Η ‘Αυγή’ υπερασπίζεται τον ιταλικό φασισμό!

Σχόλιο Συντακτικής Ομάδας: Γράφει ο Νάσος Θεοδωρίδης του ΣΥΝ πως η ελληνική κοινωνία δεν βγήκε κερδισμένη από «μια εξ αντικειμένου σύμπλευση με το φασιστικό καθεστώς Μεταξά στην οποία οδηγήθηκε από τον εθνικιστικό παροξυσμό της εποχής, προκειμένου να αποτραπεί η απλή διέλευση ενός άλλου φασιστικού στρατού, με μόνο επιχείρημα ότι ο δεύτερος στρατός ήταν “ξένος”»! “Απλή διέλευση στρατού” λοιπόν η απαίτηση των φασιστών να σκλαβώσουν τον ελληνικό λαό! Ο απολογητής του ιταλικού φασισμού Νάσος Θεοδωρίδης συνεχίζει και δεν κρύβει τις απόψεις του, οι οποίες συνταυτίζονται με μερίδα της ελλαδικής ακροδεξιάς: «Υποστηρίζω ότι η εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτό το σφαγείο θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί».

Όπως εύστοχα σχολιάζει και ο Στρατηγός ε.α. Δημήτρης Αλευρομάγειρος: «Προς την πάλαι ποτέ αριστερη ‘Αυγή’, την εφημεριδας της ΕΔΑ και την συνεχεια της Εθνικής Αντίστασης, προς τους φιλους του ΣΥΡΙΖΑ: Υπάρχει κάποιος [σχιζοφρενικός] λόγος να δημοσιεύονται στο έντυπο του ΣΥΡΙΖΑ τα πνευματικα περιττώματα αυτου του κ. Νάσου; Εκτός αν σας εχει κανει τοσο κακό ωστε να θέλετε να τον ευτελίσετε πλήρως,»

‘Η Αυγή’
«28η Οκτωβρίου: Ο πόλεμος που τελικά δεν ήταν “τρικούβερτο γλέντι”»
27 Οκτωβρίου 2009
Νάσος Θεοδωρίδης*

69 χρόνια μετά την τραγωδία του θανάτου και της αναπηρίας δεκάδων χιλιάδων φαντάρων.......

έχει έρθει η ώρα για μια ψύχραιμη ιστορική αποτίμηση που να απαντάει στο ερώτημα αν τελικά βγήκε κερδισμένη η ελληνική κοινωνία από μια εξ αντικειμένου σύμπλευση με το φασιστικό καθεστώς Μεταξά στην οποία οδηγήθηκε από τον εθνικιστικό παροξυσμό της εποχής, προκειμένου να αποτραπεί η απλή διέλευση ενός άλλου φασιστικού στρατού, με μόνο επιχείρημα ότι ο δεύτερος στρατός ήταν «ξένος» (αλλά εξίσου φασιστικός). Υποστηρίζω ότι η εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτό το σφαγείο θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί. Η 28η Οκτωβρίου δεν σήμαινε ούτε την «ενότητα» ούτε «το μεγαλείο του έθνους», αλλά την είσοδο της Ελλάδας σε ένα παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Η άγρια σύγκρουση που ξετυλίχτηκε πάνω στα βουνά της Ηπείρου και της Αλβανίας έδειξε ανάγλυφα την ταξική της φύση. Στις πρώτες γραμμές φτωχοί άνθρωποι, πέθαιναν από τη γάγγραινα, έλιωναν από την ψείρα, περίμεναν απελπισμένα τροφή. Πιο πίσω οι αξιωματικοί με τις ορντινάντσες τους έδιναν τις διαταγές. Και ακόμα πιο πίσω, στα πολυτελή ξενοδοχεία της Αθήνας, ο αρχιστράτηγος Παπάγος και το επιτελείο της «Αυτού Μεγαλειότητας»…

Υπάρχουν πολλοί μύθοι για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Ο πρώτος είναι ότι οι φαντάροι μας με εφ’ όπλου λόγχη στείλανε τους δειλούς εχθρούς στα βάθη της Αλβανίας. Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Ο ελληνικός στρατός ήταν προετοιμασμένος γι’ αυτή τη σύγκρουση. Ήδη από την άνοιξη1939 το Γενικό Επιτελείο Στρατού είχε καταστρώσει ανάλογα σχέδια. Και από τον Ιούνη 1940 ο ελληνικός στρατός βρισκόταν ουσιαστικά σε κατάσταση «μυστικής επιστράτευσης». Στα σχολικά βιβλία και στα πατριωτικά αφιερώματα η «θέληση» και το «φρόνημα» ήταν ο αποφασιστικός παράγοντας για το «έπος της Αλβανίας». Η αλήθεια είναι ότι ήταν η μορφολογία του εδάφους, το βεβιασμένο της ιταλικής επίθεσης -με όλες τις δυσκολίες ανεφοδιασμού από τα ακατάλληλα λιμάνια της Αλβανίας- και μια πολύ ισχυρή ελληνική στρατιωτική μηχανή.

Επίσης αποκρύπτεται ότι υπήρχαν πολλοί που αρνούνταν να υποταχτούν σε αυτήν τη χαρούμενη εικόνα της “εθνικής πανστρατιάς”. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Θ. Χατζής, μετέπειτα γραμματέας του ΕΑΜ αναφέρει στις αναμνήσεις του ότι στις αρχές Νοέμβρη εκτελέστηκαν επί λιποταξία τέσσερις φαντάροι του συντάγματός του, επειδή είχαν λείψει μόνο μια μέρα και ξαναγύρισαν: «Απογοήτευση και πένθος έπεσε στο Σύνταγμα. Στην πορεία μάθαμε πως και σε άλλα Συντάγματα έγιναν παρόμοιες δίκες για μικρές πειθαρχικές παραβάσεις και επακολούθησαν διαδοχικές εκτελέσεις, κατά περίεργη ‘συγκυρία’ μόνο Μακεδόνων που μιλούσαν τη σλαβική γλώσσα και όλοι τους σχεδόν ήταν χαρακτηρισμένοι ‘βουλγαροκομμουνιστές’”.

Ήταν και κάτι άλλο που ερέθιζε τους φαντάρους. Οι καλαμαράδες της Αθήνας παρουσίαζαν τον πόλεμο σαν τρικούβερτο γλέντι με χαρές και τραγούδια για τους Έλληνες φαντάρους. Κρύβανε την πραγματικότητα. Συνήθως στα αφιερώματα για την 28η Οκτωβρίου, βλέπουμε επίκαιρα της εποχής με τα πλήθη ενθουσιασμένα να χαιρετάνε εκείνους που φεύγουν για το μέτωπο. Πράγματι, κάθε φορά που αρχίζει ένας τέτοιος πόλεμος, η πλειοψηφία παρασύρεται από ένα κύμα εθνικισμού και πολεμόχαρων αισθημάτων. Όμως, καθώς περνούν οι μέρες, φανερώνεται όχι μόνο η φρίκη του πολέμου αλλά και ποιος την πληρώνει, οπότε οι διαθέσεις αλλάζουν.

Ο Δ. Λουκάτος καταγράφει αυτή την αλλαγή στο ημερολόγιο που κρατούσε και έχει δημοσιευτεί με τίτλο «Οπλίτης στο Αλβανικό Μέτωπο Ημερολογιακές Σημειώσεις 1940-’41»: «Ένα περίεργοπράγμα. Κανείς απ΄ όλους τους ‘Εμπέδους’ δεν θέλει να φύγει για το Μέτωπο. Όλοι θα ‘τανε ευτυχείς αν τους κρατούσανε εδώ. Πού είναι λοιπόν τα φανταχτερά λόγια ‘οι φαντάροι μας αδημονούν να μεταβούν εις την πρώτην γραμμήν;’».

* Ο Νάσος Θεοδωρίδης είναι μέλος του ΣΥΝ και της Αντιεθνικιστικής Κίνησης

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

‘Θέματα Ελληνικής Ιστορίας’
«Το μέλος του ελληνικού πολιτικού κόμματος ΣΥΝ κ. Νάσος Θεοδωρίδης και η “άποψη” του ότι το “ΟΧΙ” του Μεταξά όφειλε να είναι “ΝΑΙ”»
02 Νοεμβρίου 2009

Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από εσάς θα είστε της άποψης ότι οι συγκεκριμένες ιστορικές θέσεις είναι ανάξιες σχολιασμού. Θα συμφωνούσα αν οι παραπάνω ιστορικές ανακρίβειες δεν γράφονταν στην “ΑΥΓΗ”, το επίσημο έντυπο του κοινοβουλευτικού κόμματος ΣΥΡΙΖΑ.

Κατ΄αρχάς ο κ. Θεοδωρίδης υποστηρίζει ότι απλώς ο Μεταξάς όφειλε να αφήσει να περάσει ένας φασιστικός στρατός μέσα από την Ελλάδα. Αυτό όμως φυσικά είναι ανακριβές. Οι Ιταλοί δεν ζήτησαν την απλή διέλευση τους από την Ελλάδα (που να πάνε άλλωστε, στην Τουρκία?) αλλά ζήτησαν να καταλάβουν στρατιωτικά μια σειρά από στρατηγικά σημεία, τα οποία στο τελεσίγραφο που επιδόθηκε δεν αναφέρονταν ούτε ονομαστικά ποια είναι ούτε πόσα είναι. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι η “διέλευση” ήταν ένα προπέτασμα καπνού που μόνο μέλη κάποιας Αντιεθνικιστικής κίνησης θα μπορούσαν να ξεγελάσουν. Η Ιταλική επίθεση ήταν καθαρά ιμπεριαλιστική εις βάρος της ανεξαρτησίας της Ελλάδος κατά το προηγούμενο της Αιθιοπίας και της Αλβανίας. η μετέπειτα διαγωγή των Ιταλών στην κατάληψη της Ηπείρου και η συνεργασία με τους Αλβανούς “Τσάμηδες” είναι αποκαλυπτική των διαθέσεων τους.

Μετά ο κ. Θεοδωρίδης αναλαμβάνει να διαλύσει και άλλους “μύθους”. Αναφέρει λοιπόν ότι η Ελληνική πολεμική μηχανή ήταν πάνοπλη και πανέτοιμη σε σχέση με τους Ιταλούς που ήταν εντελώς ανέτοιμοι. αν κοιτάξουμε πρόχειρα τις διαφορές των δύο εμπολέμων σε αεροπορία, τεθωρακισμένα, ναυτικό και γενικότερα στρατιωτικό υλικό, εύκολα φτάνουμε σε συμπέρασμα για την εγκυρότητα του ισχυρισμού.

Μας αναφέρει μετά ο κ. Θεοδωρίδης ότι η ηγεσία (Βασιλιάς, Μεταξάς, Παπάγος) δεν ήταν στην πρώτη γραμμή. Μπορεί ο κ. Θεοδωρίδης να μας αναφέρει έστω ένα παράδειγμα εμπόλεμης χώρας που η ηγεσία του πολεμούσε στην πρώτη γραμμή? Η βασίλισσα Ελισσάβετ ο Τσώρτσιλ και ο Μοντγκόμερυ ήταν στα χαρακώματα; Ο Στάλιν, ο Μολότωφ και ο Ζούκωφ φόρεσαν το χακί και πέρασαν περιοδευον; Ο Ντε Γκώλ; Ο Πάττον; Ο Χίτλερ; Ο Κάιτελ; Ούτε αυτό λοιπόν το επιχείρημα είναι σοβαρό.

δύσκολα μπορούμε να εντοπίσουμε και το χρονικό σημείο από το οποίο και μετά, κατά τον κ. Θεοδωρίδη, έπεσε το ηθικό του Ελληνικού στρατού. χρονολογικά μετά την απόκρουση της πρώτης ιταλικής επίθεσης, ο Ελληνικός στρατός απελευθέρωσε την Β. Ήπειρο, απέκρουσε την περίφημη ΑΡΙΣΤΑ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ εαρινή επίθεση που διηύθυνε ο Μουσολίνι προσωπικά, πολέμησε στην μάχη των Οχυρών Μεταξά κατ΄των Γερμανών κερδίζοντας τον θαυμασμό των μιλιταριστών στρατηγών τους, μετά την μοιραία κατάρρευση όλος ο ελληνικός στόλος ξέφυγε από την αιχμαλωσία πλέοντας στην Μ. Ανατολή, ο Ελληνικός στρατός πολέμησε γενναία στην Μάχη της Κρήτης, πολέμησε στο Ελ Αλαμέιν και στο Ρίμινι το οποίο απελευθέρωσε από του φασίστες. Ο ιερός λόχος του Χριστόδουλου Τσιγάντε απελευθέρωσε με καταδρομικές ενέργειες σχεδόν όλα τα νησιά του αιγαίου. Μπορεί να μας πει ο κ. Θεοδωρίδης που είδε την πτώση του ηθικού;

Είναι προφανές ότι όσα αναφέρει ο κ. Θεοδωρίδης δεν προσεγγίζουν την ιστορική αλήθεια, αλλά περιγράφουν μάλλον μια προσωπική του ιδεολογική τοποθέτηση. Μπορώ να δεχθώ έναν άνθρωπο ο οποίος προτιμά την απώλεια της ελευθερίας του, έναντι του να ρισκάρει την ζωή του. Αλλά δύσκολα μπορώ να δεχθώ να κατατάσσει στην ίδια κατηγορία με τον εαυτό του, αυτούς που το 1940 τα έδωσαν όλα για την ελευθερία τους και εμμέσως εξασφάλισαν και την δική μας και την δική του. Είναι λυπηρό το γεγονός ότι Ελληνικό κοινοβουλευτικό κόμμα που μάλιστα συμμετείχε στους εορτασμούς της επετείου του 1940, έχει ως προβεβλημένο στέλεχος έναν φανατισμένο και ανερμάτιστο διεθνιστή που μοιάζει να κινείται σε έναν φαντασιακό μεταδιεθνιστικό κόσμο.

Ηλεκτρονική διεύθυνση άρθρου: http://www.efylakas.com/archives/3632