Γράφει ο Νικόλαος Παπαδιονυσίου
Εντάξει, τώρα ησυχάσαμε! Για την ολέθρια κατάληξη της ατραπού πάνω στην οποία οδεύει η Χώρα, για την οικονομική ασφυξία που ως πέλεκυς αιωρείται πάνω από τον τράχηλο ενός ολόκληρου Λαού, για το χάσιμο χρόνου τριών μηνών και για τα παιδιαρίσματα και τα γινάτια διαφόρων ανώτερων κρατικών αξιωματούχων, δεν φταίει η κυβέρνηση, αλλά ο Μάριο Ντράγκι ο οποίος σε συνεννόηση με «κέντρα συντηρητικά» που δεν επιθυμούσαν τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, παραπλάνησαν τους κυρίους Τσίπρα και Βαρουφάκη διαβεβαιώνοντάς τους, ότι η ΕΚΤ θα επαναφέρει το όριο για τα Ελληνικά ομόλογα στο 15% μόλις υπογραφεί η συμφωνία, αλλά κατόπιν της υπογραφής αθέτησαν τον λόγο τους, παγιδεύοντας την Ελληνική κυβέρνηση.
Επομένως αφού η κυβέρνηση παραπλανήθηκε από τους αχρείους της ΕΚΤ πέρασαν τρείς μήνες χαμένοι και πλέον τα χρονικά περιθώρια για την επίτευξη μιας «δίκαιης συμφωνίας» με τους δανειστές είναι ελάχιστος.
Αυτά είπε ο πρωθυπουργός σε συνέντευξη που παραχώρησε στο Star Channel.
Εδώ όμως γεννούνται πολλά ερωτήματα και προβληματισμοί.
Κατ αρχάς, ποία είναι τα «συντηρητικά κέντρα» που κατόπιν συμφωνίας με τον κύριο Ντράγκι, θέλησαν να παγιδεύσουν την Ελληνική κυβέρνηση;
Μήπως είναι αντίστοιχα με τους «γνωστούς κύκλους της Μάντισον Σκουαίρ», τις υπονομευτικές «δολοπλοκίες» των οποίων, επικαλείτο ο Ανδρέας Παπανδρέου, όποτε η πολιτική του οδηγούσε τη Χώρα σε αδιέξοδα και που ποτέ δεν μάθαμε τελικά ποίοι ήταν αυτοί οι «κύκλοι».
Το επόμενο ερώτημα είναι το εξής. Καλά τόσο αφελείς είναι οι κύριοι Τσίπρας και Βαρουφάκης, τόσο εύπιστοι για να μην πούμε μωρόπιστοι που υπογράφουν συμφωνίες, χωρίς να εξασφαλίσουν εγγράφως τ’ ανταλλάγματα;
Χωρίς να έχουμε την πολιτική και διαπραγματευτική εμπειρία των δυο προαναφερόμενων κυρίων, θεωρούμε ότι λογικά οι διακρατικές συμφωνίες και ειδικά μεταξύ δανειστών και χρεωστών υπογράφονται υπό μορφή συμβάσεων και δεν βασίζονται απλά σε διαβεβαιώσεις.
Και το τελευταίο και σπουδαιότερο ερώτημα είναι το εξής:
Από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και την επαναδιαπραγμάτευση-κούρεμα του χρέους, από τους διάφορους λεονταρισμούς και τις υπερφίαλες δηλώσεις για το μέλλον που ανατέλλει, από τις τρίμηνες άνευ ουσίας και αντικρίσματος αντιπαραθέσεις με τους δανειστές και από τη Λαϊκή εντολή που αποτελεί τις πολιτικές παραμέτρους, καταλήξαμε στην «δίκαιη συμφωνία» και από αυτή καταλήγουμε σήμερα στην ασφυκτική πίεση του χρόνου και στην ασφυκτική έλλειψη ρευστότητος.
Καλά τρείς μήνες ολόκληρη κυβέρνηση τι έκανε για να μην φθάσουμε στριμωγμένοι με την πλάτη στα σχοινιά, πώς προστατεύτηκε από το επερχόμενο Νοκ άουτ, γιατί άμεσα δεν προχώρησε σε μεταρρυθμίσεις σχετικά με την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Χώρας και σε αναπτυξιακή πολιτική;
Μήπως θεώρησαν ότι το άνοιγμα της Αμυγδαλέζας, η αθρόα εισβολή λαθρομεταναστών στα νησιά του Αιγαίου και η απελευθέρωση τρομοκρατών και δολοφόνων, αποτελούσαν αμέσου προτεραιότητας και απαιτήσεων μεταρρυθμίσεις, οι οποίες αρκούσαν προς το παρόν ως κυβερνητικό έργο;
Τρείς μήνες τώρα πρωθυπουργός και υπουργοί γυρίζουν από χώρα σε χώρα, από συνέδριο σε συνέδριο, αναλώνοντας ώρες επί ωρών σε διαπραγματεύσεις, συμφωνίες, ατέρμονες συζητήσεις και επιχειρηματολογία. Και ποίο είναι το αποτέλεσμα;
Να μας διαμηνύει ότι τα χρονικά περιθώρια έχουν εξαντληθεί μαζί με τα ταμειακά διαθέσιμα και η ανάγκη άμεσης συμφωνίας με τους δανειστές είναι πλέον ζωογόνου σημασίας. Με άλλα λόγια τι σημαίνει αυτό; Οι κόκκινες γραμμές γίνονται ροζ και σταδιακά ξεθωριάζουν, το πρόγραμμα Θεσσαλονίκη βυθίζεται στη λήθη, οι υψηλοί αγέρωχοι βρυχηθμοί από πλευράς της Ελληνικής κυβέρνησης, γίνονται νιαουρίσματα και για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις πρέπει να υποκλιθούμε. Με άλλα λόγια το ίδιο επιχείρημα, το ίδιο παραμύθι που ακούμε από το πρώτο μνημόνιο.
Και πώς το δικαιολογεί;
Με το χάσιμο χρόνου, λόγω παραπλάνησης εκ μέρους των Ευρωπαίων.
Αγαπητοί, δεν θεωρείτε ότι όλα τα προαναφερόμενα είναι πάρα πολλά για να είναι τυχαία;
Και ο παραγκωνισμός Βαρουφάκη, όπως αναφέραμε και εχθές μήπως έχει τη σκοπιμότητα, για να μην πούμε τη δολιότητα, να απομονώσει τις τυχόν αντιδράσεις του, όταν ο πρωθυπουργός κάνει τη μεγάλη υπόκλιση προς τους ευρωπαίους; Γιατί ο Γιάν(ν)ης δεν είναι πολιτικάντης, αλλά όπως ήδη έχουμε πει αστός με κοσμοπολίτικα χαρακτηριστικά, ένας άνθρωπος εύπορος, ευφυέστατος σπουδασμένος στα καλύτερα Πανεπιστήμια του κόσμου. Θεωρούμε λοιπόν ότι αν παρέμενε στο προσκήνιο θα αντιδρούσε σθεναρά στην αλλαγή 180 μοιρών της φύσης των μέχρι τώρα διαπραγματεύσεων.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο η προχθεσινή απομάκρυνσή του, καθώς και η χθεσινή αναφορά του κυρίου Τσίπρα για τα περιθώρια χρόνου.
Η άνευ όρων αποδοχή των απαιτήσεων των δανειστών, είναι πλέον ζήτημα χρόνου.
Όσο για τα δημοψηφίσματα ως μέσου για την επικύρωση μέσω Λαϊκής εντολής της οικονομικής πολιτικής, αυτά είναι κουραφέξαλα.
Οι άνθρωποι αρχής εξ αρχής είχαν την πρόθεση ν’ ακολουθήσουν την οικονομική πολιτική των προηγουμένων, αλλά …. μέσω άλλου δρόμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου