδ. « Μπούρας » τόμος Α’ σελ. 252 κ.ε.}.
………………………..
«…Πιστεύω ότι κάθε Έλλην οφείλει, να γνωρίζη λεπτομερώς την τραγωδία του Εθνομάρτυρα Πατριάρχου Γρηγορίου του Ε’ όπου οι Εβραίοι δείξανε τα πραγματικά τους αισθήματα, προς τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία. Στα «Απομνημονεύματα των αγωνιστών του 1821» {έκδ. « Κοσμαδάκη » τόμος 7, σελ. 221-228} περιλαμβάνεται άφήγησις, που κάνει ένας αμόρφωτος Έλλην, αυτόπτης όμως μάρτυς των τραγικών συμβάντων. Από το λεξιλόγιο συμπεραίνεται ότι επρόκειτο περί «Επτανησίου».
« Τήν αυτήν βραδιάν έφώναζαν, εις το Σταυροδρόμη είς όλους τους δρόμους φωτιά οι Τούρκοι διά να δοκιμάσουν πάλιν τους Γραικούς, το δέ πρωί επάϊσαν είς τα τάουλα είς την έκκλησίαν επί λόγου ότι έχουν άρματα κρυμένα είς το άλτάρη, και έκρέμησαν, και άνοιξαν και τα μνημούρια και δεν ηύραν μόνον κόκαλα, έγκρέμησαν και την έκκλησίαν του Γενεί Μαχαλά έκαψαν και το Παλουκλή και τον έσκέπασαν όπου δεν φαίνεται Πέτρα. …Επάτησαν το Πατριαρχείον έφυγεν ο πατριάρχης από τό παράθυρον, έσκότωσαν έναν Αρχιμανδρίτην την δέ έκκλησίαν Πατριαρχείον δεν μπόρεσαν να την ανοίξουν, αύταίς όλαις η έκκλησίαις είναι με σι δερένιαις Πόρτες είς αύτάς τας εκκλησίας τάς ικόνας είς το Παλτά τα σκέβη εις τα τζουβάλια, τούς Πολυελαίους κομάτια, οί δέ Εβραίοι είχαν τζουβάλια, τους Πολυελαίους κομάτια, οι δέ Εβραίοι είχαν τζουβάλια και έσκυζαν τα Ευαγγέλια και άλλα βιβλία και τα έφόρτωνουνταν, τα οποία έμεταχειρίζονταν εις χρύσιν πραγμέντων εις τάς ημέρας αύτάς εις τα χριστιανικά τα άσπήτια γιαλη δεν άφησαν, οι δέ Εβραίοι και αυτοί με ταις Πέτραις Περιπέζοντας τους χριστιανούς πολλούς έτύφλωσαν πολλούς έσκότωσαν θρύνος μέγας, πολαίς γκαστρωμένες αποβάλθησαν τάς δέ άλλας εκκλησίας με δόσιν γρόσια εις τους Γιαννιτζάρους εδιαυθέντευσαν, οι δέ Τούρκοι όπου έβλεπαν τα παιδιά τους και έκαμαν αυτά τα έδιδαν κουράγιον αλαλαγμός και θρύνος και το κουβέρνο έσιώπα εις όλα αυτά οι Εβραίοι έφώναζαν άπόστάται Γραικοί του σουλτάνου και άπειραις ύβρισίαις.» Τήν ήμερα που οι Τούρκοι έπιασαν τον Πατριάρχη και του πέρασαν την θηλειά στο λαιμό, ο ανώνυμος αυτόπτης μάρτυς σημειώνει: « αμέσως τον πέρασαν την θηλειάν είς τόν λαιμόν, οι δέ Τούρκοι, ήτον περισσότεροι από τέσσαραις χιλιάδες, να μήν τύχη οι Γραικοί και τον πάρουν, εκείνη η ήμερα ο τρόμος και ο φόβος ποίος να Πρωτοκριφθή μόνον οι Εβραίοι είς το μέσον, καί έπερίπεζαν αυτόν μετά τρεις ώραις άπέρασεν ο σουλτάνος, ινκόνητος να ίδή αυτόν ίδιον έκρέμασαν, και έλαβεν μεγάλην εύχαρίστησιν την ιδίαν ημέρα το πάσχα.» Όλοι λοιπόν τρέχανε ποιος να πρωτοκρυφθή και μόνον οι Εβραίοι « εις στο μέσον ». Κατόπιν οι Ιουδαίοι κλείσανε την αυλαία της τραγωδίας με την ακόλουθη αποτρόπαιη πράξι τους: «Τήν τρίτην ήμερα οι Εβραίοι έδωσαν τον τζελάτι γρ: 800: και τους έδωσεν το σώμα αυτός διά κατεσχύνη, οι οποίοι Εβραίοι τον ετραβούσαν από τον λαιμόν μέσα εις τους δρόμους φωνάζοντες, ας κατέβη ο Χριστός σου να σε αναστήση περιπέζοντας, έπειτα τον έριξαν εις την θάλασσαν κατά την συνήθειαν. δένοντες Πέτραις διά να βουλήση.»
Ο Μιχ. Οικονόμου διηγείται: « Τάς τοιαύτας δε απάνθρωπους και οικτρός σφαγάς πένθιμους σκηνάς και ανεκδιήγητους ωμότητας κατά τάς του Πάσχα ημέρας και άλλοτε άναιτίως όλως γινομένας, προκαλούμενος δέ διά συκοφαντίας των μισοχρίστων Ιουδαίων η τινών άλλων μισελλήνων επί απλοίς και ψεύδεσιν ύποθέσεσιν, η προ vcφάσεσιν, έν τε Βυζαντίω, έν Σμύρνη, έν Κώ, έν Κρήτη, έν πάσαις ταις νήσοις και αλλαχού όπου ήσαν κάτοικοι τήν έλληνικήν γλώσσαν πάτριον έχοντες και την ανατολικήν θρησκείαν πρεσβεύοντες, η ταύτης λειτουργοί όντες, επιχαιρεκάκως εθεώντο, ού μόνον οι μισόχριστοι Ιουδαίοι, αλλά και άλλοι τίνες μισέλληνες δυστυχώς καυχώμενοι, ότι είναι και αυτοί χριστιανοί. Εφεώρα δέ τα γινόμενα και ο παντέφορος οφθαλμός του μακροθυμούντος Θεού ». {«Απομν. Αγωνιστών 1821» έκδ. «Κοσμαδάκη» τόμος 14ος σελ. 90}.
Προηγουμένως για τον Πατριάρχη μας, ο Μιχ. Οίκονόμου έγραψε {ένθ. άνωτ. σελ. 70}: « Ο νεκρός έμεινε κρεμάμενος έπί τρεις ημέρας ως διά να βεβαιωθή και πασίγνωστος γίνη η νέκρωσις αυτού, μεθ’ ό παρεδόθη τοις φανατικοίς έχθροίς του χριστιανισμού Ίουδαίοις εις περιύβρισιν, όνειδος καί έξουθένωσιν, ύπό των όποιων και συρθείς εις τάς βορβορώδεις οδούς, ως τι θνησιμαίον μέ αυτό το της αγχόνης σχοινίον, συνδεθέντος είς αυτό και βάρους τινός μεγάλου, έρρίφθη είς την θάλασσαν και έβυθίσθη, ίνα διά της άφανείας και λησμονηθή».
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ “ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ”
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου