Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΡΟ ΛΕΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ SITE THΣ XRYSHAYGH.COM:
“Ο Συναγωνιστής και βουλευτής Ά Θεσσαλονίκης Αντώνης Γρέγος μίλησε στην ολομέλεια της βουλής στην συζήτηση που αφορά την μνήμη του Ελευθέριου Βενιζέλου, με αφορμή τη συμπλήρωση των 150 χρόνων από τη γέννησή του.
Οι ιστορικές αλήθειες που είπε ο Συναγωνιστής Γρέγος μέσα στο κοινοβούλιο ενόχλησαν τους Νέοδημοκράτες που προσπαθούσαν μάταια να τον διακόψουν, ενώ το προεδρείο τους έκανε συνεχώς συστάσεις για τις φωνασκίες τους. Αργότερα ανέβηκε στο βήμα εκπρόσωπος του ΚΚΕ όμως οι βουλευτές της ΝΔ δεν έβγαλαν άχνα για τα λεγόμενά του.
Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία του Συναγωνιστή Γρέγου που προκάλεσε αντιδράσεις στις τάξεις των Νεοδημοκρατών:
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος έχει χαρακτηριστεί σαν ένας μεγάλος πολιτικός ηγέτης του σύγχρονου Ελληνισμού. Αυτό είναι κάτι που καταγράφεται στην ιστορική και την ευρύτερη πολιτική ανάλυση του έργου αλλά και της προσωπικότητας του. Εξέφρασε, την προσπάθεια για την εθνική ολοκλήρωση του ελληνισμού. Είναι γνωστή η συμβολή του Ελ. Βενιζέλου στην πορεία για την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, στην ενσωμάτωση εδαφικών περιοχών στην πατρίδα μας. Ήταν ένας δυναμικός πολιτικός και ηγέτης, και αυτό είναι κάτι που δεν αμφισβητείται.
Ήταν όμως και ένας πολιτικός, που έχει στοιχεία στην πολιτική του ιστορία, τα οποία θα έπρεπε να κάνουν περισσότερο σκεπτικό τον Έλληνα πολίτη. Η εικόνα που έχει καλλιεργηθεί για αυτόν τα τελευταία χρόνια έχει περισσότερο τα στοιχεία της αγιογράφησης ενός ηγέτη, παρά της αντικειμενικής παρουσίασης όλων των πλευρών της πολιτικής που ακολούθησε.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί σαν ο πολιτικός της αντίφασης. Ο πολιτικός που κάθε του θετική πτυχή, δυστυχώς είχε και άλλη αρνητική.
Ήταν ο ηγέτης, στον οποίο έχει αποδοθεί το ότι μεγάλωσε την Ελλάδα, την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται. Μία Ελλάδα που σήμερα πλήττεται από το μνημόνιο, μία πατρίδα που διέρχεται σοβαρή εθνική, κοινωνική και οικονομική κρίση.
Θεωρήθηκε ότι συνετέλεσε με την στάση του στο να απελευθερωθεί το 1912 η Θεσσαλονίκη, αφού πολιτικά τουλάχιστον με την συμπεριφορά του έκανε τον Κωνσταντίνο να στρέψει με νικηφόρα έκβαση τον Στρατό μας στην Θεσσαλονίκη. Με το πέρασμα των χρόνων, αποδεικνύεται και θα καταδειχθεί και από τον ιστορικό του μέλλοντος, πως αυτή η συνεισφορά του στην απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, ήταν μάλλον υπερτιμημένη.
Θεωρήθηκε από πολλούς ως φιλελεύθερος και δημοκράτης. Τις περισσότερες φορές όμως που κυβέρνησε τον τόπο κυβέρνησε πραξικοπηματικά, και δυστυχώς με επέμβαση ξένων δυνάμεων.
Χαρακτηρίστηκε σαν πολιτικός της νίκης σε διάφορες πολεμικές αναμετρήσεις. Όμως δεν πρέπει να διαφεύγει το γεγονός ότι υπήρξε και ταυτόχρονα πολιτικός της ήττας, με ένα σύνολο αποφάσεων και με πράξεις που αύξησαν τις προϋποθέσεις της μικρασιατικής καταστροφής και οδήγησαν στην περιθωριοποίηση των ελληνικών προσφυγικών πληθυσμών. Ενώ υποτίθεται πως ενδιαφερόταν για τον Ελληνισμό της Μικράς Ασίας, την ίδια στιγμή με χειρισμούς που δεν μπορούν να ερμηνευτούν, οδηγούσε στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Υποτίμησε το ένοπλο ποντιακό κίνημα, ένα δυναμικότατο ένοπλο κίνημα που δρούσε στη βόρεια Μικρά Ασία και απειλούσε άμεσα τις γραμμές εφοδιασμού των κεμαλικών. Και μάλιστα έφτασε στο σημείο και να υποστηρίξει στη Συνδιάσκεψη Ειρήνης στο Παρίσι το Δεκέμβριο του 1918, την ενσωμάτωση του Πόντου στην Αρμενία.
Υποτίθεται πως ήταν ο πολιτικός που και γνώση είχε, και αντίληψη των πραγμάτων. Όμως την ίδια στιγμή προχωρεί σε προκήρυξη εκλογών εν μέσω πολέμου. Στις 14 Νοεμβρίου 1920 στα μεγάλα ιστορικά αινίγματα εντάσσονται τα κίνητρα του Βενιζέλου για προκήρυξη εκλογών. Οι οπαδοί του υποστηρίζουν ότι πίστευε πως θα κερδίσει, ως επιβράβευση για τις μεγάλες επιτυχίες που κατάφερε στο διπλωματικό τομέα. Οι αντίπαλοί του ισχυρίζονται ότι ήταν μια συνειδητή απόφαση για εύσχημη αποχώρηση από την πολιτική σκηνή, ώστε να απεκδυθεί από κάθε ευθύνη πιθανής κακής εξέλιξης στο μικρασιατικό. Κάτι που δυστυχώς χρεώθηκε μόνο στους καταδικασθέντες και εκτελεσθέντες στην Δίκη των Έξι.
Πάντως ο Νίκος Καζαντζάκης, συνεργάτης του Βενιζέλου, σε επιστολή του το Δεκέμβριο του 1921, υποστηρίζει ευθέως ότι έκανε τις εκλογές γνωρίζοντας ότι θα τις χάσει. Γράφει: «Άνθρωπος που μ’ επανάσταση κατάλαβε την αρχή και δικτατορικώς εκυβέρνησε τόσα χρόνια, Πώς; και Γιατί; θυμήθηκε το σύνταγμα και ενήργησε εκλογές αφού τόξερε πώς θα χάσει.» (Αρχείο Κώστα Τριαρίδη).
Όπως έγραψε ο μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος στην τελευταία επιστολή του στον Ελευθέριο Βενιζέλο, λίγο πριν την είσοδο των τουρκικών στρατευμάτων στην πόλη: «…Ο ελληνισμός της Μικράς Ασίας, το ελληνικό κράτος αλλά και σύμπαν το ελληνικό έθνος, καταβαίνει πλέον εις τον Άδην, από του οποίου καμμία πλέον δύναμις δεν θα δυνηθή να το αναβιβάσει και να το σώση. Της αφαντάστου ταύτης καταστροφής βεβαίως αίτιοι είναι οι πολιτικοί και προσωπικοί σας εχθροί, πλην και υμείς φέρετε μέγιστον της ευθύνης βάρος…»
Μετά την ήττα του 1922, ακολουθεί και η απώλεια της Ανατολικής Θράκης, αποτέλεσμα λανθασμένων χειρισμών και ενεργειών που δυστυχώς συνδέθηκαν με τους δικούς του πολιτικούς χειρισμούς.
Χαρακτηρίσθηκε σαν ο πολιτικός που στάθηκε πάνω στα προσφυγικά προβλήματα. Την ίδια στιγμή όμως αγνοώντας πλήρως τους πρόσφυγες και τις οργανώσεις τους υπέγραψε το 1923 στη Λωζάννη την υποχρεωτική ανταλλαγή των πληθυσμών –«μετανάστευση» ονομάσθηκε στα επίσημα κείμενα- και στη συνέχεια αποδύθηκε σε μια προσπάθεια μη αποζημίωσης των προσφύγων με βάση τις πραγματικές τους περιουσίες που εγκατέλειψαν στους γενέθλιους χώρους τους. Μεγάλοι χαμένοι οι πρόσφυγές αφού εκτός όλων των άλλων οι περιουσίες τους ισοψηφίστηκαν, παρότι δεκαπλάσιας αξίας, με αυτές των μουσουλμάνων που ανταλλάχθηκαν.
Στη συνέχεια υπογράφει το 1930 την «Ελληνοτουρκική συνθήκη φιλίας, ουδετερότητος και διαιτησίας». Επιπλέον προτείνει τον Κεμάλ Ατατούρκ, τον σφαγέα του Ελληνισμού για Νόμπελ Ειρήνης.
Η ιδιόμορφη αυτή συμπεριφορά του Βενιζέλου συνεχίστηκε με την απαγόρευση καθόδου στην Ελλάδα, το 1930, των προσφύγων με ελληνική υπηκοότητα από το μικρασιατικό Πόντο, που είχαν καταφύγει στην τότε Σοβιετική Ένωση και υπόκειντο των διατάξεων της συνθήκης της Λωζάννης. Για αυτούς δυστυχώς δεν υποστηρίχθηκαν τα δικαιώματα τους και δεν ζητήθηκαν αποζημιώσεις για τις τεράστιες ελληνικές περιουσίες που είχαν δημεύσει οι σοβιετικοί. Επίσης με λάθος χειρισμούς εγκλώβισε στην τότε Σοβιετική Ένωση, δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες από το μικρασιατικό Πόντο, κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα η ελληνική εθνότητα να θρηνήσει τόσο μεγάλο αριθμό (50.000) θυμάτων την περίοδο των μεγάλων σταλινικών διώξεων του 1937-1938.
Του αναγνωρίζεται η συνταγματική κατοχύρωση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, κάτι που στην Ελλάδα την μνημονιακή του 2014, τίθεται πλέον εν αμφιβόλω.
Επίσης η υιοθέτηση φιλόδοξης εργατικής νομοθεσίας, κάτι που συνέχισε με επιτυχία ο Ιωάννης Μεταξάς.
Θεωρήθηκε ηγέτης με αγάπη για τον κοινοβουλευτισμό, και εν γένει φιλελεύθερος. Την ίδια στιγμή με νεωτερισμό όμως του Συντάγματος του 1911, που ψηφίστηκε με πρωτοβουλία του, παρέχεται για πρώτη φορά στην κυβέρνηση το δικαίωμα να κηρύξει τη χώρα σε κατάστασης πολιορκίας, δηλ. να επιβάλει τον στρατιωτικό νόμο για λόγους εξωτερικής ασφάλειας. Με την επιβολή του στρατιωτικού νόμου μπορούσαν να ανασταλούν βασικές συνταγματικές διατάξεις. Η κατάσταση πολιορκίας επιβλήθηκε πολλές φορές, αρχικά μόνο σε περιόδους που η χώρα βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση, από το 1922 και μετά όμως και για λόγους εσωτερικούς σκοπιμότητας. Ο ρόλος του κοινοβουλίου αποδυναμώθηκε, κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων, με την πρακτική της κυβέρνησης Βενιζέλου να νομοθετεί με διατάγματα που επικυρώνονταν εκ των υστέρων από τη Βουλή, ενισχύοντας με αυτόν τον τρόπο την εκτελεστική εξουσία.
Μην ξεχνούμε πως ο Βενιζέλος θεωρήθηκε ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του μεγάλου Εθνικιστή πολιτικού και προφήτη του νέου Ελληνισμού Ίων Δραγούμη. Μην μας διαφεύγει το ότι προχώρησε σε διώξεις πολιτικών του αντιπάλων, έκλεινε εφημερίδες, και έδωσε τα εχέγγυα στην εκτελεστική εξουσία να επεμβαίνει στη δικαστική, απολύοντας δικαστικούς λειτουργούς.
Υπήρξε σφόδρα αντικομμουνιστής, και αυτό καταχωρείται σαν ένα από τα θετικά του, και είχε θεσπίσει το περίφημο «Ιδιώνυμο», με το οποίο άνοιξε ο δρόμος για διώξεις σε βάρος των αριστερών. Αυτό ίσως είναι κάτι που η ελληνική αριστερά δεν θα του συγχωρήσει ποτέ.
Σίγουρα η Ιστορία πέρα από υποκειμενισμούς και άλλες ερμηνείες, θα κρίνει εκ νέου τον Ελευθέριο Βενιζέλο, σταθμίζοντας τα θετικά και τα αρνητικά του.”
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου