Θρηνείς για τους νεκρούς Βέλγους και Γάλλους...κι όμως, αρνείσαι να συνειδητοποιήσεις πως, ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ σε λίγες μέρες θα θρηνείς το παιδί σου...

γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος


Όλοι όσοι έχασαν την σωματική τους ακεραιότητα ή ακόμη και την ζωή τους σε τροχαία ατυχήματα (και όχι μόνον) είχαν ένα κοινό σημείο...


Πίστευαν στο πιο αφελές (sic!) μότο όλων των εποχών:


"...έλα μωρέ, σε μένα θα τύχει;"...


Λες και τα μέτρα ασφαλείας είναι ΜΌΝΟΝ για όλους τους άλλους και ΟΧΙ για σένα...


"Βόλεμα" ξέρεις τι είναι;


Άσε την όποια "ειδική" του έννοια και σημασία...


Την γενική έννοια σκέψου τώρα...


Σημαίνει πως βρίσκεσαι "περιχαρακωμένος" σε μια κατάσταση από την οποία δεν θέλεις να (δια)φύγεις...


Πολύ λίγοι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι να "έλκονται" από την "αλλαγή"...να "θρέφονται" απ' αυτήν...


Οι περισσότεροι νοιώθουν ασφάλεια μέσα στην "στασιμότητα"...


Αυτό, βαθιά μέσα στον ψυχισμό τους είναι εφάμιλλο της "ασφάλειας"...


Ακόμη κι αν είναι πεσμένοι στα τέσσερα και βόσκουν γρασίδι, ενώ ο άλλος τους βιάζει, επειδή ακριβώς "το έχουν συνηθίσει" αρνούνται να εμπλακούν σε κάποια "αντίδραση" η οποία ίσως τους οδηγήσει σε "κάτι δυσμενέστερο"...





Στην Ελλάδα το πρόβλημα εδώ και καιρό είναι "διττής φύσεως":


Από την μία Οικονομικό...η Κρίση...


Κάποιοι περνάνε πάρα μα πάρα πολύ καλά...κάποιοι άλλοι όχι...ζούνε στην εξαθλίωση...