Τα μεγάλα όνειρα του Ελληνισμού άρχισαν να παίρνουν σάρκα και οστά όταν στις 2 Μαΐου 1919 οι Έλληνες στρατιώτες πατούσαν το πόδι τους στη Σμύρνη σπέρνοντας ρίγη, συγκίνηση και περηφάνια στην ελεύθερη Ελλάδα αλλά και στους 2.500.000 Έλληνες της Μ. Ασίας. Η συνέχεια όμως δεν είναι η ανάλογη. Την ομολογούμενη μεγάλη επιτυχία του Ε. Βενιζέλου για τον Ελληνισμό ακολουθεί η πολιτική ήττα στη 1η Νοεμβρίου 1920 ανοίγοντας πάλι τις πληγές του Εθνικού διχασμού στο πιο κρίσιμο σημείο.
Η άρνηση του Κεμάλ Ατατούρκ να συμμορφωθεί με την συνθήκη των Σεβρών μοιραία οδηγεί στη λύση δια της ισχύς των όπλων. Οι άκαμπτες ενέργειες της Ελληνικής Κυβέρνησης έχουν , τραγικές όπως φάνηκε στη συνέχεια, συνέπειες και οδηγούν τους πρώην ‘συμμάχους’ στο πλευρό του Κεμάλ ο οποίος πλέον χρηματοδοτείται και εξοπλίζεται αδρά από αυτούς αλλά και από τους μπολσεβίκους.
Παρ’ όλα αυτά στα πεδία των μαχών ο Ελληνικός Στρατός είχε φτάσει στο απόγειό του όταν τον Ιούνιο του 1920 συντρίβει κάθε τούρκικο τμήμα που του αντιπαρατάχθηκε και οι πόλεις περνάνε σε Ελληνικά χέρια η μία μετά την άλλη. Φιλαδέλφια , Ουσσάκ, Πάνορμο, Προύσα, Νίκαια, Νικομήδεια έχουν πλέον Ελληνικές σημαίες να κυματίζουν και στην Ανατολική Θράκη η προέλαση είναι ορμητική μέχρι την γραμμή της Τσατάλτζας σε μικρή απόσταση από την Κωνσταντινούπολη. Τα όνειρα πολλών γενεών Ελλήνων φαίνονται να γίνονται πραγματικότητα. Η αλλαγή της Κυβέρνησης όμως οδηγεί στην καταστρεπτική απομάκρυνση ηγετών-αξιωματικών της Στρατιάς (Δεκέμβριος 1920) με κριτήριο τις κομματικές πεποιθήσεις… Μέχρι τον Μάρτιο του 1921 μετά από σφοδρές και αιματηρές μάχες , με περήφανες νίκες και λίγες ατυχίες ο Ε.Σ. εδραίωνε την παρουσία του χωρίς όμως να επιφέρει το τελειωτικό χτύπημα στον προαιώνιο εχθρό και το κυριότερο είχε απλωθεί σε μέτωπο 780 χλμ! Έχοντας στο νου ότι ‘ οι δυνάμεις της τάξης όσο δεν νικούν ηττώνται και οι αντάρτες όσο δεν ηττώνται νικούν’ το Ελληνικό επιτελείο αντιλαμβάνεται της κρισιμότητα της κατάστασης και αποφασίζει την ανάληψη επιχειρήσεων με στόχο πλέον την διάλυση του εχθρού πέρα από την κατάκτηση εδαφών.
Η μάχη του Εσκί Σεχίρ ξεκινά από επιχειρήσεις των αντιπάλων την 25 Ιουνίου και θα κορυφωθεί στις 8 Ιουλίου. Στις 25/6 το Βόρειο Συγκρότημα αναλώθηκε σε αψιμαχίες ενώ το Γ’ Σώμα Στρατού μετά από σφοδρές μάχες και αντεπιθέσεις εκατέρωθεν καταλαμβάνει το Αφιόν Καραχισάρ το πρωί της 2ας Ιουλίου . Το Μικτό απόσπασμα της 9ης Μεραρχίας στις 14.30 της 4ης Ιουλίου κατέλαβε την Κιουτάχεια. Οι Έλληνες στρατιώτες, ‘οι διαβολικοί στρατιώτες’ όπως τους ονομάζουν οι στρατιώτες του Κεμάλ είναι ασυγκράτητοι. Στο Νότιο Τμήμα σημαντικότατο ρόλο έπαιξε η αντίσταση που προέβαλε το 1/38 Σύνταγμα Ευζώνων και την σφοδρή αντεπίθεση ,βήμα προς βήμα, βράχο προς βράχο με την λόγχη στο Καραμπουγιού Νταγ και ο σκληρός αγώνας στον τομέα του Α’ ΣΣ στο έπος προ του υψώματος 1799 που προκάλεσε την κατάρρευση της άμυνας της Κιουτάχειας. Μετά από σχεδόν 600 χρόνια τουρκικού ζυγού το Δορύλαιο (Εσκί Σεχίρ) είναι και πάλι Ελληνικό. Οι Έλληνες στρατηγοί έχουν την εντύπωση ότι οι Τούρκοι είναι σε κατάσταση αποσύνθεσης όμως το ξημέρωμα της 8ης Ιουλίου θα ξεκινήσει με μια μεγάλη αντεπίθεση των Κεμαλιστών.
Η μάχη αυτή ήταν η μεγαλύτερη που δόθηκε εώς τότε στη Μ. Ασία και οι Τούρκοι υπό τον αποφασιστικό Ισμέτ Ινονού είναι αποφασισμένοι να διώξουν τους ‘γκιαούρηδες’ που πριν 100 χρόνια ξεκίνησαν μια επανάσταση με πενιχρά μέσα και τώρα απειλούσαν την ίδια την ύπαρξη του τουρκικού κράτους. Η πίεση και η ορμή των Τούρκων είναι σφοδρότατη. Η 7η Μεραρχία μετά από μια ώρα σύγκρουσης ανατρέπει τους συγγενείς των Μογγόλων. Στον τομέα της 10ης Μεραρχίας οι Κεμαλιστές διεισδύουν και φτάνουν μέχρι τα πυροβόλα όπου οι πυροβολητές και οι σκαπανείς με άφθαστη γενναιότητα τους αποκρούουν. Οι εύζωνες του 1/38 διατηρούν την τρομερή τους φήμη και με κεραυνοβόλα αντεπίθεση συλλαμβάνουν 850 εχθρούς στο Ακ Μπουνάρ. Στο Σειντι Γαζί η 13η Μεραρχία καταλαμβάνει τα κοντινά υψώματα και δέχεται όλη την πίεση αποκρούοντας αναρίθμητες επιθέσεις μέχρι να πλευροκοπηθούν οι Τούρκοι και να τραπούν σε φυγή. Αυτό ήταν το τέλος της τριπλής μάχης Αφιόν Καραχισάρ-Κιουτάχεια-Εσκί Σεχίρ που έληξε με περήφανη τακτική νίκη των Ελλήνων χωρίς όμως να εκμηδενιστεί ο εχθρός. Οι απώλειες των Ελλήνων ήταν 1.491 νεκροί, 6.472 τραυματίες και 110 αγνοούμενοι ενώ οι απώλειες των Τούρκων υπολογίζονται στις 16.000 άνδρες( 6.600 νεκροί και τραυματίες).
Ο Έλληνας στρατιώτης και οι άμεσοι διοικητές του έδειξαν τρομερό θάρρος και γενναιότητα παρ’ όλες τις δύσκολες συνθήκες, το δύσβατο έδαφος, τη ζέστη, την μαχητικότητα του εχθρού, τις κακουχίες και την αφόρητη δίψα εκπληρώνοντας τα καθήκοντά τους στο ακέραιο. Τα μετέπειτα σφάλματα του Ανώτατου επιτελείου και η μη σωστή εκτίμηση της κατάστασης επέφεραν την μετέπειτα τραγωδία σε συνδυασμό με την προδοτική στάση των Γάλλων και των Ιταλών αλλά και την αθρόα χρηματοδότηση και εξοπλισμό των μπολσεβίκων στους Τούρκους εθνικιστές(!). Χαρακτηριστικός είναι ο Μεταξάς που σημείωνε στο ημερολόγιό του πολύ ρεαλιστικά (δυσανάλογα με τους θριάμβους των εφημερίδων της Αθήνας ) "και όμως δε ερωτά κανείς πως ο κεμαλικός στρατός καταστραφείς μέχρι προχθές επιτέθηκε σήμερον και μας έφερε εις κρισιμωτάτην θέσιν"...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου