Ο ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΕΘΑΝΑΝ ΜΑΖΙ...

 Ζήτω η Επανάσταση και η Δημοκρατία.

Εμείς δεν είμαστε υπέρ των συντεχνιακών απεργιών, ακόμα κι όταν αυτές αφορούν το ύψιστο χρέος της αλληλεγγύης σε απολυθέντες ή υπό απόλυση φίλους και αδελφούς. Ακόμα και όταν αφορούν τη δική μας απόλυση.

Με αυτό τον κυνικό τρόπο, προσπαθούμε να περιγράψουμε το σήμερα. Αν δεν έρθεις σε ρήξη με κάθε είδους σκέψη στην οποία το παρελθόν απέδωσε τον δέοντα σεβασμό, δεν θα καταλάβεις τι είναι αυτό που ζούμε σήμερα.  

Τι θα πει απεργία εντός ή εκτός των εξετάσεων, όταν καμία απεργία τέτοιας μορφής δεν έχει αποδώσει το παραμικρό, τα τελευταία τρία – τέσσερα χρόνια;

Ποιος έκαμε απεργία αλληλεγγύης ή αντίστασης ή διεκδίκησης ή κάποιου άλλου γνωστού τύπου δράση για να σταματήσει η φορολόγηση των φτωχών, που κατά συνέπεια σημαίνει απαλλοτρίωση σπιτιών ή φυλάκιση; Τι είναι μια απόλυση μπροστά σε μια φυλάκιση του ήδη άνεργου ή μπροστά σε μια ζωή πάνω σε ένα χαρτόνι στο μετρό;  Γύρω μας κυκλοφορούν χιλιάδες προσωρινά ελεύθεροι και χρεωμένοι με το νοίκι του σπιτιού που έφτιαξαν ή τους άφησε ο πατέρας τους και σε λίγο με το νοίκι ενός άγονου κομματιού γης που βρέθηκε στην κατοχή τους.

Απαλλοτρίωση κατοικίας και περιουσίας ή φυλάκιση είναι το μέλλον των πολλών και όχι απλώς κάποιων «πολλών». Και «ας παρακάμψουμε» την κατάργηση της έννοιας του κράτους – πατρίδας ή την κατάσχεση της δημόσιας περιουσίας, με τη μέθοδο της «ιδιωτικοποίησης», για λογαριασμό των Δανειστών. Στον κόσμο του ατομισμού οι συλλογικές απώλειες δεν λαμβάνονται υπόψη ως απώλειες ενός εκάστου εξ ημών.

Αυτή είναι η κατάσταση που περιγράφει ο «έλληνας» υπουργός "Προστασίας των Εταιρειών και των Δανειστών ενάντια στον Πολίτη" με τις φράσεις «Ευνομία» ή «τήρηση του Νόμου».

Η θεολογία των προνεοτερικών χρόνων ήταν ικανή να  αποδείξει από μόνη της την αγιάτρευτη στενότητα και αποσπασματικότητα της ανθρώπινης γνώσης και ύπαρξης, παραπέμποντας στον Θεό. Η Γνώση στα χρόνια της Θεοκρατίας ήταν αντλημένη από υπερεμπειρικές αρχές, καταστάσεις και αξίες που δεν μπορούσε να αποδείξει η εμπειρία. Η μόνη γνώση ήταν η πίστη. Η νεοτερική εποχή, που τέλειωσε με την κατάρρευση της LehmannBrothers,  αντλούσε γνώση ή έλεγε πως αντλεί γνώση, χρησιμοποιώντας τη λογική και την εμπειρία, απορρίπτοντας το άλογο και το μεταφυσικό. Στη θέση του Μεταφυσικού, ως δύναμη ερμηνείας του κόσμου, η δυτική νεοτερικότητα, με τον διαφωτισμό, την φιλοσοφία, την κοινωνιολογία, την ψυχολογία, την ανθρωπολογία και τις λοιπές φυσικές και ανθρώπινες επιστήμες,  εισήγαγε την έλλογη γνώση.

Αυτές οι βασικές «διαφωτιστικές» αρχές της Γνώσης, σήμερα, καταργούνται και με έναν συγκλονιστικό συνδυασμό Λόγου και Πίστης, βρισκόμαστε μπροστά σε μια σειρά από Λογικές Θεότητες. Η «ανοιχτή κοινωνία» ή έστω η θεωρητική υπεράσπιση της τελειώνει και αντικαθίσταται από ένα νέο «θεολογικό» Ολοκληρωτισμό. Τα "δικαιώματα και οι ελευθερίες του ανθρώπου", που περιέγραψαν Χάρτες Δικαιωμάτων και Δικαίων, καθώς και όλοι οι θεμελιώδεις Νόμοι που ονομάστηκαν Συντάγματα πάνε στον Καιάδα, εκεί που καίγεται η ιστορία και η λογική, σήμερα. Τα «δικαιώματα του ανθρώπου» καίγονται στο όνομα ενός Δικαίου και ενός Νόμου, που είναι «υπερφυσικές» και «μεταφυσικές» οντότητες, εφ’ όσον δεν έχει μια κάποια αξία το ποιος αποφασίζει τους Νόμους. Ζητείται - απαιτείται μόνο η πιστή- τυφλή τήρηση, η υπακοή και ο σεβασμός αυτών. Ο Μωυσής επέστρεψε από το όρος Σινά, κομίζοντας τις πάνω από 10 εντολές ενός νέου Θεού. Η «ανοιχτή και ελεύθερη κοινωνία» που αντιμαχόταν τον «Ολοκληρωτισμό» της ελέω Θεού Μοναρχίας, με (σιωπηρή ή μη) αναφορά σε ορισμένες αξίες – θεότητες, όπως ο Λόγος, η Ελευθερία, η Ανθρώπινη Ατομικότητα και Προσωπικότητα, συγχωνεύεται με τον αντίπαλον δέος  «εις σάρκαν μίαν».  Ο Διαφωτισμός και ο αντι-Διαφωτισμός, δύο σε ένα, αυτό που ζούμε. Με το λαό, όχι απλώς στη γωνία, αλλά δερνόμενος ανηλεώς, ως ο νέος απόλυτος εχθρός.

Οι «πανανθρώπινες αξίες», που μόνο σιωπηλά και διορατικά μπορούσε κανείς να δει ότι πρόκειται για «απόρροιες υπερεμπειρικών κοσμοθεωρητικών αποφάσεων»(όπως έγραψε ο Παναγιώτης Κονδύλης), σήμερα, συγχωνεύονται σε ένα που είναι ο Νόμος και το μόνο που απομένει στον άνθρωπο, ως «δικαίωμα», είναι η υπακοή.

Προς τι, λοιπόν, μια -κατά το έθιμο «αναγκαία»- απεργία καθηγητών σε ώρες εξετάσεων; Οι αφελείς καθηγητές, ζώντας σε μια εποχή που τέλειωσε, ψήφισαν, με τον τρόπο του χτες, απεργία! Ευτυχώς, αυτό διορθώθηκε από την πολύχρωμη μάζα των κομματικών συνδικαλιστών. Και θα διορθώνεται, εσαεί, όσο θα νομίζουμε ότι ο δυτικοφερμένος συνδικαλισμός και η δυτικότροπη πολιτική πρέπει να είναι σεβαστοί θεσμοί.

Ας πάψουμε να είμαστε "χαμένοι στη μετάφραση μιας παράφρασης"

Να διαγράψουμε από τη σκέψη μας τον συνδικαλισμό, τα κόμματα και την υπαρκτή πολιτική(τόσο υπαρκτή όσο και ο «υπαρκτός σοσιαλισμός»), ως ανθρώπινες καταστάσεις που εμπεριέχουν τα παλιά καλά νοήματα. Να διαγράψουμε και τα «παλιά καλά νοήματα», γενόμενοι φυσικοί, δηλαδή μεταφυσικοί.

Ας γίνουμε Πολίτες του Δήμου εν τη εαυτών πατρίδι.

εδείχθησαν δε γενναίοι, διασώσαντες την δόξαν εκείνων και έδειξαν την ανδρείαν των. Διότι πολλών και ενδόξων έχουν γίνει αίτιοι εις την πατρίδα των, επανόρθωσαν δε όσα άλλοι κατέστρεψαν, μετέφεραν δε τον πόλεμον μακράν της πατρίδος των. Απέθανον δε ως αρμόζει να αποθνήσκουν οι γενναίοι, διότι απέδωσαν μεν εις την πατρίδα των τα τροφεία, κατέλιπον δε εις τους γονείς των λύπας.

(ΛΥΣΙΑΣ, ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΤΟΙΣ ΚΟΡΙΝΘΙΩΝ ΒΟΗΘΟΙΣ)

«Πόλεμος με όλα τα μέσα, ακόμα και με τα νόμιμα» έλεγε ένας συντηρητικός του 19^ου αιώνα, που μάχονταν για την παλινόρθωση της μοναρχίας.

 …και στον Επίλογο του Επιτάφιου του Λυσία:

οι εις τον πόλεμον πεσόντες αξίζει να τιμώνται με τας ιδίας τιμάς που τιμώνται και οι αθάνατοι θεοί· εγώ μεν λοιπόν και τους μακαρίζω (τους θεωρώ ευτυχείς) και τους ζηλεύω, και νομίζω πως μόνον οι άνθρωποι αυτοί καλύτερον είναι να γεννώνται, οι οποίοι αν και έλαβαν θνητά σώματα, άφησαν αθάνατον μνήμην εξαιτίας της ανδρείας των· 

Ας γίνουμε άνθρωποι, για να διασώσουμε, την ελευθερία, τη ζωή και την πατρίδα.  

Επανάσταση και Δημοκρατία στη θέση του «συνδικαλισμού» και της «πολιτικής». Οι Ολιγάρχες μας κήρυξαν τον πόλεμο, ας κηρύξουμε ανταρτοπόλεμο. Η χρησιμότητα της πολιτικής και του συνδικαλισμού τέλειωσαν, με την αποκάλυψη του τι έκρυβε το φύλλο συκής που λέγεται «κοινοβουλευτισμός».

Μελετάτε τας Γραφάς.

Γ.Κοντογιώργης: "Η υπέρβαση της κρίσης προϋποθέτει την υπέρβαση της εποχής"

Η δημοκρατία δεν είναι ούτε αυτοσκοπός ούτε σύστημα διακυβέρνησης. Είναι η πολιτεία που προόρισται να εμπραγματώσει την καθολική (ατομική, κοινωνική, πολιτική) ελευθερία, εν αντιθέσει προς το σημερινό σύστημα που εγγυάται μόνο την ατομική ελευθερία και ορισμένα κοινωνικο-πολιτικά δικαιώματα.

  Η μετάβαση στο μέλλον, που θα αλλάξει τα πράγματα, αξιώνει όπως η κοινωνία θεσμηθεί ως μια σταθερή, ως μια καθημερινή -και όχι ευκαιριακή κατά τη συγκυρία- συνιστώσα της πολιτείας, ότι ακριβώς είναι η βουλή και η κυβέρνηση.