ΔΕΝ ΠΡΩΤΟΤΥΠΗΣΕΣ ΕΠΙΣΚΟΠΕ ΠΕΙΡΑΙΩΣ…

Γράφει ο Οδυσσέας Πατεράκης.
Πολλοί απ’ το σινάφι σου επιχείρησαν πριν από σένα, να στρεβλώσουν την αρχαία περί του θείου αντίληψη. Και δεν αξίζει ν’ ασχοληθώ με τις ανιστόρητες, αφιλόσοφες και προπάντων ΑΘΕΟΛΟΓΗΤΕΣ “αναλύσεις” σου. Αν η γκλάβα του, αρεσκομένου να λέγεται ποίμνιον, …ευσεβούς ακροατηρίου σου δεν το χωρεί πως το Χάος δεν είναι παρά το αμορφοποίητο και γεμάτο ενέγεια εν δυνάμει “διάστημα” και πως ο Κρόνος, που “τρώει τα παιδιά του” δεν είναι άλλος από τον Χρόνο, εγώ περισσεύω. Κι’ αν η “ανηχυχία” σου ήταν ειλικρινώς θεολογικού χαρακτήρα, μια συζήτηση πάνω στο ζήτημα του αν ο θεός είναι “αρμονία” ή “αγάπη” και αν “θεός είναι ο κόσμος κι’ ο κόσμος αιτία του εαυτού του” ή “δημιούργημα ενός υπερκόσμιου όντος”, κι’ αν είναι “πεπερασμένο (αρχή, μέση και τέλος έχον) μέγεθος” ή “πυρ αείζωον, μέτρα απτόμενον και μέτρα σβενύμενον” ένας μαζί σου διάλογος θα ‘χε ένα νόημα. Αλλά στη βάση της κατασυκοφάντησης αυτού που για τους προγόνους σου υπήρξε το ιερόν, ο όποιος μαζί σου “διάλογος” δεν θα ‘ναι παρά ένας πρόστυχος διασυρμός της νοημοσύνης στον παραλογισμό της βλακείας. Γι’ αυτό κι’ είν’ άλλος που, αντί για μένα, θα δώσει στα εμετικά σου παραληρηματικά υβρεολόγια για τους θεούς των προγόνων σου, την απάντηση : Δεν ξέρω αν το ‘μαθες, αλλά μια φορά κι’ έναν καιρό, σ’ ένα νησί του Αιγαίου πελάγους μας που λέγεται Σκιάθος, ένας λιτός στο βίο και στο πνεύμα πλουσιοπάροχα γίγαντας Έλληνας, ονόματι Παπαδιαμάντης Αλέξανδρος, γεννήθηκε για να ξεμπροστιάζει εσαεί την υποκρισία κι’ εσένα και των ομοίων σου. Αυτού λοιπόν του κατ’ άλλους μεταπαγανιστή και κατ’ άλλους κοσμοκαλόγερου, του ενδεδυμένου πτωχά, χωρίς χρυσοποίκιλτα και θυμίζοντα ασιατικήν σατραπείαν άμφια και σε μικρόν εκκλησάκι ψάλλοντος χωρίς μικρόφωνα και στομφώδεις της ματαιοδοξίας κομπασμούς, ούτε τα κορδόνια δεν μπορείς να του λύσεις επίσκοπε. Διότι και τον βίον αυτού όντως διήγε εν πνεύματι και το “εξ οσπρίων και ελαιών δείπνον” της οικογενείας του πτωχού ιερέως του χωρίου προέτασσεν ως αξιακήν αναφορά έναντι των λουκουλίων γευμάτων των επισκοπικών δεξιώσεων, και μισθόν δεν ελάμβανε. Κι’ έγραφε διαρκώς… Είναι ένας δυναμίτης το έργο του ικανό να γκρεμίσει συθθέμελα την θρησκεπώνυμον καπηλεία, αυτή που αθεολόγητα μετέτρεψε το βίωμα σε δογματικό ιδεόσχημα. Γι’ αυτό κι’ είναι …πολλοί που τρέμουν την ώρα που κάποια νέα γενεά των Ελλήνων θα εντρυφίσει κατ’ ουσίαν στο έργον του, το ανατρεπτικώς για την καθεστυκυία “αρχή”, προσεγγίζων σοφώτατα όλες τις εκφάνσεις του βίου, μηδέ του πολιτικού εξαιρουμένου, μεσ’ από μια (ως άλλος -της πεζογραφίας- Καβάφης) βαθύτατα βιωματική με την ιστορία του τόπου μας σχέση. Εν θέματι λοιπόν επιστρέφοντας, καλό ‘ναι να μάθεις επίσκοπε, κάτι που τάχατες-τάχατες αγνοείς, πως και για τον Δία και για την Ήρα και για την Αθηνά και για τον Απόλλωνα και για τη Δήμητρα και για την Αρτέμιδαν έγραψε λόγους απαράμιλλου κάλλους. Αλλά ‘κείνος ο ύμνος που ‘χεις λόγο πιο πάνω απ’ όλους να τρέμεις επίσκοπε, είναι της Αφροδίτης ο έπαινος ο υπέροχος, η της νεκροταφειακής “ηθικής” σου …αποκαθήλωσις : “Πάντες οι Θεοί εσυκοφαντήθησαν, αλλ’ ουχί όσον αυτή. Πάντων των αιώνων οι υποκριταί και οι ταρτούφοι, υπέρ πάσας τας θεάς την Κύπριδα εσυκοφάντησαν. Δεν υπήρξε βωμολοχία και ψεύδος, όπερ να μην εξετόξευσαν κατά της απλουστάτης ταύτης και αθωοτάτης θεότητος, ήτις επλάσθη κατά φύσιν, ως έπρεπε να πλασθή, και ουδέν έγκλημα είχε. Δεν υπήρξεν ιλύς και βόρβορος, δι’ ου δεν έχραναν το πρόσωπον της θεάς ταύτης οι ζοφεροί του μεσαίωνος τρωγλοδύται, δεν υπήρξε ράκος δι’ ου δεν εζήτησαν να καλύψωσι την γυμνότητα της περικαλλούς ταύτης μορφής οι σεμνότυφοι εκείνοι σχολαστικοί ! Και εν τω κρυπτώ μεν έθυον εις αυτήν και εις τον Διόνυσον και εις την αγέλην αυτού, εν τω φανερώ δε ύβριζον και διέσυρον. Παρηγορήθητι, ατυχής θεά, μέχρις ου έλθη ημέρα καθ’ ην πάντες οι λατρευταί σου αναφανδόν εις σε θα θύωσι, και ουδείς θα τολμά πλέον να σε συκοφαντήση”. Κι’ αν ακόμη δεν κατάλαβες ποιους θεούς βρίζεις, επίσκοπε, είν’ ο Παπαδιαμάντης που εσαεί θα σου θυμίζει πως βρίζεις αυτούς “ων η αίγλη αντιλάμπη δια των γενεών μέχρι της σήμερον, ων η πρόσκαιρος συγκάλυψις έκαμε τόσους αιώνας να μελανειμονώσιν, ων η κατάργησις διέχυσε πένθος και σκοτίαν επί του προσώπου της γης”. Σαν και τη σκοτία που από άμβωνος διαχέεις μεσ’ στ’ αντιχρυσαυγίτικο παραλήρημά σου επίσκοπε…

ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΠΑΤΕΡΑΚΗΣ