Άρθρο στην εφημερίδα «Εμπρός»
Τον Μάρτιο που μας πέρασε πραγματοποιήθηκε στην Καβάλα μια εκδήλωση κατά της ενδοσχολικής βίας με τίτλο «Αλυσίδα Προστασίας», υπό την οργάνωση και τον συντονισμό της μη κυβερνητικής οργάνωσης BIA-STOP, και με την συνεισφορά του Γενικού Νοσοκομείου Καβάλας, του Δήμου Καβάλας, της Διεύθυνσης Αστυνομίας Καβάλας, του ΚΕΔΔΥ Καβάλας καθώς και της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Καβάλας.
Πληροφορούμενος ο οποιοσδήποτε την πραγματοποίηση της παραπάνω εκδήλωσης σίγουρα εμφορείται από διάχυτα συναισθήματα αλληλεγγύης και συμπόνιας απέναντι στα θύματα της ενδοσχολικής βίας (bullying όπως λένε σήμερα), τα οποία ήρθαν στην επικαιρότητα και έγιναν αγαπημένο θέμα συζήτησης των πάντων μετά τον τραγικό θάνατο του άτυχου φοιτητή, Βαγγέλη Γιακουμάκη.
Το παράδοξο όμως αυτής της εκδήλωσης ήταν το μικρό θεατρικό που παρουσίασε το Λύκειο Κρηνιδών, το οποίο προωθούσε τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις, τον γάμο των ομοφυλοφίλων και την υιοθεσία παιδιών από αυτούς! Η υπόθεση του συγκεκριμένου θεατρικού είναι η εξής: Σ’ ένα σχολείο φτάνει μια καινούρια μαθήτρια, η Σταυρούλα, η οποία έχει δύο μαμάδες και αγνοεί την λέξη μπαμπάς! Κάποιοι συμμαθητές την κρατούν σε απόσταση, της πετούν χαρτάκια και δεν της φέρονται καλά γιατί είναι «διαφορετική». Όταν η Σταυρούλα βλέπει στην τηλεόραση έναν άνδρα να φιλάει μια γυναίκα και ρωτάει την μία μαμά της γι’ αυτό, εκείνη της απαντάει ότι είναι μικρή(!) και ότι όταν μεγαλώσει θα καταλάβει! Χαρακτηριστικό είναι ότι η μητέρα μιας μαθήτριας από αυτές που δεν αποδέχονται την Σταυρούλα, λέει στην κόρη της και σε μια φίλη της ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και δεν φταίει το κορίτσι που έχει δύο γυναίκες για μαμάδες. Ενώ συνεχίζει λέγοντας ότι «εφόσον η κοινωνία το αποδέχεται, μπορείτε κι εσείς»!
Δύο κορίτσια λυκείου υποδύονται τις λεσβίες μαμάδες. Η ομοφυλοφιλία παρουσιάζεται ως κάτι φυσιολογικό, ο γάμος μεταξύ ομοφυλοφίλων και η υιοθεσία παιδιών, ως κοινωνικά αποδεκτός από την ελληνική κοινωνία (χωρίς ευτυχώς να υπάρχουν ανάλογοι νόμοι από το Ελληνικό Κράτος, τουλάχιστον μέχρι στιγμής) και ο μοναδικός άνδρας-πατέρας ως οπισθοδρομικός, διότι θεωρεί απαράδεκτη αυτή την κατάσταση. Ξεκάθαρη προπαγάνδα εις βάρος ανήλικων παιδιών. Εάν παρουσίαζαν κάτι άλλο, κόντρα στην ανηθικότητα, τον ψευτοπροοδευτισμό και τις παρά φύση καταστάσεις που θέλουν να μας επιβάλλουν, τότε η αντίδραση θα ήταν δριμεία και ταχύτατη. Δυστυχώς δεν διαπιστώθηκε κάποια αντίδραση εκ μέρους των εκπαιδευτικών ή των γονέων.
Είναι απαράδεκτο τα σχολεία μας, αντί να προωθούν την ύπαρξη μιας υγιούς οικογενειακής κατάστασης, να αφήνουν τις ψυχές των παιδιών μας στα χέρια κάποιων ΜΚΟ οι οποίες δουλεύουν μεθοδικά, συστηματικά, ύπουλα και επικίνδυνα για την προώθηση των σκοπών τους, χρησιμοποιώντας την νεολαία μας.
Αναμφίβολα στις μέρες μας είναι λίγοι οι πραγματικοί δάσκαλοι που τιμούν αυτόν τον τίτλο. Ο δάσκαλος που μάθαινε τα παιδιά μας γράμματα είναι πλέον ξεπερασμένος και ανεπαρκής. Ο δάσκαλος που πρόσφερε μια εθνική μόρφωση, που καλλιεργούσε την αγάπη για την πατρίδα, που σμίλευε τους χαρακτήρες των μαθητών με τις ελληνορθόδοξες αξίες και χάρασσε στην καρδιά τους τα ονόματα της Ελλάδας και του Χριστού, θεωρείται επικίνδυνος, γιατί σήμερα πρέπει να μιλάει για τον κίνδυνο του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, της ομοφοβίας και υπέρ του μαρξισμού και του κοσμοπολιτισμού. Αλλιώς κινδυνεύουν τα ελληνόπουλα να ξυπνήσουν από την ύπνωση, την οποία κάποιοι εσκεμμένα τους έχουν επιβάλλει. Ποιο θα είναι όμως το μέλλον των παιδιών μας με τέτοια σχολεία; Ένα ρητό λέει «Αν θέλεις να δεις την Ελλάδα του μέλλοντος επισκέψου την σημερινή Αμερική». Ο μόνος τρόπος για να αποφευχθεί αυτό το τρομακτικό σενάριο είναι η καλλιέργεια μιας εθνικής, ελληνορθόδοξης παιδείας. Ο Μακρυγιάννης έλεγε: «Αν θέλωμεν το λίγο να γένη μεγάλο, πρέπει να λατρεύωμεν Θεόν, ν’ αγαπάμε πατρίδα νά ‘χωμεν αρετή τα παιδιά μας να τα μαθαίνωμεν γράμματα και ηθική».
ΙΟΥΣΤΙΝΗ Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου