Άρθρο της διευθύντριας της «Εμπρός», Ειρήνης Δημοπούλου στην στήλη «Εγέρθητι»
Γυναίκες απ’ τα σύνορα
κόρες γριές κυράδες
φωτιά μες τους βοριάδες
εσείς θα είστε σίγουρα
της λευτεριάς μανάδες.
Γυναίκες Ηπειρώτισσες
ξαφνιάσματα της φύσης
εχθρέ γιατί δε ρώτησες
ποιον πας να κατακτήσεις
(Στίχοι: Πυθαγόρας, Μουσική: Γ. Κατσαρός. Ερμήνευσε η Μαρινέλλα, 1973)
Πριν από μερικές μέρες, διασχίζοντας εποχούμενη τον δρόμο ενός αθηναϊκού προαστείου, είδα το σχόλασμα των παιδιών. «Ελληνάκια!», σκέφτηκα μεγαλοφώνως, και σταμάτησα να τα καμαρώσω να περνούν. Στις σχολικές εορτές, πάνω στην σκηνή του Σχολείου, δεν περίμενα να δω και να καμαρώσω μονάχα τα δικά μου παιδιά. Οι άγουροι ακόμα καρποί του Γένους μας, με τα μπλε παντελόνια και τις φούστες, τα άσπρα πουλόβερ και πουκάμισα, οι θυγατέρες με τα ξανθοκάστανα μαλλιά τους στους ώμους ή σε κοτσίδες, και οι γιοι με την χωρίστρα στο πλάι, καθαρά, ροδαλά, συγυρισμένα, ένιωθα ψυχή τε και σώματι, πως ήσαν και δικά μου παιδιά. Ελληνάκια.
Το τραγούδι που παρέθεσα, εγράφη στο κλίμα της «επαράτου», σε μια προσπάθεια αναζωπύρωσης του εθνικού φρονήματος που έφθινε μετά τον προδομένο από την Δεξιά του Καραμανλή Κυπριακό Αγώνα του ’50, και ασφυκτιούσε από την νέα ξενομανία ηθών και συνηθειών του ’60. Λέω νέα, γιατί την πρώτη, αυτή που εξαπλώθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα, βρέθηκαν φωτισμένοι Έλληνες να την πολεμήσουν, στήνοντας στην θέση του Σουσουδισμού την Ρωμαλέα Ελλάδα που αναβλύζει αδιαίρετη σαν το νερό από τις πηγές της Αιγηίδος, στις υπώρειες του Ταϋγέτου, στην πεδιάδα των Μεσογείων, στην ελεύθερη Ιωνία, στην Βασιλίδα των Πόλεων, στην Ναύπακτο, στα Δερβενάκια, στην Τριπολιτσά. Την Ελλάδα ενός Βυζαντίου της νίκης, του Βυζαντίου του Βασιλείου Βουλγαροκτόνου που υπερασπίστηκε στο έργο της η Πηνελόπη Δέλτα.