Έτσι όπως εξελίσσεται η κατάσταση, καθίσταται ολοένα και πιο φανερό ότι μέσω της "νόμιμης" πολιτικής οδού (βλ.κόμματα, εκλογές κ.ο.κ) τα περιθώρια για ουσιαστικές επωφελείς αλλαγές είναι από εξαιρετικά περιορισμένα εώς ανύπαρκτα. Αυτό το έχουν αντιληφθεί πολλοί συμπατριώτες μας, και όσο περνάει ο καιρός θα το αντιλαμβάνονται ολοένα και περισσότεροι. Προφανέστατα, αυτός είναι και ο βασικότερος λόγος της ραγδαίας αύξησης της αποχής που παρατηρήθηκε στις πρόσφατες εκλογές του Σεπτεμβρίου, και εκεί πρέπει να εστιάσουμε και όχι στο να κατακρίνουμε την αποχή.
Στο σημερινό ελλαδιστάν βρίσκει την τέλεια εφαρμογή της η φράση: "Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα, θα ήταν παράνομες".
Τα τελευταία 3,5 χρόνια έχουμε χορτάσει από εκλογές. Έχουμε βαρεθεί να ψηφίζουμε και να σταυρώνουμε. Τι άλλαξε;
Η αριστερά έγινε κυβέρνηση έχοντας τον Καμμένο σαν "πατριωτικό" άλλοθι, το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ καταστράφηκε, τα δεκανίκια τύπου Καρατζαφέρη και Κουβέλη εξαφανίστηκαν, η Χρυσή Αυγή ανεδείχθη τρίτο κόμμα, η ΝΔ υπέστη σοβαρές απώλειες και νομοτελειακά θα ακολουθήσει την μοίρα του ΠΑΣΟΚ, ο Λεβέντης μπήκε στην βουλή, αποχή/λευκά/άκυρα έφτασαν στο 50% κ.ο.κ.
Αν μη τι άλλο, μιλάμε για κοσμογονικές αλλαγές στην εικόνα των εκλογικών αποτελεσμάτων.
Ε και τι έγινε;
Απολύτως τίποτα. Ή μάλλον τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα. Η οικονομική κρίση συνεχίζεται με μεγαλύτερη ένταση, το λαθρομεταναστευτικό είναι εκτός ελέγχου, τα εθνικά θέματα πάνε κατα διαόλου και γενικότερα η αιμορραγία του Ελληνισμού συνεχίζεται.
Συμπέρασμα: Πρέπει να είναι τελείως ΜΑΛΑΚΑΣ όποιος περιμένει πλέον σωτηρία απ΄την κάλπη.
Ας γυρίσουμε λίγο τον χρόνο πίσω, και ας πάμε στο 2011, τότε που το Σύνταγμα βούλιαζε απ΄τους αγανακτισμένους. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου γέμιζαν κάθε μέρα το κέντρο της Αθήνας για να διαμαρτυρηθούν. Ακομμάτιστα, ανοργάνωτα και ειρηνικά, ως επί το πλείστον. Δεν υπήρχε συγκρουσιακή διάθεση απ΄την πλευρά τους. Συνθήματα, πηγαδάκια, μούντζες, φωνές αλλά μέχρι εκεί. Υπήρχε βλέπετε και η "καβάτζα" των εκλογών τότε.
"Γιατί να ματώσουμε και να σκοτωθούμε αφού θα μας δωθεί η ευκαιρία να τους μαυρίσουμε στις κάλπες;", σκέφτονταν σίγουρα πολλοί απ΄τους αγανακτισμένους.
Ίσως και να μην είχαν άδικο, αλλά η πραγματικότητα ήταν ότι κανένα ειρηνικό "κίνημα" των αγανακτισμένων δεν έριξε την τότε πρωτο-μνημονιακή κυβέρνηση Παπανδρέου.
Υπενθυμίζουμε ότι ο Παπανδρέου κατέφυγε στην λύση της οικουμενικής κυβέρνησης Παπαδήμου (συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ) όχι λόγω των αγανακτισμένων αλλά λόγω των επεισοδίων που έγιναν κατά τις παρελάσεις την 28η Οκτωβρίου 2011 (βλ.εδώ). Τότε που η οργή του κόσμου ξεπέρασε τις μούντζες και τις κραυγές και εκφράστηκε με σχετικά βίαιο (για τα σύγχρονα ελληνικά δεδομένα) τρόπο κατά των πολιτικάντηδων.
Βλέπουμε λοιπόν ότι όταν ο λαός έσπασε τα δεσμά της πολιτικώς ορθής ειρηνικής διαμαρτυρίας, προκάλεσε πολιτικές εξελίξεις. Σε καμμία περίπτωση βέβαια δεν ισχυριζόμαστε ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου που προέκυψε ήταν καλύτερη απ΄την κυβέρνηση ΓΑΠ. Το θετικό όμως ήταν ότι αυτές οι εξελίξεις ανάγκασαν την ΝΔ να πετάξει το ψευτο-αντιμνημονιακό προσωπείο που έφερε ως τότε και να μπει σε μία εξίσου μνημονιακή κυβέρνηση, κάτι που επιτάχυνε την φθορά της και την εξέθεσε μία ώρα αρχύτερα. Κάτι ήταν και αυτό. Μικρό μεν, κέρδος δε.
Το παράδειγμα της Ουκρανίας είναι πολύ πιο ενδεικτικό. Οι Ουκρανοί δεν κατέβηκαν στην πλατεία Μαϊντάν απλά και μόνο για να διαμαρτυρηθούν κατά της κυβέρνησης Γιανουκόβιτς. Κατέβηκαν στους δρόμους για να τον ρίξουν με οποιονδήποτε τρόπο. Και τον έριξαν. Συγκρούστηκαν ανελέητα με τις αστυνομικές δυνάμεις προκαλώντας βίαιες συγκρούσεις με νεκρούς και τραυματίες εκατέρωθεν.
Δεν εξετάζουμε αν εμείς σαν Έλληνες είμαστε υπέρ των Ρώσων ή υπέρ των Ουκρανών, ή αν μας συμφέρει η Ουκρανία να είναι στην δυτική ή στην ρωσική σφαίρα επιρροής. Αυτό δεν έχει καμμία σημασία για το θέμα που εξετάζουμε. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο ουκρανικός λαός δεν δίστασε να χύσει το αίμα του προκειμένου να ρίξει την κυβέρνησή του. Οι Ουκρανοί δεν αναλώθηκαν σε μούντζες και συνθήματα, ούτε περίμεναν τις ...εκλογές, αλλά ήταν έτοιμοι και πρόθυμοι να προβούν σε βίαιες εκδηλώσεις.
Και πέτυχαν το στόχο τους.
Στο συγκεκριμένο ζήτημα οι Έλληνες έχουμε αποδειχθεί -μέχρι νεωτέρας τουλάχιστον- κατώτεροι των περιστάσεων.
Οι περισσότεροι είμαστε δέσμιοι ειρηνιστικών κηρυγμάτων του τύπου "η βία δεν οδηγεί πουθενά", "καταδικάζουμε την βία" και άλλες παρόμοιες βλακείες.
Αγνοούμε τον Ηράκλειτο που έλεγε "Πόλεμος πατήρ πάντων", αγνοούμε τον Περικλή Γιαννόπουλο που έλεγε "η μόνη δικαιοσύνη είναι το σπαθί", αγνοούμε αυτούς που έλεγαν "η βία είναι η μαμή της Ιστορίας", και άλλα πολλά.
Προφανώς, εμείς οι ειρηνόφιλοι νεο-έλληνες θεωρούμε ότι είμαστε εξυπνότεροι απ΄τους παραπάνω φιλοσόφους.. Τι λέτε; Είμαστε;
Ή μήπως είμαστε απλά δειλοί και καλύπτουμε την δειλία μας με τον φερετζέ της ειρηνοφιλίας και της καταδίκης της βίας;
Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε Ινδοί ώστε να υιοθετούμε ειρηνικές διαμαρτυρίες τύπου Γκάντι που απαιτούν τεράστια υπομονή και μία παθητικότητα που αγγίζει τα όρια της αναισθησίας. Στους Ινδούς μπορεί να ταιριάζει αυτό το μοντέλο αντίστασης και καλά κάνουν.
Εμείς όμως είμασταν και είμαστε λαός πολεμικός (όποιος διαφωνεί με αυτό, είναι απλά άσχετος και ανιστόρητος) παρορμητικός και φύσει ανυπόμονος.
Το στυγνό ανθελληνικό καθεστώς γνωρίζει πολύ καλά όλα τα παραπάνω, γι'αυτό και μας έχει ποτίσει με την μαστούρα της ειρηνοφιλίας και της απαξίωσης της βίας.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο επίσης ότι αυτός ο φύσει πολεμικός ελληνικός λαός είναι άκαπνος εδώ και περίπου 3 γενιές. Απ΄το 1949 και μετά δεν έχουμε πολεμήσει καθόλου. Οι περιπτώσεις της Κορέας και της Κύπρου αφορούσαν απειροελάχιστους.
Όταν όμως ένας πολεμικός λαός δεν πολεμάει, τότε το μόνο που καταφέρνει είναι να πάει κόντρα στην φύση του. Και όταν πάμε κόντρα στην φύση μας, τότε αποχαυνωνόμαστε, γινόμαστε παρτάκηδες, μαλθακοί, δειλοί, ανεκτικοί σε κάθε αντεθνικό και αντικοινωνικό έκτρωμα και μοιραία παρακμάζουμε.
Το αποτέλεσμα: Η κωμικοτραγική κατάσταση των σημερινών τρισάθλιων Ελλήνων. Στην πρώτη υποψία "στραβής" τρέχανε στα ΑΤΜ, στα βενζινάδικα και στα σούπερ μάρκετ, παρακολουθώντας παράλληλα άπραγοι τον εποικισμό της Πατρίδας απ΄τους ισλαμοπίθηκους.
Κατάντια και παθητικότητα άνευ προηγουμένου.
Εξυπακούεται φυσικά ότι μέσα σε 3 γενιές δεν μπορεί να απωλέσαμε το πολεμικό μας γονίδιο, διότι σε αυτο το χρονικό διάστημα δεν επήλθε καμμία αξιόλογη επιμειξία.
Το πολεμικό γονίδιο λοιπόν υπάρχει.
Το πρόβλημα έγκειται στην ύπουλη τακτική του καθεστώτος που προσπαθεί να κρατήσει εν υπνώσει τα πολεμικά μας ένστικτα με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, διότι ξέρει πως όταν
το ελληνικό γονίδιο μυριστεί αίμα, τότε για τους πάσης φύσεως προδότες θα ανοίξουν οι πύλες της κολάσεως.
Όποιος λοιπόν απορρίπτει την βία ως μέσο, το μόνο που καταφέρνει είναι να ρίχνει νερό στο μύλο του ανθελληνικού καθεστώτος. Τόσο απλά.
Για να αποφύγουμε παρανοήσεις, πρέπει να τονιστεί ότι η βία για να είναι αποτελεσματική θα πρέπει να έχει συγκεκριμένη πολιτική στόχευση. Αλλιώς είναι απλά στιγμιαία εκτόνωση που πιθανόν να αποφέρει κάποια πολιτικά οφέλη αλλά δεν οδηγεί στην συντριβή του εσωτερικού εχθρού που είναι και το ζητούμενο.
Αυτήν την απαραίτητη πολιτική στόχευση δεν μπορεί να την προσδιορίσει ο λαός.
Αυτό θα το κάνει μια οργανωμένη μειοψηφία που νομοτελειακά θα καθοδηγήσει τον λαό. Ο λαός από μόνος του δεν μπορεί να κάνει τίποτα εκτός απ΄το να ψηφίζει, και τα είδαμε τα αποτελέσματα...
Την στιγμή που μιλάμε αυτή η εθνική ηγετική μειοψηφία δεν φαίνεται να υπάρχει, και το σίγουρο είναι ότι δεν θα προκύψει από... εκλογές. Αυτό πρέπει να το αντιληφθούμε όλοι και να μην τρέφουμε κοινοβουλευτικές αυταπάτες.
Άρα από που θα προκύψει;
Άποψή μας είναι ότι παρά τις τιτάνιες προσπάθειες του καθεστώτος, η ώρα της επερχόμενης πολεμικής σύγκρουσης δεν θα αργήσει. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι από αυτήν την σύγκρουση θα αναδειχθεί πρακτικά η εθνική ηγετική μειοψηφία. Η επερχόμενη σύγκρουση μπορεί να είναι πόλεμος διακρατικός (με την Τουρκία π.χ.) ή πόλεμος εσωτερικός. Η γεωπολιτική κατάσταση είναι τόσο ευμετάβλητη που αυτό δεν μπορεί να προσδιοριστεί με ακρίβεια.
Για πολλούς και διαφόρους λόγους θεωρούμε όμως ότι το ενδεχόμενο του εσωτερικού πολέμου (όχι κατ'ανάγκην εμφυλίου) είναι πολύ πιθανότερο.
Μία εσωτερική ανάφλεξη που θα προκύψει είτε απ΄τις ορδές των αφροασιατών είτε λόγω της ογκούμενης εξαθλίωσης και με οποιαδήποτε πιθανή ή απίθανη αφορμή, θα προκαλέσει ποικίλες ασύμμετρες αντιδράσεις που θα οδηγήσουν σε αποσταθεροποίηση.
Μην μας τρομάζει ο όρος "αποσταθεροποίηση". Αυτό πρέπει να τρομάζει τους καθεστωτικούς και τους δειλούς, και όχι εμάς. Όταν βαδίζουμε με μαθηματική ακρίβεια στον αφανισμό η "σταθερότητα" είναι η κατάρα και η αποσταθεροποίηση είναι η ευλογία.
Τότε λοιπόν θα είναι η μεγάλη ευκαιρία. Δεν είναι άλλωστε μυστικό ότι οι Έλληνες συνηθίζουν να ξυπνάνε στο "και πέντε"...
Ας μην υπερτιμάμε τον εχθρό. Δεν είναι ούτε σοφοί (ποτέ δεν ήταν), ούτε ανίκητοι.
Όσο καλά και να έχουν σχεδιάσει οι περιούσιοι και τα τσιράκια τους τον αφανισμό του Ελληνισμού και την λεηλασία της ευλογημένης Γης του Φωτός, κάπου θα σκαλώσουν. Άλλωστε, τέλειο έγκλημα δεν υπάρχει.
Το μεγαλύτερο λάθος του εχθρού είναι ότι απορρίπτει ασυζητητί και δαιμονοποιεί την βία, αν δεν την χρησιμοποιεί ο ίδιος βέβαια γιατί τότε η βία είναι καλή και απαραίτητη...
Έτσι όμως, χωρίς να το θέλει, προδίδει τον μεγαλύτερο φόβο του.
Ναι, αυτό που τρέμουν οι περιτετμημένοι και οι αχυράνθρωποί τους είναι η αφύπνιση του ελληνικού πολεμικού γονιδίου. Τι νομίζετε; Η χρονική απόσταση από το ξεσκαρτάρισμα της Τριπολιτσάς εώς και σήμερα είναι ασήμαντη στο πέρασμα των αιώνων.
Και απ'ότι φαίνεται, οι εχθροί μας δεν το έχουν ξεχάσει, και καλά κάνουν.
Δεν χρειάζεται λοιπόν καμμία ηττοπάθεια.
Αυτό που χρειάζεται είναι όταν θα έρθει εκείνη η στιγμή (που νομοτελειακά θα έρθει και σε αυτό πρέπει όλοι να έχουμε Πίστη), να έχουμε αποβάλλει οποιοδήποτε ειρηνιστικό, ψευτο-ανθρωπιστικό και δημοκρατικό σύμπλεγμα και να πράξουμε το καθήκον μας όντας αδιάλλακτοι και απόλυτοι. Όπως ακριβώς έκαναν πολλάκις οι Πρόγονοί μας. Διότι η γραμμή του Αίματος είναι μία και απαράλλαχτη. Το μόνο που θα χουμε να κάνουμε είναι να ακούσουμε την βαριά φωνή των Προγόνων απ΄τα βάθη των χιλιετιών.
Τότε η Φύση απλά θα κάνει την δουλειά της και όλα τα άλλα θα έρθουν από μόνα τους...
Ανοίγεται τώρα, μπροστά στα θολωμένα μάτια σας, στα σκοτισμένα μυαλά σας, δρόμος αληθινός! Δρόμος ζωής και πολέμου! Αν τον θέλετε, πάρτε τον! Ειδεμή σαπίστε εκεί που είστε...
Αν
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου