ΠΕΡΙ ΧΑΤΖΗΡΩΜΕΙΚΟΥ «ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΜΟΥ»…

Αργά, αλλά σταθερά, τείνει να διαμορφωθεί περισσότερο ως «αισθητικό» κίνημα, αλλά με φιλοδοξίες πολιτικής ενσάρκωσης, ένας ιδιότυπος «εθνικισμός» στην ελλαδική κοινωνία. Είναι ο «εθνικισμός» της εξύμνησης ως …»αρετών της φυλής», όλων των χαρακτηριστικών που παρελαύνουν πίσω από τον μπερντέ του καραγκιοζοπαίχτη. Δυστυχώς, η πολιτική απήχηση του Εθνικιστικού Κινήματος, έφερε στο προσκήνιο και την απόπειρα των φυσικών φορέων αυτών των χαρακτηριστικών να «μετουσιωθούν» σε «πολιτικό λόγο», αναζητώντας στέγη σ’ ένα συγκροτημένο σχηματισμό που οι αγώνες δεκαετιών δημιούργησαν. Με όπλο, λοιπόν, την γνωστή κουτοπονηριά που ανθεί στην παράγκα του καμπούρη καταφερτζή, οι φυσικοί φορείς αυτού του ιδιότυπου «εθνικισμού», σφυρίζουν στ’ αυτιά όσων αρχίζουν ν’ αντιλαμβάνονται την απάτη του πολιτικού συστήματος, πως αυτός ο συγκροτημένος πολιτικός οργανισμός θα ‘ταν …καλύτερα, «να απέβαλε τα …ναζιστικά του βαρίδια». Εδώ, δεν έχουμε να κάνουμε με την ανησυχία του πολιτικού συστήματος, που ασφαλώς θα επιθυμούσε μια …»πιο σοβαρή Χρυσή Αυγή», αλλά με την …ψυχολογικής υφής αγωνία των ηλιθίων της εγχώριας «εθνικοφροσύνης» και τον φόβο για ο,τιδήποτε θα μπορούσε να τους …ξεβολέψει απ’ τις θεμελειώδεις αυταπάτες τους. Τις αυταπάτες του «ανάδελφου έθνους», της βολικής «ερμηνείας» της Ιστορίας, εκείνης της «ερμηνείας» που αποφεύγει να σταθεί κατά μέτωπον ακόμη και μπροστά στο αναμφισβήτητο ιστορικό γεγονός πως αν ο Ξέρξης εισάκουε την πρόταση της Αρτεμησίας, στη Σαλαμίνα ίσως και νά ‘ταν άλλη η έκβαση. Είναι ο γασμούλος «χατζηρωμέικος εθνικισμός», που, αφού κακοχώνεψε τον δυτικοευρωπαϊκό «νασιοναλισμό», μαζί μ’ όλα τα παράγωγα της Γαλλικής επανάστασης κι’ αφού φόρεσε τα κρινολίνα και τα φράκα σαν τη μαϊμού του γύφτου στα πανηγύρια, τώρα βρίζει την πνευματική απόπειρα των Ευρωπαίων στα μέσα του περασμένου αιώνα να ξεπεράσουν τα τεχνητά εσωτερικά σύνορα της Ευρώπης, να ξανανοιώσουν τη βιωματική σχέση με τη μεγάλη φυλετική τους οικογένεια, να ξαναταυτίσουν την εθνική τους παράδοση με την Κοινότητα, μέσα απ’ τη συνειδητή πολιτική διακήρυξη πως το εθνικό ζήτημα και το κοινωνικό ζήτημα είναι ένα και το αυτό ζήτημα. Των Ευρωπαίων που αντιστάθηκαν στη δουλεία του τόκου και που συνταίριαξαν με τη φύση και την κουλτούρα τα τεχνολογικά επιτεύγματα. Που τσάκισαν την προτεσταντίστικη ηθική των πουριτανών πορνοβοσκών του Μεσαίωνα, υποδεικνύοντας ως πρότυπο για τις Ευρωπαίες τη Σπαρτιάτισσα. Ό,τι δηλαδή συνοψίζεται ως ουσία μέσα στον όρο που …τρομάζει τ’ αυτιά του χατζηρωμηού της «εθνικοφρονίστικης» αυταπάτης. Τον όρο που ιστορικά καταγράφηκε ως «Ναζισμός». Φυσικά, τίποτε δεν είναι υπεράνω κριτικής, για έναν άνθρωπο που θέλει «να συλλογάται λεύτερα για να συλλογάται καλά». Μόνο που ο «ναζισμός» δεν είναι για τα μούτρα σου χατζηρωμηέ «εθνικόφρονα». Πριν κρίνεις τους Εθνικισμούς των άλλων, ξεπέρνα τις αυταπάτες σου, αρχίζοντας από την κατανόηση της ειδοποιού διαφοράς του Εθνικισμού απ’ την «εθνικοφροσύνη» και χτίσε τον δικό σου Εθνικισμό…

ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΠΑΤΕΡΑΚΗΣ