ΚΟΚΚΙΝΟ ΧΑΛΙ Η ΚΟΚΚΙΝΟ ΦΩΤΑΚΙ;

Άρθρο της διευθύντριας της εφημερίδας «Εμπρός«, Ειρήνης Δημοπούλου – Παππά στην στήλη «Εγέρθητι»

Οταν ο Πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ επισκέφθηκε την Αθήνα, τον Οκτώβριο του 2015 (τότε που ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος κοιτούσε αμήχανος τα αστέρια στον πρωινό αθηναϊκό ουρανό) καταγράφηκε μια από τις πλέον αποκαλυπτικά γραφικές στιγμές στην θητεία του κυρίου Τσίπρα. Η δεύτερη ήταν αναμφίβολα αυτή της μνημειώδους υποδοχής του Αμερικανού Προέδρου Ομπάμα στο Μέγαρο Μαξίμου όπου ο Πρωθυπουργός ήταν προφανώς υπό την επιρροή φαρμακευτικής (κατόπιν ιατρικής συμβουλής, ελπίζουμε) αγωγής. Κατά την επίσκεψη Ολάντ, οι γαλλικές εφημερίδες κυκλοφόρησαν με τίτλους που συνοψίζονταν στο «Πωλείται η Ελλάς». Τώρα ήλθε η ώρα να υπογραφούν τα συμβόλαια.

Το ζεύγος Μακρόν ήρθε να κάνει τα ψώνια της χώρας του στην Αθήνα. Αν αναλογιστούμε ότι αυτή είναι η πρώτη επίσκεψη του κ. Μακρόν ως Προέδρου εκτός Γαλλίας, αντιλαμβανόμαστε την σημασία την οποία αποδίδει το Παρίσι στην συγκεκριμένη χρονική συγκυρία. Όλα είναι θέμα αισθητικής. Το στιλέτο της Μελάνια αρέσει αλλά τρομάζει, το πέδιλο με κάλτσα της κυρίας Μέρκελ είναι για σοβαρά αμαρτωλές περιπτώσεις σαν την Σάκρα Φαμίλια και τον Λογιστή, εν τοιαύτη περιπτώσει, η γόβα της μαντάμ Μακρόν είναι πιο οικεία, και αν μη τι άλλο, μητρική. Ο τρόπος, είναι σχεδόν το άπαν.

Η Γαλλική διπλωματία ξέρει να χρυσώνει το χάπι, με συμπάθεια, και ρητορική περί λαού βγαλμένη από την Γαλλική Επανάσταση. Και η γλώσσα βοηθάει βέβαια, αν αναλογιστεί κανείς ότι και το «σ’ αγαπώ» στα γερμανικά ακούγεται ως απειλή. Οι Γάλλοι κατασκευαστές έχουν παράδοση στους αυτοκινητόδρομους, στα αεροπλάνα, στις διώρυγες και στις γέφυρες (από Σουέζ έως Ρίο-Αντίρριο), ακόμη ιστορικότερη είναι η Ούλεν, και η Τοτάλ δεν είναι διόλου αμελητέα δύναμη στην ενέργεια, για να μην μιλήσουμε για την χρυσοφόρα ανακύκλωση και διαχείριση των αστικών αποβλήτων. Βέβαια τα έργα θα πληρώσουν οι Έλληνες φορολογούμενοι, αλλά αυτό είναι ευθύνη των ελλαδικών κυβερνήσεων που συνδιαλέγονται χωρίς να διαπραγματεύονται ανταλλάγματα, εξόν τους οικογενειακούς βραστήρες αυγών, σε σημείο που να λέμε κι ευχαριστώ που μας έκαναν την τιμή να μας πάρουν και τα παντελόνια. Μαζί με το κόκκινο χαλί που στρώνουν οι
ελληνικές κυβερνήσεις, ανάβει και το κόκκινο φωτάκι στην κορυφή της σκάλας.

Τα λοιπά περί «αναβάθμισης του ρόλου της Ελλάδος» θυμίζουν τα περί «ενεργειακού κόμβου» που υπόσχονταν να κάνουν την χώρα οι ΠΑΣΟκοΝεοδημοκράτες, αλλά τελικά ούτε Θυμαριά στην ταινία του αείμνηστου Λογοθετίδη δεν κατάφεραν να την κάνουν, στον ενεργειακό χάρτη της ανατολικής Μεσογείου. Άγνοια ή βλακεία, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι ένα πιόνι που καμώνεται κουτοπόνηρα το απαραίτητο, και το μόνο που καταφέρνει είναι να προκαλεί την περιφρόνηση και να εισπράτει την καρπαζιά. Ο Μακρόν, ορθώς πράττων, ήρθε στην Αθήνα για να αναδείξει το προφίλ του, παίζοντας επιτυχώς το δυνατό χαρτί του πολιτισμού, ως άλλος Περικλής υπό την σκιάν της Ακροπόλεως. Παίζει, ακόμα, το χαρτί των εξωτερικών επιτυχιών σε μια χώρα όπου είναι βέβαιον ότι θα γινόταν δεκτός με θέρμη, έχοντας κατά νου ότι τον περιμένουν στο εσωτερικό μέτωπο αντιδράσεις στα σκληρά αντιλαϊκά, αντεργατικά μέτρα
τα οποία ήδη έχουν εξαγγελθεί.

Ο πρώην τραπεζίτης των Rothschild, με τους οποίους συνδιαλέχθηκε ο κ. Τσίπρας πριν μερικούς μήνες, θα πάρει ελληνικό γάργαρο ύδωρ το οποίο οι Έλληνες θα αγοράζουν στο εξής με το σταγονόμετρο, σε αντάλλαγμα των ευρωενωσιακών του οραμάτων. Έτσι λοιπόν θα «αξιοποιηθεί» η περιουσία του ελληνικού δημοσίου, δηλαδή του ελληνικού Λαού, με αποκρατικοποιήσεις όχι στην ασυμπάθηστη Αγγέλα αλλά στον σοσιαλιστή φίλο Μανώλη. «Κάλλιον του θεραπεύειν το προλαμβάνειν». Είναι βεβαίως προτιμότερο να αποφευχθεί μια τέτοια εξέλιξη που θα κάνει τους Έλληνες να πουν το νερό νεράκι, από το να αναγκασθούμε στην προσπάθεια επιστροφής στον δήμο ενός αγαθού που είναι εκ των ων ουκ άνευ για την ανθρώπινη επιβίωση.

Να όμως που η Ελλάδα βρίσκεται γενικότερα μπλεγμένη στο κουβάρι των μνημονίων. Είναι μάλιστα κάμποσοι οι Έλληνες που αναμασούν ως Λωτοφάγοι την προπαγάνδα των τοκογλύφων και των υπαλλήλων τους, και θεωρούν τα μνημόνια μονόδρομο, την πολυεθνική «ιδιωτική πρωτοβουλία» -ακόμη και την τουρκική- ευλογία, και το εθνικό νόμισμα, με το οποίο έζησαν επί χιλιάδες χρόνια, ανάθεμα, εμπρός στα ευρουλάκια με τα οποία μπουκώθηκαν επί μία δεκαετία, πριν κληθούν να πληρώσουν τον λογαριασμό. Όσο για τα συνδικάτα και τους εργαζομένους, χαμένοι στο νεφέλωμα του διεθνισμού και του συντεχνιακού συμφέροντος, δεν αντιλαμβάνονται και δεν προβάλλουν το πραγματικό πρόβλημα που είναι η απώλεια του εθνικού πλούτου και η απεμπόληση της εθνικής ανεξαρτησίας, αφού τα «ασημικά» του κράτους ξεπουλιούνται για ψιχία που θα ταΐσουν το αέναο χρέος και το κτήνος του παγκοσμίου τοκογλυφικού συστήματος, αλλά ενδιαφέρονται για τις θέσεις εργασίες που δεν πρέπει να χαθούν, για ένα–δύο χρόνια μέχρι τα αφεντικά να τους στείλουν με ευγένια στα σπίτια τους. Εργατικά χέρια, άλλωστε υπάρχουν, φρεσκοεισαχθέντα και κρατικώς επιδοτούμενα.

Στο ευρωπαϊκό μανιφέστο του, στην ομιλία του στην Πνύκα, ο Γάλλος Πρόεδρος ανακοίνωσε επιπλέον την νέα στυγνή αντιδημοκρατική γραμμή της Ε.Ε., όπως την υπαγορεύουν οι πάτρονές του, προαναγγέλλοντας την κατάργηση των δημοκρατικών διαδικασιών στο όνομα του πολέμου κατά του λαϊκισμού. Όπως όμως είπε ένας μεγάλος και σπουδαίος Έλληνες πολύ πιο πριν και πολύ πιο πάνω από μένα, από σας και από τον Πρωθυπουργό, δεσμοί που δεν λύνονται, κόβονται. Αρέσει, δεν αρέσει στον Ελληνικό Λαό, θα αναγκαστεί εκ των συνθηκών να απαρνηθεί το ψέμμα της κάλπικης ευημερίας και να στρωθεί στην παραγωγική δουλειά. Ανάγκα και θεοί πείθονται. Εδώ είμαστε και θα τα ξαναπούμε…