Ο δημοσιογράφος του Πολίτη, Μανώλης Καλαϊτζής διασπείρει ψέματα για το ΕΛΑΜ

Ο δημοσιογράφος του Πολίτη και "ορκισμένος" αντιφασίστας, Μανώλης Καλαϊτζής, σε άρθρο του που αλιεύσαμε από το διαδίκτυο, αναφέρεται στις μέρες του μαύρου Ιούλη του '11, όταν μετά από την τραγωδία στην ναυτική βάση, χιλιάδες κόσμου κατέβηκαν στον δρόμο για να δηλώσουν την αγανάκτησή τους. Σύμφωνα λοιπόν με τον δημοσιογράφο "οι χιλιάδες έγιναν εκατοντάδες όταν μετά από μερικές μέρες, κατέφθασαν με στρατιωτικό βηματισμό τα "παλληκάρια" του ΕΛΑΜ".

Επειδή ο κόσμος έχει κοντή μνήμη, ευτυχώς υπάρχουν τα βίντεο που αποδεικνύουν πως τα μέλη του Εθνικού Λαϊκού Μετώπου (Ε.ΛΑ.Μ), βρίσκονταν από την πρώτη νύχτα έξω από το Προεδρικό οργανωμένα. Την δε δεύτερη μέρα που έγινε η επίθεση από την αστυνομία, ήταν η ομάδα περιφρούρησης του ΕΛΑΜ, που στάθηκε μπροστά από τα τεθωρακισμένα που εφορμούσαν, καλύπτοντας την αποχώρηση των υπολοίπων διαδηλωτών, παρόλο που τα επεισόδια τα ξεκίνησε μια μικρή μερίδα πολύ πιο μπροστά από τον όγκο των υποστηρικτών του κινήματος.

Για του λόγου το αληθές παρουσιάζουμε το βίντεο από την παρουσία του κινήματος την πρώτη νύκτα.

Τις επόμενες μέρες ο κόσμος πτοούμενος και από την καταστολή της αστυνομίας αλλά και λόγω της φυσικής κούρασης αραίωσε τις παρουσίες του έξω από το Προεδρικό. Ίσως σε αυτό να συνέτεινε και η οργανωτική ομάδα των "Αγανακτισμένων" που διέσπασε σε ομάδες τους πολίτες και κατέληξε τέλος σε γραφικότητες.

Ας μην παραπληροφορεί λοιπόν ο κ. Καλαϊτζής. Το ΕΛΑΜ δεν ήταν ούτε η αιτία ούτε και η αφορμή στην αποτυχία των χιλιάδων του κόσμου έξω από το Προεδρικό, να αλλάξουν τα πράγματα στην Κύπρο.

Παραθέτουμε το άρθρο του Μανώλη Καλαϊτζή για να εξαγάγουν και οι αναγνώστες τα συμπεράσματά τους:  

Λίγα μέτρα μακριά από το διαμέρισμά μου στη Λευκωσία βρίσκεται το Προεδρικό Μέγαρο. Αποικιακό κτήριο, χτισμένο σε ένα χαμηλό λόφο, δεσπόζει στην περιοχή. Ο χώρος επελέγη από τον πρώτο Βρετανό κυβερνήτη το 1878, όταν η Κύπρος αγοράστηκε σε καλή τιμή από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Προχθές, έξω από το Προεδρικό Μέγαρο, λίγες δεκάδες πολιτών συγκεντρώθηκαν για να «αποχαιρετήσουν» τον Δημήτρη Χριστόφια, ελάχιστες ώρες πριν λήξει η προεδρική του θητεία και αποχωρήσει και τυπικά από την εξουσία. Αν και μπήκα στον πειρασμό να πάω μέχρι το χώρο της εκδήλωσης, δεν το επιχείρησα. Το θέαμα από το μπαλκόνι ήταν αρκούντως καταθλιπτικό.

Συγγενείς των 13 ανθρώπων που σκοτώθηκαν στην έκρηξη τον Ιούλιο του 2011 στο Μαρί άφησαν λευκά μπαλόνια και άναψαν κεριά μπροστά στην είσοδο του Προεδρικού Μεγάρου. Πλάι στις πονεμένες μορφές αυτών των ανθρώπων μερικές δεκάδες άλλοι περιφέρονταν τυλιγμένοι σε ελληνικές σημαίες, χόρευαν και τραγουδούσαν για την αποχώρηση του Δημήτρη Χριστόφια. Δεν έλειψαν και οι υπαίθριες καντίνες με τα σάντουιτς και οι περίεργοι που στέκονταν στα πεζοδρόμια για να φωτογραφίσουν με τα κινητά τηλέφωνά τους το γεγονός.

Διερωτήθηκα αν είμαστε ο μοναδικός λαός που διαθέτει το «ταλέντο» μετατροπής μιας τραγωδίας σε γραφικό happening. Θυμήθηκα τις πρώτες μέρες μετά την έκρηξη στο Μαρί, όταν χιλιάδες άνθρωποι απαιτούσαν την παραίτηση του Δημήτρη Χριστόφια στον ίδιο χώρο. Οι χιλιάδες σε λίγες μέρες έγιναν μερικές εκατοντάδες, όταν άρχισαν να καταφθάνουν έξω από το Προεδρικό Μέγαρο, με στρατιωτικό βηματισμό, τα «παλικάρια» του ΕΛΑΜ (παράρτημα της Χρυσής Αυγής στην Κύπρο).

Ο Δημήτρης Χριστόφιας δεν παραιτήθηκε, αλλά, όπως ο ίδιος δήλωσε, έφυγε «με το κεφάλι ψηλά». Προφανώς τόσο αυτός όσο και οι πολίτες, πλην των συγγενών των νεκρών, που μαζεύτηκαν έξω από το Προεδρικό Μέγαρο δεν κατανόησαν τίποτα αυτό τον ενάμιση χρόνο που πέρασε από τον Ιούλιο του 2011. Το πρόβλημα δεν ήταν ο Δημήτρης Χριστόφιας αλλά η νοοτροπία της εξουσίας, που μπορεί να θεωρεί πως έχει το κεφάλι ψηλά, ακόμα και όταν όλα γύρω καταρρέουν.