Δεν είναι μόνον ο γάϊδαρος που αδικείται, όταν ως τέτοιος χαρακτηρίζεται το κάθε δίποδον με ανάρμοστον συμπεριφοράν, παρόλον που το συμπαθές τετράποδον ουδεμίαν δια τον …κακοχαρακτηρισμόν του αφορμήν δίδει. Και το «μπουρδέλον» επίσης αδικούμενον είναι τα μάλα. Παγκοίνως είναι γνωστόν πως στο μπουρδέλο επικρατεί τάξις και ιεραρχία φυσική. Ουδείς επιχειρεί να παίξει τον ρόλον του άλλου. Η τσατσά «τσατσά», ο νταβατζής «νταβατζής» και η πουτάνα «πουτάνα». Κι’ όμως, ο,τιδήποτε επιθυμεί να χαρακτηρίσει ο νεοέλλην ως «άτακτον» είτε περί χώρου, είτε περί …θεσμού πρόκειται, «μπουρδέλο» τ’ αποκαλεί. Μάλλον θα μου φαινόταν πιο δίκαιον, τα μεν γαϊδούρια ν’ αποκαλούν «άνθρωπον» τα …παρεκτρεπόμενα ομοειδή των τετράποδα, οι του μπουρδέλου δε …λειτουργοί ν’ αποκαλούν «σπίτι», «υπηρεσία» κλπ όποιον ..χώρον παροχής …ομοειδών υπηρεσιών ξεφεύγει της περί του …αντικειμένου τους πανθομολογούμενης ευταξίας. Όμως το πράγμα δεν σταματάει εδώ. Ούτε τα γαϊδούρια παρήγαγαν σύστημα …»εκπεφρασμένης» ηθικής (τουτέστιν «ηθικολογίας», τουτέστιν …φερετζέ ανηθικότητος), ούτε οι του μπουρδέδου …λειτουργοί παρήγαγαν ανάλογον …καταγεγραμμένον (αλλ’ ουδέποτε εφαρμοζόμενον) «κώδικα συμπεριφοράς». Εις το μπουρδέλον, άπαντα λειτουργούν ως μία πραγματικότης φυσική και (άνευ «θεωριών» και «νομοθετημάτων»), η τήρησις της τάξεως εξασφαλίζεται ως άγραφος νόμος : Εισερχόμενος ο πελάτης θεωρεί δεδομένον ότι οφείλει να γνωρίζει τον λόγον δια τον οποίον εισήλθε και γνωρίζει εκ των προτέρων πως …ικανοποιημένος ή μη, οφείλει να καταβάλει τον αντίτιμον και να αποχωρήσει κοσμίως και αν δεν του αρέσει, ελεύθερος είναι να μην ξαναπατήσει τα πόδια του. Προκαταβαλλομένου δε του αντιτίμου της παροχής των όποιων υπηρεσιών, γνωρίζει πως ή δεν το καταβάλλει και εγκαίρως αποχωρεί προτού «γευτεί» τα …παρεχόμενα, ή αγόγγυστα αποδέχεται τις συνέπειες της σοφοτάτης λαϊκής ρήσεως, της προειδοποιούσης πως …»απού πρωτοπληρώσει κακά γ…» και αδιαμαρτύρητα αποχωρεί και ουδέποτε …»ζητεί και τα ρέστα», αντιλαμβανόμενος ως …εξ επιφοιτήσεως ότι …απλά …»δεν τον παίρνει». Διότι, όπως εις την κοινωνίαν των γαϊδάρων, τα πάντα ρέουν κατά μίαν εναρμονισμένη προς την φύσιν ροήν, ούτως και εις τον χώρον των μπουρδέλων, μία τοιαύτη «άτακτη» συμπεριφορά θεωρείται apriori απαράδεκτος. Έλα σου όμως που δεν είναι μόνον οι γάιδαροι και τα μπουρδέλα αδικούμενα. Υπάρχει και ένα συμπαθέστατον πτηνόν, που ουδείς δύναται πειστικά να απαντήσει δια ποίον λόγον, αυθαιρέτως χαρακτηρίζονται με το όνομά του τα όποια δίποδα …θεωρούνται ηλίθια (κατά την γνώμην βεβαίως-βεβαίως εκείνων των άλλων διπόδων που θεωρούν αναφαίρετο το δικαίωμά τους στην «αξιολόγησιν» των υπολοίπων). Είναι ο μπούφος. Όστις, ουδένα ενοχλεί και απολαμβάνει απλώς τα δεδομένα της εν τη φύσει δικής του υπάρξεως, κατά τρόπον μακάριον και εν αταραξία αξιοζήλευτον, αλλά και τας όποιας δια την επιβίωσίν του κινήσεις δεν τις διατυμπανίζει κομπάζων ως θρασσύτατον δίποδον. Κι’ όμως, την (αμιγώς ανθρώπινη) αφύσικη …αφασίαν διαπιστώνοντα τα δίποδα δια τα ομοειδή των, με την φυσικωτάτην του συμπαθούς πτηνού, του μπούφου, συμπεριφοράν παρομοιάζουν, θρασσύτατα. Γι’ αυτό, μην ξανακούσω κανέναν ν’ αποκαλέσει «γαϊδάρους» τους πολιτικούς, «μπουρδέλο» την βουλή και «μπούφους» τους πολίτες, διότι θα τον …μαλώσω…
ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΠΑΤΕΡΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου