ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΟΥΡΜΟΥΖΗΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ
Παρουσίαση του βιβλίου "Ο Αετός του Μαχαιρά"
Την Παρασκευή 03/08/12 στις 20.00, στην αίθουσα του οικήματος του Συνδέσμου Αγωνιστών ΕΟΚΑ, θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου "Ο Αετός του Μαχαιρά" του συναγωνιστή και μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του Λαϊκού Συνδέσμου Χρυσής Αυγής, Νικόλαου Λεμοντζή. Παράλληλα το Σάββατο 04/08/12 παρουσίαση θα γίνει και στα Πολιτικά Γραφεία της Λεμεσού στις 20.00.
Την παρουσίαση του βιβλίου θα κάνει ο συγγραφέας του βιβλίου, ενώ θα μιλήσει και ο πρόεδρος του Εθνικού Λαϊκού Μετώπου (Ε.ΛΑ.Μ.) Χρίστος Χρίστου.
Μια γραπτή αφήγηση, η οποία επικεντρώνεται στην Ιστορική διαδρομή ενός υπαρκτού προσώπου, επιδέχεται διάφορους ερμηνευτικούς όρους, όπως «ιστορικό μυθιστόρημα», «ζωή και δράση», «ζωή και θάνατος», «έργα και ημέρες» κ.ο.κ. Με μια πρώτη ματιά, σ’ αυτήν την κατηγορία θα μπορούσε να ενταχθεί και το εναρκτήριο συγγραφικό πόνημα του Συναγωνιστή Νίκου Λεμοντζή, με γενικό τίτλο «Ο ΑΕΤΟΣ ΤΟΥ ΜΑΧΑΙΡΑ», το οποίο αναφέρεται στον σύγχρονο Ήρωα και Εθνομάρτυρα του Ελληνισμού, Γρηγόρη Αυξεντίου. Η ουσία, όμως, στο συγκεκριμένο έργο θεωρώ πως είναι περισσότερο πολύπλοκη, καθώς το αποτέλεσμα, το οποίο βγαίνει από το Μυαλό και κυρίως από την Καρδιά του εμπνευστή του κειμένου αυτού, ξεφεύγει από την στενή συγγραφική έννοια. Η γραφή του Νίκου «αποστασιοποιείται» από κάθε «ψύχραιμη», «ρεαλιστική» και ορθολογιστική ερμηνεία των ιστορικών γεγονότων, τα οποία διαπραγματεύεται με την πένα του, επειδή τα όσα καταθέτει γραπτώς δεν αφορούν στην ψυχρή και «αντικειμενική» ματιά ενός «ουδέτερου» παρατηρητή-συγγραφέα, αλλά την άντληση, μέσω της ψυχής του, του διαχρονικού μεγαλείου της Ελληνικής Ιστορίας στην Ποίηση, την Φιλοσοφία και, πάνω απ’ όλα, την Πολεμική Αρετή. Εκφράζει, δηλαδή, τα συναισθήματά του, μέσω του γραπτού λόγου, με την ιδιότητα του Χρυσαυγίτη και όχι του επαγγελματία συγγραφέα, επομένως δεν επιδέχεται «εκπτώσεις» στα γραφόμενά του και δεν επιζητεί την εξισορρόπηση καταστάσεων στα όσα εξιστορεί.
Εδώ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, όχι όμως και «απλοϊκά». Το δίπολο Έλληνες-ανθέλληνες, Ήρωες-προδότες, διαπερνά συνεχώς τις σελίδες του βιβλίου αυτού, με την διαφορά ότι αφορά σε αληθινά γεγονότα και όχι σεναριακές μυθοπλασίες. Ο Νίκος έντιμα αναφέρει στον πρόλογο: «οι διάλογοι και κάποια πρόσωπα έχουν ιστορική βάση αλλά αποτελούν αποκύημα και της φαντασίας», το κάνει όμως με τόσο έξυπνο τρόπο, που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις πλέον τι έχει συμβεί στην πραγματικότητα και τι έχει προσθέσει επινοητικά ο ίδιος, αφού, όπως χαρακτηριστικά λέει λίγο παρακάτω: «Η φαντασία δημιουργεί και περιστατικά και διαλόγους και πρόσωπα που ταιριάζουν με τις ισχύουσες συνθήκες». Πράγματι, και με βάση όλα τα προαναφερθέντα, η Ιστορική διαδρομή του Γρηγόρη Αυξεντίου αποτελεί αντικείμενο μελέτης, ανάλυσης, θαυμασμού αλλά και προβληματισμού. Δακρύζεις συγκινημένος, εντρυφώντας στο βαθύ νόημα του περιεχομένου του βιβλίου, διαπιστώνοντας ότι απλοί, καθημερινοί λαϊκοί άνθρωποι, όπως ο Γρηγόρης Αυξεντίου και οι Συμπολεμιστές του, ξεπέρασαν κάθε προσδοκία και με την Γενναιότητα των πράξεών τους, εξευτέλισαν ηθικά και στρατιωτικά μια ολόκληρη αυτοκρατορία, σκορπώντας σε Φίλους και εχθρούς, Συναγωνιστές και εξωμότες, διαφορετικά μεταξύ τους αισθήματα, όπως Αγάπη, Μίσος, Λατρεία, Φόβητρο, Έμπνευση, Τρόμο.
Έλληνες, οι οποίοι μέσα από τις πράξεις τους έσπασαν το φράγμα του χώρου και του χρόνου, τιμώμενοι παντού και πάντοτε από Εκείνους που ξέρουν να εκτιμούν τους Αληθινούς Αγωνιστές του Ελληνισμού. Από την άλλη, όμως, αγανακτείς και οργίζεσαι γνωρίζοντας ότι ο Αγώνας, η Θυσία, η Αυταπάρνηση των Μαχητών της ΕΟΚΑ, ό,τι αποκτήθηκε με Αίμα στα βουνά, τις πόλεις, τα χωριά της Κύπρου, ξεπουλήθηκε λίγο αργότερα στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων από τους άκαπνους και αστράτευτους πολιτικάντηδες των Αθηνών. Από εκείνους, οι οποίοι αρχικά υπέγραψαν τις συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου, θάβοντας το ζήτημα της Ένωσης προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα ανθελληνικά σχέδια των πατρόνων τους, ενώ λίγα χρόνια αργότερα, με αναίδεια και θράσος, ξεστόμιζαν την ρήση «η Κύπρος κείται μακράν», ολοκληρώνοντας τις συμφωνίες ξεπουλήματος με τα αφεντικά τους.
Απ’ αυτήν την άποψη, «Ο Αετός του Μαχαιρά», ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ίσως να είναι και «τυχερός» που «έφυγε» ηρωικά μαχόμενος, που δεν πρόλαβε να δει την προδοσία των πολιτικών, Ελλαδιτών και Κυπρίων, να χαντακώνει την πολεμική εποποιία της ΕΟΚΑ. Γι’ αυτόν τον λόγο, άλλωστε, ο Νίκος Λεμοντζής, μέσα από την αφηγηματική ροή του κειμένου, κάνει τις αναπόφευκτες συγκρίσεις ανάμεσα στην εποχή του Αγώνα και την εποχή του ξεπουλήματος, τους Αντάρτες-Πατριώτες και τους πολιτικάντηδες-προδότες. Δίνει, μ’ αυτόν τον τρόπο, στους αναγνώστες του την ευκαιρία να κάνουν κι εκείνοι, με την σειρά τους, τις δικές τους συγκρίσεις ανάμεσα στους Άξιους και του ανάξιους, το Ιερό και το ανίερο. Καταθέσεις Ψυχής, Ιδεών, Ήθους, όπως «Ο ΑΕΤΟΣ ΤΟΥ ΜΑΧΑΙΡΑ», οι οποίες αναλύουν Στάσεις και Τρόπους Ζωής που μεγαλούργησαν ποικιλοτρόπως τον Ελληνισμό, θα ήταν κατά την προσωπική μου άποψη, λάθος να αντιμετωπιστούν ως μια εκτόνωση διαβάσματος, όπου εκμεταλλεύεσαι «ευχάριστα» τον ελεύθερο χρόνο σου. Και φυσικά, σε καμιά περίπτωση, δεν έχει η μελέτη του συγκεκριμένου βιβλίου την έννοια της διασκέδασης, αλλά της «ψυχαγωγίας» (ψυχής αγωγή), καθώς σκοπός του Συγγραφέα σίγουρα δεν αποτελεί η στείρα εκτόνωση του αναγνώστη.
Αντιθέτως, ο Νίκος, μέσα από τον γραπτό του λόγο, θέλει να αφυπνίσει συνειδήσεις, να οδηγήσει και πάλι σ’ εγρήγορση όλους, όσοι θέλουν όχι απλώς να είναι Έλληνες αλλά και να φέρονται ως Τέτοιοι με την Συνειδησιακή έννοια του όρου. «Ο Μάστρος», όπως με ευλάβεια αποκαλούσαν τον Γρηγόρη Αυξεντίου οι Συμπολεμιστές του, με το Υπέροχα Ηρωικό τέλος του, το οποίο τόσο μα τόσο έντονα θυμίζει Λεωνίδα και Θερμοπύλες, αποτελεί αναμφισβήτητα ένα από εκείνα τα Ιστορικά παραδείγματα, τα οποία περιγράφουν ασυζητητί τον Ιδεατό τύπο Έλληνα, Συνειδησιακά και Πρακτικά. Με το βιβλίο του, «Ο ΑΕΤΟΣ ΤΟΥ ΜΑΧΑΙΡΑ», ο Συναγωνιστής Νίκος Λεμοντζής προσφέρει ένα «στρατευμένο» βιογραφικό κείμενο, ευκολοδιάβαστο, με στρωτή γλώσσα, δίχως λεκτικούς βερμπαλισμούς και αφηγηματική φλυαρία, αλλά σε καμιά περίπτωση «φτηνό» στο περιεχόμενό του. Αφιερωμένο σ΄ έναν από τους Κορυφαίους Έλληνες, στην μακραίωνη Ιστορία του Έθνους, ενάντια στην λήθη, στην παλιανθρωπιά, την προδοσία, την δειλία, ο Νίκος αποτίει τον δικό του Φόρο Τιμής στους σκληροτράχηλους Πολεμιστές της ΕΟΚΑ, δικαιώνοντας έτσι τον Ηράκλειτο και την αιώνια ρήση του: «Πόλεμος Πατήρ Πάντων, Εστί Πάντων Βασιλεύς».
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου