(στον απόηχο της εμποροπανηγύρεως των Ματάλων)
Δεν έχει, ασφαλώς, την απονομήν ευσήμων προς το κίνημα των χίππυς, ως σκοπόν η παρούσα ανάρτησις, ομοίως όπως δεν σκοπεύει και στην καταγγελία του. Διότι κι’ εδώ δεν είναι «άσπρο-μαύρο» τα πράγματα. Τα αντιπολεμικά, παραδείγματος χάριν, συνθήματα που παρήγαγε θα ‘ταν μεγάλη προχειρότης εάν εκλαμβάνοντο δογματικά ως μια απλή άρνησις του καλώς εννοουμένου καθήκοντος έναντι της πατρίδος. Διότι ανεπτύχθη σε χώρες που μόνον εις την υπεράσπισιν της πατρίδος δεν ήσαν ταγμένοι οι στρατοί. Πρόκειται για τους στρατούς-μηχανές εδραίωσης συμφερόντων οικονομικών του κυρίαρχου συστήματος, τελεία και παύλα.
Ομοίως και η περίφημη «σεξουαλική επανάσταση» που εξέφρασε το κίνημα των χίππυς, θα ‘ταν άδικον να ειδωθεί έξω από το πλαίσιο της ηθικολογικής πουριτανικής «καθωσπρεπικής» στρέβλωσης των ανθρωπίνων αξιών, στην οποία λειτούργησε ως αντίδρασις.
Αλλά ούτε και κάποιες «ελευθεριακές» συμπεριφορές, όπως η χρήση της κάνναβης, μπορούν να ειδωθούν έξω από τον αλλοπρόσαλλο χαρακτήρα της κρατιστικής πολιτικής, πάνω στην (εκ περιστάσεων τουλάχιστον) σχέση σε ατομικό επίπεδο των υπηκόων των δυτικών χωρών, έναντι ουσιών που επιδρούν στον ανθρώπινο οργανισμό κατά τρόπο διάφορον της τροφής, του νερού ή του φαρμάκου.
Όντως, χρειάζεται «γερό στομάχι» για έναν εθνικιστή, όταν βλέπει εικόνες με απόλεμους χίππυς να λοιδωρούν πολεμιστές επιβιώσαντες του πολέμου του Βιετνάμ. Μπορείς όμως να μην αναρωτηθείς για λογαριασμό τίνος πολέμησαν οι τελευταίοι ; Ποιους βωμούς και ποιες εστίες υπερασπίστηκαν ; Ορθότατα ο Αλαίντ ντε Μπενουά, αποκαλεί δικαιοσύνη την ήττα τους, από ανθρώπους που υπερασπίστηκαν την πατρίδα τους, με την χαρακτηριστική φράση «όσο για τα μπόυς, πήγαν πίσω στη μάμμυ, να φάνε τη μηλόπιτά τους και να πάνε στον ψυχαναλυτή τους», να επιστρέψουν δηλαδή στην δική τους «πατρίδα». Τώρα, κατά πόσον είναι «κοινός τόπος», στην έννοια της «πατρίδος» παραπέμπων, ένας τρόπος ζωής με «συνδετικό κρίκο» τη μηλόπιτα, τον ψυχαναλυτή και το, συνοδευόμενο από σκουρόχρωμο αναψυκτικό, χάμπουργκερ με τις πλαστικοποιημένες πατάτες, αυτό είναι μια άλλη υπόθεσις.
Αφήνω δε το της Βρεττανίας (ομού μετά των λοιπών αποικιοκρατικών χωρών), ζήτημα, διότι αυτή, καίτοι πληροί τις προϋποθέσεις «πατρίδος», μόνον ως «πατρίδα» που δεν λειτούργησε σ’ ό,τι αφορά την πολεμική μηχανή της, αλλά στα πέρατα της οικουμένης ξαπόστελνε τα παιδιά της για να πλουτίζουν τα θησαυροφυλάλια των αφεντικών τους, που μόνον Άγγλοι κατ΄ουσίαν δεν ήσαν, ομοίως όπως δεν είναι και η των προρρηθέντων έκθεσις αυτός καθαυτός ο σκοπός του παρόντος κειμένου.
Μια καταγγελία είναι, απλά, αγαπητέ αναγνώστη, της καπηλείας του οιουδήποτε από τον οιονδήποτε, κι’ εν προκειμένω της καπηλείας της μνήμης των χίππυς από ανθρώπους που, περισσότερη σχέσιν έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο και το κατσοπρίνι με το κρουασάν, απ’ ό,τι αυτοί με τους χίππυς.
Ωσάν όνειρο παιδικό ενθυμούμαι αχνά την εικόνα στα Μάταλα. Της περιέργειας των Ελλαδιτών για την φήμη ότι τα σπήλαια έχουν κατοικηθεί, δεν απετέλεσαν εξαίρεσιν οι δικοί μου γονείς. Όσο για μένα, το ‘χα παιδιόθεν να μην τρομάζω απέναντι στο διαφορετικό. Ενθυμούμαι ακόμη το αίσθημα της ασφάλειας που ένοιωσα κινούμενος ανάμεσα στους χίππυς (που όλοι παρατηρούσαν επιφυλακτικά, με τους ίδιους ν’ ανταποδίδουν μειλίχιον ύφος στα αδιάκριτα βλέμματα), περιδιαβαίνοντας τα σπήλαια, τα χαμόγελα και τον άνθρωπο με τα μακρυά μαλλιά και τα γένια, που μου πρόσφερε το ένα από τα δύο ροδάκινα που κρατούσε.
Εν κατακλείδι, οι χίππυς στα Μάταλα, είχαν δημιουργήσει μια μικρή κοινωνία, απ’ όπου απουσίαζε παντελώς το «συμφέρον». Κι’ εδώ είναι το ζήτημα : Η εμποροπανήγυρις που κατ’ έτος στήνει κακόγουστα «η αναπτυξιακή δημοτική επιχείρηση», η καλυπτομένη υπό το πρόσχημα «καλλιτεχνικών δρώμενων», τιμώντας τάχατες την μνήμην αυτών των ανθρώπων, δεν απαιτεί «ιδεολογική σύγκλιση» με τους χίππυς για να καταγγελθεί ως ανάρμοστος. Αν είσαι δίκαιος, νοιώθεις πηγαίαν ανάγκην να την καταγγείλεις. Διότι, απλούστατα, η «φιλοσοφία» της βρίσκεται στον αντίποδα της «φιλοσοφίας» των χίππυς κι’ αποτελεί προσβολήν εις την μνήμην τους. «Τραγέλαφον», «σχήμα οξύμωρον», «ποζεριά», καθώς ονοματίζει την «δηθενιά» η νεολαία των χρόνων μας, όπως και να το πεις, το ίδιο πράγμα θα αποδώσεις. Την πλήρη αντίφαση. Όσον κι’ αν θέλουν να εμφανίσουν το αντίθετο, οι διοργανωτές αυτού του «θεσμοποιημένου» κιτς, μόνον με αυτούς που κάποτε αντέδρασαν κι’ οδήγησαν στην αποπομπή των ανθρώπων αυτών απ’ τα Μάταλα, μπορούν (εν χαρακτήρι) να ταυτιστούν : τους Μητροπολίτες της εποχής, που κατήγγειλαν από άμβωνος το φαινόμενο του χιππισμού και αυτό που σήμαινε για την κοινωνία το «live today, tomorrow never come», που οι χίππυς διακήρυτταν. Ποιοι ; Οι ίδιοι οι αναγιγνώσκοντες, από αναλογίου, το υπό του Χριστού «μη μεριμνάτε δια την αύριον» από δισχιλιετίας ρηθέν…
ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΠΑΤΕΡΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου