Η “καταραμένη γενιά”

Καθ' όλη την διάρκεια της οικονομικής κρίσης που εδώ και πέντε περίπου χρόνια μαστίζει την χώρα μας ακούσαμε πάμπολλα συνδικαλιστικά συνθήματα, είδαμε σωρεία διαπραγματεύσεων μεταξύ ανθρώπων που οι μεν ήταν εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού στις εθνικές εκλογές και ανθρώπων που ήταν εκλεγμένοι από τα συνδικαλιστικά τους όργανα.

Είδαμε ακόμη θυελλώδεις διαπληκτισμούς σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής. Και φτάσαμε σήμερα σχεδόν το σύνολο των κομμάτων που υπάρχει στο ελληνικό κοινοβούλιο (με μοναδικές εξαιρέσεις το ΚΚΕ και την Χρυσή Αυγή) να έχει περάσει από κυβερνητικούς θώκους.

Τα “ώριμα και θεμελιωμένα”, μοναδικό σημείο ενδιαφέροντος

Όλες αυτές οι διαμάχες είχαν ως κοινό ένα στοιχείο, από πλευράς “υπερασπιστών” των λαϊκών κεκτημένων. Την προσπάθεια υπεράσπισης κάποιων κεκτημένων. Κεκτημένων συγκεκριμένων επαγγελματικών ομάδων, κεκτημένων δημοσίων υπαλλήλων. Μία από τις πιο συχνές κουβέντες των υπερασπιστών, που μάλιστα πολλές φορές αποτελούσε το σημείο “συμβιβασμού” μεταξύ κυβερνώντων και αντιπολιτευομένων ήταν το να μην πειραχθούν τα “ώριμα” και τα “θεμελιωμένα” δικαιώματα των συντόμως συνταξιούχων. Ακούγαμε ακόμη συχνά για το μετά από πόσα χρόνια θα αρχίσουν να ισχύουν τα διάφορα νέα μέτρα σχετικά με τις διάφορες μειώσεις, στο ζήτημα των αυξήσεων του ορίου ηλικίας για τις συντάξεις και ούτω καθ' εξής.

Χαρακτηριστική η “πρεμούρα” και της νέας κυβέρνησης να υπερασπιστεί ακριβώς αυτά. Όπως ακριβώς πρόσφατα έκανε ο Δ. Στρατούλης: «Δημοσιεύματα και διαρροές που υπάρχουν και δημιουργούν ανησυχία στους πολίτες και στους ασφαλισμένους, τα οποία λένε ότι η ελληνική αντιπροσωπεία στις Βρυξέλλες πρότεινε στην αντιπροσωπεία των δανειστών, όσον αφορά τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, πως όσοι φεύγουν σε πρόωρη συνταξιοδότηση θα έχουν ποινή και από την ημέρα που έφυγαν μέχρι να συμπληρώσουν το γενικό όριο ηλικίας συνταξιοδότησης - δηλαδή τα εξήντα επτά έτη ή τα εξήντα δύο με μειωμένη σύνταξη - θα πληρώνουν τις ασφαλιστικές εισφορές, δεν έχει καμία βάση. Είναι διαρροές τις οποίες διαψεύδουμε κατηγορηματικά. Ο Πρωθυπουργός και η Κυβέρνηση έχουμε δεσμευθεί από τις προγραμματικές δηλώσεις ότι θα σεβαστούμε με απόλυτο τρόπο τα θεμελιωμένα και ώριμα ασφαλιστικά δικαιώματα. Αυτό θα κάνουμε μέχρι τέλους».

Και αυτό, ενώ μόλις λίγο καιρό πριν, πηγές της Κομισιόν δήλωναν ακριβώς το ίδιο. Παραθέτουμε τις δηλώσεις που είχαν γίνει από τις Βρυξέλλες λίγες μόλις ημέρες πριν: “Δεν πρόκειται να θιγούν ώριμα συνταξιοδοτικά δικαιώματα των Ελλήνων, δήλωσε στις Βρυξέλλες πηγή προσκείμενη στις διαπραγματεύσεις που γίνονται για το συνταξιοδοτικό στο πλαίσιο του Brussels Group. Η ίδια πηγή εξήγησε πως οι διαβουλεύσεις επικεντρώνονται στην αύξηση του μέσου όρου της ηλικίας εξόδου στη σύνταξη στην Ελλάδα και αφορούν την περίοδο μεταξύ του 2020 και του 2025, σε καμιά δε περίπτωση δεν στοχεύουν θεμελιωμένα και ώριμα συνταξιοδοτικά δικαιώματα.

Κοινό σημείο των περισσοτέρων από όσων ακούσαμε ήταν ακριβώς αυτό. Κανείς όμως δεν ασχολήθηκε με τους περισσότερο πληγέντες από τα τόσα χρόνια μνημονίου. Την καταραμένη γενιά που είναι σήμερα μεταξύ 18 και 25 ετών. Αυτοί για τους οποίους οι μισθοί “εισόδου” στην αγορά εργασίας είναι περίπου στα 400 ευρώ, αυτοί για τους οποίους κανείς δεν νοιάζεται πότε και εάν θα πάρουν σύνταξη, εάν και τι είδους ασφάλιση θα έχουν και τελικά εάν θα είναι αρκετά τυχεροί ή “βυσματωμένοι” για να βρούν ακόμη και μία δουλειά ακριβώς της τάξης των 400 ευρώ.

Εάν κάποια ομάδα του ελληνικού πληθυσμού είναι πιο βαριά πληττόμενη από αυτήν ακριβώς την σειρά μέτρων τα οποία οδήγησαν σε πλήρη κατάρρευση την πραγματική οικονομία, που εκτίναξαν το ποσοστό της νεανικής ανεργίας στην χώρα μας στο νούμερο ένα της Ευρώπης, είναι ακριβώς αυτή η πληθυσμιακή ομάδα των νέων.

Αφήνουν “ανάπηρο” το μέλλον της Ελλάδας

Η ζημιά όμως δεν είναι οικονομική απλά. Η οικονομική είναι απλά η αρχή. Οι εκτεταμένες οικογένειες, το γεγονός ότι πολλοί από τους νύν 25χρονους μένουν ακόμη με τους γονείς τους εμποδίζει την πιθανότητα να βρεθούν στον δρόμο ή να πεινάσουν. Και αυτό είναι πανθομολογουμένως καλό. Δεν εμποδίζει όμως μόνον αυτό. Τους εμποδίζει και από το να φτιάξουν την ζωή τους, να προχωρήσουν εμπρός. Να γίνουν επαγγελματίες, να αποκτήσουν επαγγελματική εμπειρία, να στήσουν την ζωή τους ακριβώς στα χρόνια στα οποία υποτίθεται ότι θα έκαναν ακριβώς αυτό. Τα νούμερα είναι εφιαλτικά. Η ανεργία ξεπερνά το 50% σε αυτές τις ηλικίες. Και οι μή-άνεργοι όμως δεν είναι σε πολύ καλύτερη μοίρα καθώς όπως καταλαβαίνει κανείς με 420 ευρώ (συνήθως όχι για part time όπως δηλώνεται αλλά για υπερπλήρες ωράριο) δεν μπορεί όχι να ανοίξει σπίτι αλλά ούτε καν να πληρώσει τα πάγιά του.

Αυτό έχει αποτελέσματα τόσο στην ζωή των νέων ανθρώπων που παραμένουν εντός πολύ συγκεκριμένων πλαισίων αλλά και στην ίδια τους την ψυχολογία. Καθώς βλέπουν ότι ανεξαρτήτως των σπουδών τους, ανεξαρτήτως του πόσο έχουν παλέψει στην ζωή τους ήδη, ανεξαρτήτως του πόσο προσπαθούν, παραμένουν οι “καταραμένοι”, αυτοί για τους οποίους δεν νοιάζεται κανείς. Γιατί δεν νοιάζεται; Γιατί δυστυχώς η χώρα μας είναι μία χώρα γερασμένη, είναι μία χώρα συνταξιούχων, όπου οι μεγάλοι σε ηλικία είναι η συντριπτική πλειοψηφία και η νεολαία συνεχώς ελαττώνεται αριθμητικά. Και με δεδομένο ότι αυτοί δεν έχουν την ωριμότητα να σκεφτούν τα συμφέροντά τους, αλλά παρασύρονται από τις ουτοπίες που τους σερβίρει η αριστερά και την στηρίζουν, κανείς δεν τους λαμβάνει υπόψιν, αφού δεν είναι η κρίσιμη μάζα στις εκλογές.

Αυτή όμως η επιλογή των κομμάτων να υποσκάπτουν την εξέλιξη της νεολαίας της χώρας μας – ακόμη και η παιδεία έχει μετατραπεί σε στίβο μάχης μεταξύ διαφόρων συνιστωσών της αριστεράς (είτε αυτές ανήκουν στον ΣΥΡΙΖΑ είτε στην ΝΔ βλ. Μαριέττα Γιαννάκου Κουτσίκου και τις φίλες της) – βάζει την χώρα μας ακόμη πιο βαθιά στο τέλμα.

Και δεν μιλάμε μόνον για το συνταξιοδοτικό. Κάθε, μα κάθε τομέας της οικονομίας – και όχι μόνο- θα βιώνει ολοένα και πιο δραματικές καταστάσεις. Μέχρι η χώρα να πεθάνει; Όταν προσπαθείς να “δολοφονήσεις” την επόμενη γενιά, προκειμένου να εισπράξεις είτε πολιτικά οφέλη από την μία, είτε να διασφαλίσεις τα “δικαιώματά” σου εις βάρος των παιδιών σου, το αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο; Αργά ή γρήγορα αυτός ο οργανισμός θα πεθάνει. Θα πεθάνει μέσω χρεοκοπίας, όπως φοβούνται κάποιοι; Ή θα πεθάνει μέσω της αντικατάστασης απλά του πληθυσμού όπως φαίνεται να συμβαίνει ήδη;

Του Δημήτρη Παπαγεωργίου