Μία πολύ ενδιαφέρουσα μαρτυρία του Νίκολας Χάμμοντ σχετικά με τις προθέσεις των Βρετανών για την ελληνική αντίσταση απ΄το 1941

  Ο Νίκολας Χάμμοντ που στους κύκλους των αντιστασιακών οργανώσεων ήταν περισσότερο γνωστός με το ψευδώνυμο αντισυνταγματάρχης Εγγς, ήταν απ΄τους Βρετανούς που έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο την περίοδο της Κατοχής. Για ένα διάστημα, το καλοκαίρι του 1944, διετέλεσε και επικεφαλής της Συμμαχικής Στρατιωτικής Αποστολής στην Ελλάδα ως αντικαταστάτης του Κρις Γουντχάουζ.
 Ο Χάμμοντ ήταν αρχαιολόγος, ελληνομαθής, με έντονο ενδιαφέρον για την αρχαία ελληνική ιστορία και ειδικότερα για την Μακεδονία. Άποψή μας είναι ότι οι προθέσεις του ήταν καλές και ο φιλελληνισμός του ήταν γνήσιος και όχι υποκριτικός, αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο.

 Αυτό που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και το οποίο παραθέτουμε παρακάτω είναι μία μαρτυρία του που δίνει μια άλλη διάσταση στις προθέσεις της βρετανικής υπηρεσίας SOE η οποία σε σημαντικό ποσοστό (δεν ήταν βέβαια η μόνη, καθώς υπήρχαν και άλλες υπηρεσίες με παρόμοιο ρόλο όπως το Στρατηγείο Μέσης Ανατολής ή ακόμα και το Φόρειν Όφις) καθόριζε την βρετανική στάση απέναντι στην ελληνική αντίσταση.


 Διαβάζουμε λοιπόν απ΄το βιβλίο του Νίκου Πασχαλίδη "Ο Βρετανός διοικητής Nicholas Hammond", σελ.38:

   


  
 Η εγκυρότητα της πηγής δεν αμφισβητείται, αφού και ο ίδιος ο Χάμμοντ στο έργο του "Με τους αντάρτες 1943-44", σελ.11-12, λέει ακριβώς τα ίδια.

 Σύμφωνα με τον Χάμμοντ λοιπόν, οι Άγγλοι είχαν αποφασίσει εξ'αρχής να στραφούν σε βενιζελικούς, αντιμεταξικούς και κομμουνιστές για την οργάνωση αντίστασης επειδή δεν εμπιστεύονταν τους Μεταξά και Παπαγό.
 Η αιτιολογία βέβαια της μη-εμπιστοσύνης τους προς τους Μεταξά-Παπάγο επειδή οι δύο τους είχαν σπουδάσει στην Γερμανία δεν στέκει. Ο Μεταξάς είχε μεν φοιτήσει στην Πολεμική Ακαδημία του Βερολίνου 40 χρόνια πριν (αποφοίτησε το 1902...) αλλά επί πρωθυπουργίας του δεν μεταβλήθηκε ο φιλοβρετανικός προσανατολισμός της Ελλάδας, ενώ ο Παπάγος δεν είχε σπουδάσει στην Γερμανία, αλλά στο Βέλγιο. Η δε μεταγενέστερη πορεία του Παπάγου σε καμμία περίπτωση δεν είχε ούτε ίχνος γερμανοφιλίας (βλ.εδώ)
 Είναι προφανές ότι άλλοι ήταν οι λόγοι του αποκλεισμού των μεταξικών και γενικώς των φιλοκυβερνητικών απ΄την αντίσταση.

 Προκαλεί εντύπωση πάντως πως οι Βρετανοί δεν είχαν κανένα πρόβλημα να συνεργαστούν ακόμα και με κομμουνιστές απ΄το 1941 κιόλας (πρωτού εκδηλωθεί η γερμανική επίθεση τον Απρίλιο του 1941), παρά το ότι οι τελευταίοι ως γνήσιοι σοβιετόδουλοι ήταν λογικό να είναι στην γραμμή του συμφώνου Μολότοφ-Ρίμπεντροπ.